Hazen jagen

Iedereen heeft goede en slechte momenten in het leven. Op sommige vlakken zit het je mee. Andere zaken dan weer vallen behoorlijk tegen. Ook ik bleef niet gespaard van tegenspoed. Gelukkig heb ik een goede vriendenkring waarop ik steeds kan terug vallen en steunen : een deel ervan zijn verwoede vissers, andere dan weer echte jagers. Weinigen onder hen echter vissen én jagen, zoals ik doe.
Het was gisteren dat samen met mijn jachtvrienden het jachtseizoen gestart werd. Sommige van mijn medejagers en drijvers had ik bijna een jaar niet gezien. De samenkomst aan het jachtveld 's morgens was dan ook allerhartelijkst. Er werd tijd genomen om wat bij te keuvelen. De jachtdrang is na al die jaren niet meer zo hevig dat we direct aan de slag willen gaan. Er was dus tijd voor een praatje en ook, zoals de traditie het vereist, een borrel voor aanvang. We zouden een halve dag hazen jagen om daarna naar gewoonte met een gezellig maal af te sluiten.

Er zouden nog twee hazen meer volgen

Iedereen zat vlug in de jachtkleren. Nog vlug mijn jachtgeweer, een oude Perazzi MX12, waarmee ik al tienduizenden patronen verschoten heb en die enkele jaren terug door Pletsers gereviseerd werd, opgehaald en mijn patronenriem omgord en we konden aan de slag. In de loop gingen vandaag Mirage patronen 32 gram, staal nr.3, een "goede" staalpatroon in zoverre dat die al zouden bestaan.
Zoals gewoonlijk was de groep beperkt tot vier geweren en enkele drijvers. Het weer zag er goed uit. Desalniettemin zouden we in de loop van de voormiddag toch een regenbui te verduren krijgen.
Jagen zien we als een vorm van natuurbeleving. We jagen dan ook met respect. Hazen die te ver lopen of niet goed kunnen aangesproken, worden niet beschoten. Zeker nu we al jaren verplicht worden met die verdomde staalhagelpatronen te schieten. Nog jonge, te kleine haasjes laten we lopen.
Afwisselend werden oude oneffen weilanden, maïsstoppels en enkele bietenvelden bejaagd. Na al die jaren zijn we goed op elkaar ingespeeld zodat alles vlot verloopt.
Al vanaf de start verliep de jacht voorspoedig. In een perceel groenbemesting kwamen twee hazen onder schot en ook binnen. Een derde haas zag de bui hangen en ging er reeds van ver vandoor zodat hij de dans kon ontspringen. Een volgend perceel leverde een konijn op. Een oude fazantenhaan ging reeds heel vroeg op de vleugels en kon ontkomen. Een wilde eend, die van op een vijver opvloog, kon ook binnen gehaald worden. Zo werd tot twee uur in de namiddag perceel na perceel afgejaagd, af en toe met een korte tussenpauze om een drankje te nuttigen. We sloten af met acht mooie hazen, een konijn en een eend. Een hoger aantal hazen gingen er vandoor of lieten we lopen en zo hoort het ook als je een goede hazenstand wil behouden. Geen echt spectaculair resultaat wat getallen betreft maar dar doen we het ook niet voor. Het is immers de totaalbeleving die telt. Op een stuk na kon alles, wat beschoten werd, binnen gebracht worden. We waren dan ook tevreden en konden goedgeluimd het middagmaal aanvatten.
    

Op zoek naar andere horizonten

Eerlijk gezegd : ik ben dit jaar een tijdje behoorlijk uitgekeken geweest op het vissen. Dit is voor mij niets nieuw. Af en toe overvalt me dit wel eens. Ik heb jaren gehad dat ik op een jaar maar een keer of vijf aan vissen toe kwam. Maar steeds begon ik opnieuw met vernieuwd enthousiasme.

Een mooi maal gezonde zeevis voor ons drie.

Samen met mijn vismaten vraag ik me af of het nog wel de moeite is op de grote rivieren te blijven vissen. In die 25 jaar dat we er actief zijn hebben we de vangsten alleen maar zien slinken. Dit jaar was een echt dieptepunt met heel weinig baars, roofblei en snoekbaars. Zeer helder water maar weinig vis. Op sommige rivieren is nog wel een roofvis te vangen, maar daar is de scheepvaart zo toegenomen dat het echt niet meer leuk meer is, meer nog het is zelfs soms behoorlijk gevaarlijk geworden. Steeds meer en grotere duwbakcombinaties maken het vissen er niet plezieriger op.  Tegen de gewoonte in, is de boot reeds weken uit de haven en is hij nu al gestald in de schuur van bevriende landbouwers. Of ik volgend jaar mijn ligplaats opzeg in de haven waar ik al tientallen jaren kom, daar wil ik nog wel eens nog wat nachtjes over slapen. Enerzijds kunnen we maar niet geloven dat eens zo goede viswaters sinds enkele jaren bijna niks meer geven en hopen dus nog steeds op beterschap. Anderzijds worden de inspanningen zowel materieel als financieel (alhoewel dit laatste steeds de minste rol gespeeld heeft, voor een hobby heeft een mans wat over nietwaar ?) zo groot en de beloning zo klein dat we ons terecht afvragen of het nog wel zin heeft.
Maar we geven het vissen en het jagen daarom nog niet op. Vanaf morgen start voor mij het jachtseizoen en het poldersnoeken, dit jaar liefst zoveel mogelijk met de streamer, komt er aan. En ondertussen hebben we de strandhengels terug van onder het stof gehaald.
Tot tien jaar terug vond je me vaak terug aan de Zeeuwse stranden. In de zomer vissend op tong en paling, in de winter op wijting en gul. Fantastische vangsten hebben we gehad. Constante aanbeten en tientallen wijtingen zodat we voortijdig wegen gebrek aan aas dienden te stoppen. 15 gullen op een tij zodat we geladen met vis, hengels, materiaalkisten en petroleumvergassers ons een weg dienden te ploegen door het mulle zand en ons daarna door de duinen dienden te slepen. Wie zegt dat vissen geen sport is, slaat hier de bal wel mis.
Aangezien Paul tijdelijk in Nederland vlakbij het strand verblijft waren de plannen vlug gemaakt om het strandvissen terug op te nemen. Zeker toen Paul me zei dat er af en toe wel redelijk goed gevangen werd. Nog geen wijting of gul, maar wel schar in redelijke aantallen.
Zo stonden Paul, Nico en ikzelf verleden week 's nachts tweemaal op een verlaten strand met vier hengels. Gisteravond vond ook nog eens een sessie plaats. En het is ons niet slecht bevallen. Van gul mag er dan wel geen sprake zijn maar we zijn nog steeds even enthousiast als vroeger , zeker als we regelmatig beet krijgen. En nog steeds, soms kinderlijk, benieuwd om te weten wat er nu weer aan de haken hangt.
Gedurende de drie sessies werd gekozen voor een verwerponderlijn met twee zijlijnen van zo'n 50 cm, aasclips, haken Kamasan Aberdeen nr. 2 en als lood 170 grams longtail beachbombs. We wisten over drie beurten zo'n 80 vissen te vangen van diverse soorten zoals puitaal, wijting, zeebaars, bot en voornamelijk schar. Zeebaarsjes en kleine wijting ging terug. Wat restte was meer dan genoeg voor een mooi maal schar voor ons allen. Een strandvisser is herboren. Hopelijk vangen we in november mooie wijting en is de gul een beetje van de partij.