Toen had ik nog niet nagezocht. |
Toch is niets meer intrigerend dan een snoek vangen met een streamer die je naar je eigen inzichten zelf gebonden hebt. En, ik weet het, het valt voor sommigen moeilijk te duiden maar na al die jaren ben ik nog steeds in opperbeste stemming wanneer ik met een welgemikt schot een hoge bosduif uit de lucht pluk.
Vanmorgen was ik om half negen terug paraat om samen met mijn jachtvrienden nog wat bosduiven te verschalken. Het weer beloofde echter niet veel : er waaide slechts een matig windje. De eerste resultaten waren er dan ook naar. Om halfelf had ik vier duiven binnen. Een povere score, niet alleen te wijten aan de wind ,maar ook aan mijn eerder zwakke schietprestaties op dat moment. Ik was niet bij de pinken en schoot er constant, niet veel, maar voor de duif toch genoeg, achter. Een vijftal duiven wisten zo een gewisse dood te vermijden. Even gestopt , een suikerwafeltje gegeten en mezelf mentaal wat opgepept. Ziezo en nu met goeie moed verder. Ook de wind besloot een handje te helpen door tot windkracht vier aan te wakkeren. En zowaar de duivenvlucht kwam op gang en ik beter bij schot. Rond de middag kon ik afsluiten met 13 bosduiven. Een beetje nazoeken in de nabije bosjes bracht mijn aantal tot 17. Terug een mooi resultaat op zo'n korte periode.
Toen ik terug reed en aan het jachhuis kwam, laadde ik de zak met duiven uit. De bosduiven werden op de vloer opengelegd om ze te laten afkoelen. Op dat moment kwamen de kleinkinderen, 4 en 5 jaar, van mijn jachtvriend binnen. Zonder schroom namen ze de duiven in de hand om ze met hun glunderende kinderoogjes te bekijken. Ze riepen : "Opa, als ik later groot ben, ga ik ook duiven jagen." Er is dus nog hoop. Alleen hoop ik uit de grond van mijn hart dat deze vorm van natuurbeleving hun ook nog zal gegeven worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten