Op zoek naar andere horizonten

Eerlijk gezegd : ik ben dit jaar een tijdje behoorlijk uitgekeken geweest op het vissen. Dit is voor mij niets nieuw. Af en toe overvalt me dit wel eens. Ik heb jaren gehad dat ik op een jaar maar een keer of vijf aan vissen toe kwam. Maar steeds begon ik opnieuw met vernieuwd enthousiasme.

Een mooi maal gezonde zeevis voor ons drie.

Samen met mijn vismaten vraag ik me af of het nog wel de moeite is op de grote rivieren te blijven vissen. In die 25 jaar dat we er actief zijn hebben we de vangsten alleen maar zien slinken. Dit jaar was een echt dieptepunt met heel weinig baars, roofblei en snoekbaars. Zeer helder water maar weinig vis. Op sommige rivieren is nog wel een roofvis te vangen, maar daar is de scheepvaart zo toegenomen dat het echt niet meer leuk meer is, meer nog het is zelfs soms behoorlijk gevaarlijk geworden. Steeds meer en grotere duwbakcombinaties maken het vissen er niet plezieriger op.  Tegen de gewoonte in, is de boot reeds weken uit de haven en is hij nu al gestald in de schuur van bevriende landbouwers. Of ik volgend jaar mijn ligplaats opzeg in de haven waar ik al tientallen jaren kom, daar wil ik nog wel eens nog wat nachtjes over slapen. Enerzijds kunnen we maar niet geloven dat eens zo goede viswaters sinds enkele jaren bijna niks meer geven en hopen dus nog steeds op beterschap. Anderzijds worden de inspanningen zowel materieel als financieel (alhoewel dit laatste steeds de minste rol gespeeld heeft, voor een hobby heeft een mans wat over nietwaar ?) zo groot en de beloning zo klein dat we ons terecht afvragen of het nog wel zin heeft.
Maar we geven het vissen en het jagen daarom nog niet op. Vanaf morgen start voor mij het jachtseizoen en het poldersnoeken, dit jaar liefst zoveel mogelijk met de streamer, komt er aan. En ondertussen hebben we de strandhengels terug van onder het stof gehaald.
Tot tien jaar terug vond je me vaak terug aan de Zeeuwse stranden. In de zomer vissend op tong en paling, in de winter op wijting en gul. Fantastische vangsten hebben we gehad. Constante aanbeten en tientallen wijtingen zodat we voortijdig wegen gebrek aan aas dienden te stoppen. 15 gullen op een tij zodat we geladen met vis, hengels, materiaalkisten en petroleumvergassers ons een weg dienden te ploegen door het mulle zand en ons daarna door de duinen dienden te slepen. Wie zegt dat vissen geen sport is, slaat hier de bal wel mis.
Aangezien Paul tijdelijk in Nederland vlakbij het strand verblijft waren de plannen vlug gemaakt om het strandvissen terug op te nemen. Zeker toen Paul me zei dat er af en toe wel redelijk goed gevangen werd. Nog geen wijting of gul, maar wel schar in redelijke aantallen.
Zo stonden Paul, Nico en ikzelf verleden week 's nachts tweemaal op een verlaten strand met vier hengels. Gisteravond vond ook nog eens een sessie plaats. En het is ons niet slecht bevallen. Van gul mag er dan wel geen sprake zijn maar we zijn nog steeds even enthousiast als vroeger , zeker als we regelmatig beet krijgen. En nog steeds, soms kinderlijk, benieuwd om te weten wat er nu weer aan de haken hangt.
Gedurende de drie sessies werd gekozen voor een verwerponderlijn met twee zijlijnen van zo'n 50 cm, aasclips, haken Kamasan Aberdeen nr. 2 en als lood 170 grams longtail beachbombs. We wisten over drie beurten zo'n 80 vissen te vangen van diverse soorten zoals puitaal, wijting, zeebaars, bot en voornamelijk schar. Zeebaarsjes en kleine wijting ging terug. Wat restte was meer dan genoeg voor een mooi maal schar voor ons allen. Een strandvisser is herboren. Hopelijk vangen we in november mooie wijting en is de gul een beetje van de partij.