dinsdag 29 november 2011

Poging in de polder

Deze voormiddag had ik wat tijd over. Wat doe je dan ? Juist, de Nederlandse grens over en de polder in.
Vandaag had ik een kilometer lange kaarsrechte wetering op het oog, een polderwater waarin ik tot nu toe nog maar één maal gevist had. Met resultaat, herinner ik me echter nog.
Er stond een behoorlijke wind dwars over het water. Echt snoekweer. Dit zou het worden.
Spijtig genoeg is het waterpeil in deze polder de laatste maand bijna een halve meter gezakt waardoor er op veel plaatsen met moeite 40 cm water staat.  Op zich geen beletsel voor grote snoek. Welke snoek wordt immers 40 cm hoog ?  In ondiep water vissen is, mits gebruik van het juiste kunstaas, geen enkel probleem. Maar als datzelfde water ook nog op veel plaatsen overwoekerd is door een soort draadalg, dan is kunstaasvissen plots niet meer zo leuk. Ik startte met een Foxshad in forelkleur, voorzien van twee weerhaakloze dreggen en lichtjes verzwaard. Forellen hadden de snoeken in deze polder zeker nog niet gezien, maar het is en blijft een vangerige kleur. Het lukte wonderwel om boven de bodem te vissen, al diende ik om drie worpen die vervelende draadalgen te verwijderen. Het begon me na een tijdje steeds meer te ergeren.  Een uurtje stug doorvissen leverde niets op. Tijd om de shad te wisselen voor een originele, 15 cm lange, geel-oranje Grandmaplug. Een plug die heel traag te vissen is en daarbij een heel mooie slangachtige flankende actie heeft. Juist toen ik opnieuw wilde starten stopte de rattenvanger bij mij voor een praatje. Hij was juist zijn ronde aan het doen. Klemmen controleren.
Een plug mag groot zijn
Het bleek ook een visser en jager te zijn. Zijn voorkeur ging uit naar zeebaarsvissen ("het is toch veel minder dan vroeger hé", wist hij) en hazenjacht in de polder. Ik kon alleen maar beamen dat het zeebaarsvissen niet meer is wat het was en dat de hazen- en fazantenstand de laatste jaren met rasse schreden achteruit gaat. Zoals altijd kregen de vossen de schuld. Voor een deel terecht, antwoordde ik, maar er spelen nog veel andere factoren zoals de grootschalige landbouw. 
De rattenvanger reed weg, ik kon opnieuw aan de slag. Na een kwartiertje kreeg ik een voorzichtige aanbeet en kon dra een snoekje onthaken. Daarna bleef het stil. Het laatste uur wisselde ik voor een Baby Buster van Strike Pro. zoals ik reeds schreef mijn favoriete jerkbait voor de polder. Klein, niet te zwaar en mits op de goede manier binnen getikt, vol van actie. Een vanger van jewelste, wijd uitslaand met een verleidelijk wiebeltje. Een schril contract met de Strike Pro Buster Jerk 2, ook geschikt voor de polder maar waarin veel moeilijker actie te krijgen is. Althans ik kan er niet goed mee vissen. Er zijn blijkbaar een schare vissers die dit wel kunnen en dan ook goed vangen met de Buster Jerk 2. De Baby Buster deed zijn naam eer aan en leverde me een babysnoek van 30 cm op en een volger die vlak voor mijn voeten een grote kolk sloeg. Langzaam begon het te druppelen. Tijd om te stoppen. Naar huis waar een hoop administratie op me wachtte. Ook dit moet gebeuren.

