zondag 21 december 2014

Tempus fugit

Tempus fugit.
Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat of althans lijkt te gaan. Ergens las ik dat wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat dit komt doordat naarmate je ouder wordt, je minder nieuwe indrukken opdoet. Je stompt als het ware beetje bij beetje af, je verwondert je niet meer. Dus sta open voor iets nieuws, doe nieuwe impressies op en bevecht het ouder worden actief.
Dit neemt niet weg dat het af en toe nog eens leuk is in oude routines te vervallen. Zo hadden Johan en ik vroeger de gewoonte samen er regelmatig op uit te gaan om op duiven te jagen.
Ondertussen was het toch terug al meer dan 3 jaar geleden dat wij beiden nog eens in het oude eikenbos waren. Een bosje van zo'n voetbalveld groot, omringd door weilanden. Aangezien centraal gelegen kan je, weliswaar met een beetje moeite, vanuit dit mini-bos langs weerszijden de kerktorens onze beiden gemeenten zien staan. Een bij jagers legendarisch bosje omwille van zijn aantrekkingskracht op houtduiven.
Het was echt duivenweer. Droog, met een harde wind. Op zo'n dagen mag je regelmatig "vlucht" verwachten en dus duiven die zich binnen schot aanbieden. Buiten wat plastic lokduiven die net buiten het bosje geplaatst werden, deden we ons niet veel moeite. We gingen elk binnen het bos een vijftig meter uit elkaar tegen een stam van een oude eik aangeplakt staan, het geweer schietensklaar in de hand. Johan met zijn vertrouwde juxtaposé, een oerdegelijke Duitse Merkel. Ikzelf met mijn nieuwe superposé, een tweedehandse (maar eigenlijk quasi nieuwe) Perazzi MX12C, die al een tijdje geleden bij Paul Pletsers te Werbeumont kocht, maar waarmee ik tot nu toe nog bijna niet geschoten had.
Ondanks het goede weer liep het tegen alle verwachtingen in niet zo lekker. In een tijdsbestek van een kleine drie uur kwamen zo'n 15-tal duiven, pijlsnel over de hoge bos scherend, min of meer binnen schot. Aandachtig en ondertussen ervaren als we waren (Johan zeker), konden we er tien uit de lucht plukken. Een mooie jachtdag tussen vrienden, die met koffie en eigen gebakken taart besloten werd. En met veel geouwehoer en grappen
.    

vrijdag 19 december 2014

Hoopvol

Hoopvol kijk ik uit naar morgen.
Daarnet heb ik met Johan, een jeugdvriend, afgesproken en we gaan er samen nog eens op uit om samen de duiven te belagen.
Mocht ik een jachtwachter nodig hebben, ik zou het wel weten. Ik koos voor Johan.
Ik ken immers weinigen die met zoveel passie het jachtgebeuren genegen zijn. Met respect voor de natuur en alle gebruikers ervan.
Maar ja, dat weten zijn jachtheren (!) maar ook al te goed.
Meer dan 4000 ha jachtterrein bewaakt en beheert hij. En dat terwijl hij nog er nog een dagtaak op nahoudt. De pensioenleeftijd lonkt ondertussen, zodat hij zich binnenkort  volledig op jacht en natuur kan toeleggen.
Meer nog zijn echtgenote L. steunt hem door dik en dun. In goede en slechte tijden (sic). In een huis waar iedereen welkom is, met spijs en drank ontvangen wordt en waar ik vroeger vaak tot de vroege uurtjes placht te vertoeven. Soms slapend op de sofa, liefdevol toegedekt met een dekentje.
Morgenochtend sta ik paraat. Wat het wordt, vernemen jullie later wel.

