Eenmaal hengelaar, altijd hengelaar.
Spijtig genoeg kwam ik verleden jaar niet voldoende aan vissen toe. Na het overlijden van mijn moeder, overleed, niet geheel onverwacht maar toch plots, mijn vader. De volksmond zegt dat het altijd te vroeg is, maar toch kan ik terugkijken op de vele mooie jaren die zij samen mochten doorbrengen en de vele leuke momenten met het gezin. De talrijke uitstapjes en reizen waarbij een hengel nooit in de koffer ontbrak en waarbij bij iedere halte, natuurlijk aan de oever van een meer, rivier of plas, gevist werd, meestal zonder vergunning.
Zo herinner ik me een vismoment aan de Koningin Astridkapel te Kuessnacht aan de oevers van het Vierwoudstedenmeer in Zwitserland. Ik moet zo’n jaar of tien geweest zijn en gewapend met een wit volglashengeltje waadde ik in korte broek het meer in. Veel ervaring en vertrouwen had ik toen nog niet in kunstaas, maar toch lanceerde ik worp na worp de Mepps Aglia 3 met blauwe stippen richting midden het meer. En plots kreeg ik een aanbeet. Een mooie baars werd mijn deel. Het kon dus toch, vangen met kunstaas.
Op dat eigenste moment startte mijn kunstaascarrière, die in een stroomversnelling geraakte toen ik als veertienjarige snaak de kans kreeg om regelmatig in de oer-Hollandse polders te vissen. Wat in België door een belabberd roofvisbestand ternauwernood lukte, was daar wel mogelijk. Vele jaren met vele snoeken, baarzen, snoekbaarzen en roofbleien zouden volgen.
Eenmaal hengelaar, altijd hengelaar.
Het mooie van vissen is dat de voorbereiding en het naar de hengeldag of -reis toeleven, op zijn minst even leuk zijn als het vissen zelf. Vliegen binden en kunstaas maken nemen ook vaker meer tijd in beslag dan het vissen zelf.
Het oude vuur is terug aangewakkerd. Tijdens de spaarse avonduren worden terug forelvliegen gebonden en wordt de oude map met nieuwe snoekstreamers, veelal in mijn lievelingskleur oranje, gevuld.
Hopelijk terug naar Ierland, waar ik vele mooie snoekavonturen met de bellyboot mocht beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten