Twee baarzen en twee snoekjes

 Twee baarzen en twee snoekjes waren het resultaat van een goede twee uur ouderwets spinnen in een Vlaams openbaar hengelwater.

Aangezien hengelen in Nederland voorlopig door corona onmogelijk is, ben ik noodgedwongen aangewezen op Vlaanderen. En roofvissen in Vlaanderen stelt me altijd een beetje teleur.  Soms doe je wel eens een ontdekking, die je probeert geheim te houden voor andere kapers op de kust. Maar lang lukt dit nooit. Een drietal goede snoeksessies, met als topdag een dag met 9 snoeken, op een onooglijk watertje eindigde toen enkele plaatselijke hengelaars het nodig vonden om dit water van snoek te ontdoen.

Zo verging het me ook jaren geleden op het kanaaltje dat ik gisteren nog eens beviste. Gedurende een maand had ik daar een heel leuke snoeitijd. 40 snoeken op een zestal sessies, met als uitschieter een dag van 13 stuks en verschillende exemplaren boven de 80 cm, dat zie je niet zo vaak in Vlaanderen. Tot ook hier mijn vangsten opgemerkt werden en men het nodig achtte dit snoekbestand te decimeren.

Na jaren dit water niet meer bevist te hebben, stond ik er gisteren terug met een Pezon et Michel Luxor Luxe 1200 splitcanehengel in de hand en een ouderwetse grote zilveren Tourbillonspinner in de speld van mijn staaldraadje. Een spinner, die ik na een verkeerde worp, zou verliezen aan een els en vervangen door een al even oude zilveren terrible spinner van 60 mm.

Nog steeds vis ik even graag met mijn splitcanehengel. Weliswaar zwaar in de hand maar tegelijkertijd een plezier om mee te werpen en gevoelig naar aanbeten toe. En door de massa extra power bij het aanslaan. Vissen met een splitcanehengel is gewoonweg anders, ook trager en brengt je meteen terug naar die eerste jaren na Wereldoorlog 2 toen het kunstaasvissen vanuit Frankrijk naar ons kwam overgewaaid.

Het kristal heldere water en de omringende natuur waren nog even mooi als jaren terug. Zelfs de ijsvogel ontbrak niet op het appel.

Wat wel veranderd was, was het aantal kunstaasvissers dat ik ontmoette. Vijf hengelaars op zo’n klein stukje viswater, dat is echt wel veel.

Toch wist ik op een rustig stukje nog twee baarzen en twee snoekjes te vangen. Er is nog een klein beetje hoop voor het roofvissen in Vlaanderen.

Na jaren terug

Het is ondertussen bijna vier jaar geleden dat ik nog een artikel aan deze, eigenlijk wel veel gelezen blog toevoegde. De aankoop van een nieuw huis vergezeld van een schier eindeloze reeks renovatiewerken, meer tijd voor en reizen met mijn geliefde, minder wild met dus minder jachtdagen, vaker teleurstellende hengelresultaten en minder zin, beëindigden plots de verdere aanvulling van deze blog.

En dan is er nog de impact van corona, de ziekte die dit voorjaar op zijn kop zette en dit najaar terug in alle hevigheid terug is.

Door de coronamaatregelen lag voor de eerste maal in 30 jaar  mijn boot niet in de haven en kon dus niet op de Hollandse grote rivieren gevist worden. Of we qua vangsten veel gemist hebben, kan ik alleen maar gissen. We hadden in de periode 2017-2019 wel af en toe goede visdagen maar vaker was het huilen met de pet op. Ik herinner me wel een dag trollen op rivier met 6 grote en hard vechtende snoeken, een snoek van rond de 1,20 meter tijdens het vertikalen die vlak voor het scheppen er in slaagde het stingerlijntje door te bijten, mooie gave roofbleien en enkele memorabele feederdagen op de Lek waar het aantal grote en heel zware brasems in de tientallen liep. Ook op reservoir wist ik regelmatig mooie regenboogforellen te verschalken.

Maar het dichtst in het geheugen ligt een snoekdag in de polder begin dit jaar. Nico en ikzelf bevisten wat vergeten en vaak heel ondiep polderwater in het Groene Hart.  Aan mijn hengel afwisselend een kleine traag zinkende jerkbait en een lichte lepel, terwijl Nico een tubefly inzette. Jongens wat een dag was dat. De eerste snoek, die toch wel de meter benaderde, lag op nog geen dertig centimeter water. Hoewel Nico de kruising in de polderwetering voorzichtig benaderde, ging de snoek in een wolk van modder er als een torpedo vandoor. Daarna keerden de kansen en werd het gedurende de namiddag een snoekenfestijn met 40 aanbeten, waarvan er echter maar 15 wisten te verzilveren. Maar welk plezier om nog eens zo’n ouderwets goede visdag te mogen meemaken.

Volgende week start het jachtseizoen en als corona het toelaat staat terug een jachtdag met mijn aloude jachtvrienden op het programma. Verder jeukt het om nog eens een paar avondjes te strandvissen, dit najaar nog eens te bellyboten op het reservoir en de polder in te trekken om te kunstaasvissen of te streameren. We zien wel wat de komende maanden brengen.

Jullie horen zeker nog van onze avonturen.