donderdag 18 december 2014

Gezond verstand primeert blijkbaar momenteel enkel in Denemarken

Proficiat. Hulde aan het gezond verstand.
Hopelijk blijft het niet alleen bij woorden, bij politici moet je immers altijd meer dan op je hoede zijn.
Nogmaals gefeliciteerd want Denemarken heeft resoluut de kaart van de sportvisserij gekozen. De minister van visserij van Denemarken, Dan Jorgensen, heeft bevestigd dat de sportvisserij in Denemarken de hoogste prioriteit krijgt. Er komt een uitbreiding van het verbod op commerciële visserij en (forel)netten voor een groot aantal (kust)wateren. Vismigratie wordt verbeterd en controle verscherpt. Hierdoor hoopt men dat het visbestand (zeeforel !) meer kansen krijgt en voor hengelaars aantrekkelijker wordt. Eindelijk ziet een Europees land het grote (economisch) belang van de sportvisserij in en handelt er ook naar.
Meer dan een pyrrusoverwinning is het spijtig genoeg niet nu Europa beslist heeft de zeebaarsvisserij niet aan banden te willen leggen. Daar gaan terug alle mooie voornemens van duurzame visserij de prullenmand in. Het gouden kalf hoeft zo nodig terug geslacht. Om de zeebaarsstand terug op peil te krijgen is een reductie van de visserijsterfte met 60 % noodzakelijk. Mooi niet dus.
En hoe scoort Nederland wat zijn duurzame doelstellingen betreft ? Zoals ik het uit de media begrijp : hopeloos. De terugkeer van zeeforel en zalm op de grote rivieren blijkt veel te hoog gegrepen. Hoe kan het ook anders, met al die netten ? Maar zelfs de terugkeer van de rivierprik wordt professioneel genekt. Het was blijkbaar genoeg dat het aantal rivierprikken schoorvoetend toenam om er terug eens goed commercieel tegen aan te gaan. Ondertussen is bekend dat 60.000 rivierprikken verhandeld zijn aan Engeland, als aas voor sportvissers, alsof het nog niet erg genoeg is.  Kan het nog ironischer ?
Persoonlijk is niet alles kommer en kwel. De bosduiven floreren in grote aantallen in het revier. Maandag werd een ouderwetse topdag waarbij Roland, Johan en ikzelf tientallen duiven konden strekken. Duiven waarvan een krachtige bouillon getrokken wordt, die al basis voor een stevige wintersoep dient. Een duurzaam biologisch product. Het poldersnoeken daarentegen kan niet anders dan slecht genoemd te worden. Te veel vissers voor te weinig water, de nefaste invloed van het internet, dressuur, een afname van het aantal snoeken,..., noem maar op. Onze vroegere goede stekken zijn verprutst door de plotse hengeldruk en wie weet, waarschijnlijk ook, door het meenemen van snoek.Wat snoek betreft, weten we even niet meer waar naar toe.      

dinsdag 2 december 2014

Mooi en veel minder mooi

Verleden zondag, tijdens het nakaarten over de jacht, werd ik uitgenodigd voor een ouderwets voormiddagje hazen jagen, nabij het poldergebied, niet zo ver van mijn woning.  Heel prettig om Etienne, de jachtrechthouder van dit kleine jachtparadijsje, na meer dan 10 jaar nog eens terug te zien. Hij is al wat op leeftijd, zijn rug wil niet meer zo goed mee. Dus posteert hij zich steeds op het einde van een drift, terwijl wij, de jongere garde, voor de voet de zompige velden en weilanden bejagen. Mijn compagnons voor deze dag waren M. en S., vader en zoon, jagers sinds nog maar een jaar of vijf. Volledig in de ban van de jacht en goede geweren. Op één misser na werden alle aangesproken stuks gestrekt zodat we tegen de middag een tableau hadden van 5 hazen, vier eenden, 3 konijnen en 1 duif.  Etiennes vrouw had voor een vispannetje als voorgerecht, fricandon en appeltaart met ijs toe, gezorgd zodat we wel voldaan in de namiddag naar huis reden. Mooi.
Veel minder mooi is het hengelsport- en visserijbeleid in Nederland. Ik kan er maar niet over zwijgen. Alhoewel het de meeste politici geen ene mallemoer interesseert. Wat zouden ze.En ik kan het weten. Ik zat vaak op de eerste rij bij dit schouwspel.
Het is zover gekomen dat de Nederlanders de Duitsers nodig hebben om hen op hun falend visserijbeleid te wijzen. Dr.Rainer Hagemeyer van Der Atlantische Lachs, een vereniging die de zalm wil herintroduceren op de grote Duitse riviersystemen zoals dit van de Rijn,  legt terecht de vinger op de wonde ( zie : http://www.sportvisserijnederland.nl/sportvissers/actueel/6074/brandbrief_nederlands_visserijbeleid.html ). Honderden miljoenen euro (!!!) voor de introductie en instandhouding van een duurzaam zalm- en zeeforelbestand zijn gewoonweg in het water gegooid door de onverantwoorde commerciële visserij op de Nederlandse benedenrivieren. Een visserij, die niet alleen verantwoordelijk is voor de teloorgang van de witvis- en roofvisstand, maar ook van de zalm en zeeforel. En aangezien ik het vroeger meermaals met eigen ogen zag, kan ik naar waarheid getuigen dat ondanks de beschermde status beroepsvissers regelmatig zeeforel aanlandden. Ze zaten toch dood in de netten.
Dr. Hagemeyer schrijft terecht : " How is it possible that for the profit of only a few commercial fishermen the efforts of countless people and institutions and the investments of several millions of euros are jeopardized or annihilated ?
Awel, dat begrijp ik nu ook niet. Duurzaamheid, mijn kl.. zouden ze in Vlaanderen zeggen. Arme politici, arm Sportvisserij Nederland. Of let op mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden.

