Apocalypse now

Vrijdag jongstleden, toen ik samen met Paul en Nico me met boot op de grote woeste rivier een weg ploegde doorheen het onweer en de opkomende golven, moest ik plots terug denken aan vroeger. Toen ik de soms onweerstaanbare drang had om nog beheersbare risico's op te zoeken, dat dacht ik althans. Leven op het randje, gelukkig zonder er echt af te vallen.
Mijn respect voor de natuurkrachten is doorheen de jaren dermate gegroeid dat ik nooit onverantwoorde risico's zal nemen, zeker op het water niet en al helemaal niet voor een vis. Maar het blijft altijd prettig te weten welke omstandigheden je boot aankan zodat je in het wilde samenspel van golven, veroorzaakt door stroming die tegen de harde wind in loopt, lekker kan blijven verder vissen. Spectaculair, maar zonder echt gevaar.

Toen moest het nog beginnen

Wie nu nog beweert dat er niets met het klimaat aan de hand is, moet wel ziende blind zijn. Familie van de mol. Zelfs een rasechte stadsmens die al zijn dagen in een flatje slijt, kan het toch niet ontgaan. Hierna terug een bevestigend relaas.
Niettegenstaande we vrijdagmiddag in schijnbaar stabiele omstandigheden een zonovergoten rivier opvoeren, sloeg het weer terug na enkele uren volledig om zodat het bijna nacht gedurende de dag werd. Het zou me zelfs niet verwonderd hebben, mochten plots de vier ruiters van de Apocalyps verschenen zijn. Of de heel lange arm van God vanuit de hemel om de grootste zondaar van ons drieën mee naar boven te sleuren. Dat ik dat niet zou zijn, dat lijdt uiteraard geen twijfel.
In ieder geval was het best dat we onze winterse regenpakken en laarzen aan hadden. En dat we min of meer, tot tweemaal  toe, konden schuilen tegen de hevige regenbuien en flitsende bliksems. Mijn BW Montauk mag dan wel een uitstekende visboot zijn, bescherming heb je er niet in.

Onweer !!!

Aangezien slechte zaken nooit alleen komen, viel de stroming ook nog eens weg zodat we enkel nog 's avonds een paar uur aan de slag konden. De roofblei was ons echter genadig met veel aanbeten op oppervlakte-kunstaas.  Met veel missers ook. En tot tweemaal onverklaarbare lijnbreuk voor Paul. Met als gevolg het verspelen van dure Lucky Craft-pluggen en nog meer vervelend kanjers van roofbleien met een plug in de bek. En dat hebben we helemaal niet graag. Heel spijtig voor deze prachtvissen. Normaal gebeurt ons dit nooit. Ook al omdat we steeds met zware gevlochten lijnen vissen.

Op volle snelheid terug

Naast enkele grote baarzen en kleinere snoekbaarzen, mochten we toch nog zeven roofbleien landen. Hoofdzakelijk gevangen op kleine oppervlaktepluggen. Dat mocht ook Nico ondervinden. Zolang hij met grotere pluggen aan de slag was, kon hij immers geen enkele aanbeet krijgen.
De roofbleikanjer van de avond was deze keer voor mij. Na een adembenemende aanbeet op een zwarte Sammy en een lange dril kon ik uiteindelijk een exemplaar van tegen de 80 cm en tien pond zwaar landen. Ondertussen was het plots nacht geworden. Voor één keer weigerde mijn rood-groene navigatieverlichting geen dienst en konden we op een veilige en snelle manier terug naar de haven. Al moet gezegd dat Nico zijn hoofdlampje had opgezet en daarmee tevens als wit toplicht fungeerde.
Traditiegetrouw werd besloten met een vette hap in de Golden Arches langsheen de snelweg.  En zoals altijd lag deze late hamburger me s' morgens terug op de maag.

Death comes as a thief in the night

Verleden week kende onze riviertrip een zeer goede start.
Na een uiterst relaxte voorbereiding in de haven, diende ik slechts een 500 meter te varen om onze eerste stek te bereiken.
Nico had enkele weken terug wat imitatiepluggen gekocht. Rapala X-rap replica's met werkelijk voortreffelijke haken voor slechts enkele euro's per stuk. Een koopje. Plugs, die door een intern gewichtssysteem heel ver werpen, in het snelstromende water recht lopen en daarbij nog vangen als de beste. Werkelijk uniek. Hoe kunnen ze het voor deze prijs ? Want meestal is goedkope imitatie echte rommel. Deze keer niet dus.

