Aan de wilgen

Niet aan de wilgen maar aan
 een plataan. Let op het minuscule
Belgische vlaggetje boven het handvat

De  lichte baitcaster voor het wat grovere polderwerk met shads en lichte jerkbaitjes, die ik bij Cor Spinhoven naar mijn wensen heb laten maken, vind ik mijn beste koop in jaren. Steeds grijp ik terug naar deze, in mijn ogen, perfecte stok  van 2,30 meter lang (tegen rugklachten, je moet je immers niet zo buigen als bij korte spinhengels) en voorzien van een extra lang handvat dat steeds de nodige steun biedt. Met 40 gram werpgewicht is deze hengel niet te zwaar zodat je ook plezier beleeft aan de dril van een poldersnoek. Om Cor een heel klein beetje op stang te jagen is ook deze hengel van een Belgisch en geen Hollands vlaggetje voorzien. Natuurlijk vond Cor in zijn trots het wel nodig dit vlaggetje superklein te maken. Samen met een Shimano Calais vormt deze hengel een superteam.
Tussen het tafelen door heb ik vandaag enkele uren vrijgemaakt om op een Vlaams polderwatertje met shads en jerkbaits te proberen een snoek te vangen. Ik zeg wel proberen want het snoekvissen gebeurt voor een keer in Vlaanderen. Niettegenstaande dit water helder en vol waterplanten is, is het me terug niet gelukt. En dat ligt voor één maal niet aan mij. Dat ben ik zeker.
Een voorbijganger bevestigde mijn vermoedens. Niet de autochtonen maar andere nieuwe Europeanen hadden dit water vakkundig van roofvis ontdaan. Het is me toch wat.
Pas sinds kort is bij de Vlamingen het bewustzijn gekomen dat om snoek of snoekbaars te kunnen vangen, snoek best terug gezet wordt. En nu worden we toch wel terug met een mentaliteit, waarbij alle vis de pot in gekieperd wordt, geconfrontereed. Terug  bij af. Wat Vlaanderen betreft kan ik mijn spinhengel beter aan de wilgen hangen.