maandag 1 december 2014

Idiot wind

Mijn vrienden zijn nog steeds verwonderd dat ik van op zijn minst ongeïnteresseerd in Bob Dylan, in enkele jaren tijd zo'n fan van een groot deel van zijn werk geworden ben. Beter laat dan nooit.
Waarlijk een rasartiest met een uiterst herkenbare stem en vocale stijl met kenmerkende nasale uithalen. Verbaal zeer sterk, alhoewel niet altijd even begrijpelijk qua teksten.
Sinds enkele weken ben ik in de ban van "Blood on the tracks", wellicht zijn meesterwerk uit 1975. Ondertussen heb ik het album, meestal op weg naar het werk, ettelijke malen herbeluisterd. Het verveelt me nooit en telkens valt er nog iets mooi te ontdekken.
Toen ik zaterdag na een voormiddagje jagen meer dan een uur in de file stond, zullen wellicht mijn filegenoten opgekeken hebben van een in het camo geklede, luidkeels meezingende (?!) jager.
Gisteren reed ik naar een memorabele jachtdag, nu eens niet als jager maar als drijver. Met de fiets. Zo kan ik tijdens de middag en 's avonds bij het gezellig samenzijn onder vrienden ook eens een paar drankjes nuttigen. Op tijd en stond en in goed gezelschap nooit af te slaan, zeker niet in Vlaanderen waar het aanbod van kwaliteitsbieren schier onbeperkt is.
Een halfuurtjes fietsen had ik voor de boeg. Met de Chameaulaarzen aan en de oortjes van de Ipod in de oren. Slecht 1 nummer op repeat. "Idiot Wind" van Dylan. Een song waarvan Lou Reed verklaarde dat het hem bijzonder speet dit nummer nooit zelf geschreven te hebben.
"I can't help it if i'm lucky" zingt Dylan in dit nummer. Voor een groot deel heeft het leven me meegezeten, alhoewel ik jaren een zware ziekte had te bekampen en het mede hierdoor tot een breuk kwam met mijn all-time love.
Aan alles komt een eind, zo ook gisteren aan de jaarlijkse terugkerende jachtpartij van de aloude adellijke familie dH, waarvan mijn grootmoeder jarenlang de gouvernante was.
Na de dood van de stamvader werd de buitenresidentie, een kasteel zoals er in Vlaanderen nog veel in het buitengebied te vinden zijn, verkocht.
De jaarlijkse jachttraditie werd in ere gehouden tot en met gisteren. Het was de laatste maal dat een georganiseerde jachtdag met genodigden plaats vond. Van volgend jaar af word er enkel occasioneel en dan nog alleen in beperkt familieverband gejaagd.
Niet alleen wordt de band van de familie met de locatie jaar na jaar minder  het wildbestand gaat jaarlijks achteruit zodat het bijna niet meer de moeite is. Spijtig voor de familie, die we genegen zijn en graag een mooie jachtdag bezorgen. Spijtig voor de jachtwachter die er ondanks al zijn inspanningen heel moeilijk in slaagt het wildbestand te verbeteren. Vooral de hazenstand heeft enorm geleden onder de moderne landbouw en het steeds maar groeiende vossenbestand.
Aangezien niet alleen het wildstand bepalend is, maar ook de ambiance onder aloude vrienden, was het gisteren ondanks het donkere, troosteloze mistige weer terug een mooie dag. Een minder tableau maar de onderlinge vriendschap en de vele, soms flauwe, grappen maakten veel goed. Plezier maken we voor een groot deel zelf. En dan het eten van de jachtwachters echtgenote niet te vergeten. Overvloedig, uitstekend en rijkelijk met streekbieren, van een niet te laag alcoholpercentage, overgoten. Niet naar huis kunnen gaan, "blijven plakken" zoals ze in Vlaanderen zeggen. Van tafel opstaan, om daarna toch terug voor een half uur te gaan zitten. Uiteindelijk kwam ik toch nog rond middernacht thuis. Helder van geest na de fietstocht, katerloos deze ochtend.