Getrold

Ikzelf was voor de tweede maal de Aegis OneTen pluggen, een imitatie van de Megabass 110, aan het uit testen.
Voor Nico zat het deze keer, mede dankzij zijn imitatiepluggen waarmee hij ondertussen een behoorlijke band mee heeft opgebouwd, behoorlijk mee, met een heel mooie baars op de eerste worp en vervolgens winde. Om daarna een winde-roofblei kruising te vangen.
Een tiental kilometer werd op een heel druk stuk rivier besloten om te trollen. Na honderd meter had Nico alweer een aanbeet. Een prachtige roofblei op 6 meter diepte en vervolgens een snoekbaars. En het had waarschijnlijk zo verder gegaan waren we niet ten prooi gevallen aan rotweer met regenbuien en harde windstoten die het me quasi onmogelijk maakten de Boston Whaler goed op het water te houden. Pas tegen de avond werd weer het beter maar de vis had er blijkbaar geen zin meer in. Ik besloot met de vliegenhengel, een snelzinkende lijn en een lichtblauwe streamer gebonden op een langstelige zalmdreg in de hoop nog een roofblei te verschalken. En dat lukte me ook nog bijna. Twee kanjers van roofbleien volgden tot vlak bij de boot om dan plots af te draaien. Ze zitten er in ieder geval, nu nog ze aan de vlieg haken.
Pas laat in de nacht kwamen we thuis.
Het laatavondnieuws had ik noch gezien, noch gehoord.
Enkele uren later zat ik nog half slapend bij de koffie, zoals gewoonlijk de krant doorbladerend. Het drong eerst nog niet tot me door. Maar dan werd het me duidelijk. Gaby, een jachtvriend waarmee we prachtige jachtdagen mochten beleven, was schielijk overleden. Hij was de piloot van het privévliegtuig dat in de omgeving van Parijs neerstortte. Verslagen reed ik naar mijn werk.
 

Grumpy old man

Men mag mij er zeker niet van verdenken geen Neil Young fan te zijn, maar de set van NY en Crazy Horse deze nacht op de Lokerse Feesten voldeed niet aan mijn verwachtingen, noch aan die van het een groot deel van het publiek. Op zijn minst eigenzinnig te noemen. 20 minuten lang Down by the river als opener, meer een publieke jamsessie dan een stomend festivaloptreden. Neil Young meer als een eigenwijze , wereld verbeterende grumpy old man dan een begeesterende muzikant die zijn talrijk opgekomen publiek op een feestje wou trakteren. Veeleer matte reacties behalve dan bij Powderfinger, Cortez the killer and Heart of gold, songs die er na decennia nog steeds staan. Onder andere afsluitend met Keep on rocking in the free world, een song van het betere hakbijlgenre, die me overigens maar matig kan bekoren.

Hopelijk niet te veel scheepvaart
vandaag

Vandaag ga ik samen met Nico even bekomen op de rivier want vrijdag, zaterdag en zondag staat meer dan 36 uur hardcore techno op het programma, die mijn aanwezigheid vereist.
De laatste vissessies waren trouwens terug heel matig. Op het reservoir raakte ik na een dril van ettelijke minuten toch nog de ene forel die ik aan een booby op een snelzinkende lijn wist te haken kwijt. Ik vrees dat een watertemperatuur van 24 graden aan de oppervlakte het forelbestand weinig goed doet. Aangezien het reservoir een goed baarsbestand bevat, vis ik sinds kort  op baars in plaats van op forel en dit met een traag zinkende lijn en kleine streamertjes en boobies. Geheel niet zonder succes want verleden weekend wist ik terug doublet na doublet te vangen zodat ik er na anderhalf uur al meer dan vijftig gehaakt had.
Een riviertrip bleef beperkt tot een grote roofblei en 2 windes aan de oppervlakteplug voor Nico, 1 baars voor Paul en ikzelf bleef met 4 gemiste aanbeten wat verweesd achter.
Een vissessie van 10 uur op Vlaamse wateren bracht ons niet verder dan een viertal vissen maar uiteiendelijk wel champagne op het terras van mijn jachtvriend.
Over een uur komt Nico me ophalen en reizen we terug naar Nederland af zodat we er deze avond nog eens goed tegen aan kunnen
gaan.