Nog eens een update

Door drukke werkzaamheden was ik nog niet aan het verslag van het afgelopen weekend toegekomen.
Visdag gered met een Dullshad van Spro 
Zaterdag ging ik terug op mijn ééntje met de roeiboot erop uit. Mijn vismaten daarentegen verkozen een clubwedstrijd in de Hollandse polder. Ikzelf voel niet zoveel voor wedstrijden en dat weten en respecteren mijn vrienden. Dus bleef ik alleen achter.
Maar af en toe eens enkele uren voor jezelf hebben, is ook niet mis. Om negen uur dobberde ik al rond op de zandwinningsplas. Mijn ene (snoek)hengel voorzien van een Foxshad van 17 cm, mijn andere (snoekbaars)vertikaalhengel voorzien van een kleine geel-groene Dullshad. Drie uur werpend vissen op snoek met grote shads, jerkbaits, lepels en pluggen bracht geen enkele actie teweeg. Een getakelde dode vis op een drachkovitztakel leverde me welgeteld één volger van een piepklein snoekje op. Ondertussen was de zuidenwind, nochtans een goede windrichting, dermate aangewakkerd dat ik steeds weer honderden meters tegenwind diende te roeien om dan te snelle driftjes te kunnen maken.  Heel veel inspanning voor weinig effectieve vistijd. Aangezien het succes uitbleef, was ik dan maar overgeschakeld op de hengel met de kleine shad. Misschien zou het me wel lukken een snoekbaars te vangen. Na tien minuten diagonalen - door de strakke wind lukte vertikalen al lang niet meer - kreeg ik op zo'n 10 meter diepte alsnog een korte droge tik op de shad. Wat geeft die dunne gevlochten lijn toch de aanbeten goed door. Aanslaan en hangen. Enkele minuten later lag een snoek(je) in de boot. De Dullshad was, zoals gewoonlijk, volledig kapot gescheurd. Goede vangers deze shads van Spro, maar degelijk ? Vergeet het maar. Bijna elke vis kost je een shad.  Even later begint het dermate te  waaien dat roeiend vissen met mijn aluminiumboot niet langer gaat. Zo komt vroeger dan verwacht een einde aan deze visdag.
De zondagvoormiddag brengen we door in het jachtrevier. Het plan is honderden meters lange en brede rietkragen te bejagen op zoek naar fazanten. We weten dat er een behoorlijk aantal fazanten aanwezig is, maar deze wilde vogels zijn ware meesters in het zich verschuilen in de dekking. Bovendien gaan deze fazanten, zeker de hanen, bij het minste gerucht op de loop en geven ze je het nakijken. De wind wakkert aan tot stormachtig wat het jagen en schieten er zeker niet gemakkelijker op zal maken. En zo geschiedt het inderdaad. Fazanten gaan plots en totaal onverwacht op uit de dekking, keren zich snel om en vliegen plots pijlsnel achteruit. Pang, pang. Mis natuurlijk. Fazanten gaan ver en buiten schot op. Terug een kans gemist. We lachen erom. Geen vuiltje aan de lucht zolang de fazant maar heel goed gemist wordt en niet gekwetst.  Qua schietkunsten moeten we op deze  winderige dag voor elkaar niet onderdoen. We krijgen zeker kans op vijftien fazanten, maar halen uiteindelijk maar twee hanen en vijf hennen binnen. Het tableau wordt vervolledigd met een konijn en een bosduif. Onze drijvers zijn eerst verbaasd en daarna lichtjes kwaad. Moeten zij zoveel moeite doen opdat wij telkenmale zouden missen ? We sluiten de jachtdag af met de belofte volgende zaterdag beter te presteren. Meer kunnen we niet beloven. Gelukkig maken een stevige maaltijd en enkele glazen uitstekende wijn uiteindelijk veel goed.

woensdag 23 november 2011

Wellicht de mooiste jachtdag van het jaar

Zowel in het hengelen, als in het jagen, is mijn vreugde niet afhankelijk van het aantal geschoten stukken wild of een fantastisch grote visvangst. Ik laat me niet leiden door het getal. Competitiedrang zit sowieso al niet in mij.
Veel meer tellen de natuurbeleving, het aangename gezelschap, de kameraadschap, de fijne maar ook soms grove humor, de nostalgische verhalen, de borrel of het biertje tussendoor, een ree of een vos die plots uit de dekking springt, de vangst van een snoek met een nooit gebruikt en zelf gemaakt kunstaasje na uren vruchteloos vissen of een aartsmoeilijk, doch zuiver schot op een verre bosduif. 
Reeds tien jaar heb ik geluk om éénmaal per jaar voor een jachtdag in één van de mooiste jachtrevieren van Vlaanderen uitgenodigd te worden. Een jachtterrein met een prachtig en gevarieerd biotoop met volop open ruimte die toch zo zeldzaam geworden is in Vlaanderen. Een jachtveld vol natuurlijk wild waaraan de jachtheer dagelijks veel zorg besteedt om uiteindelijk maar slechts tweemaal per jaar te jagen. Een plezier dat hij voornamelijk zijn vrienden gunt. Het zijn er maar twee, maar wat een prachtige jachtdagen zijn dat dan wel steeds.
Het begint reeds 's morgens met de meest hartelijke en gemeende ontvangst door de jachtheer en zijn ravissante echtgenote. Die dag zien oude jachtvrienden elkaar. Bij een verse tas geurende koffie of thee wordt het verloop van de dag besproken en worden strenge consignes meegegeven over wat wel, wat niet en wanneer mag geschoten worden, waar ieder geweer zijn plaats is, alles wat noodzakelijk is voor een goed en veilig verloop. Na een gezamenlijk waidmansheil kan de jacht van start gaan. Er hangt een plezierige spanning. De acht geweren staan op scherp. Tien drijvers staan te popelen om eraan te beginnen. Onderling geven ze commentaar op de schieykunsten van de jagers. Het zou me niet verwonderen dat ze wedden welke jager eerst zal missen.  Na al die jaren kent iedereen iedereen door en door. Jagers, hun gezelschap (enkele vrouwen en kinderen gaan immers ook mee) en drijvers vormen samen één geolied geheel.
Vandaag wordt afwisselend voor de voet en geposteerd gejaagd. Zeven driften vinden plaats in de voormiddag, drie in de namiddag.
Tijdens de eerste drift sta ik geposteerd op nummer één, aan de zijkant van een lang bos. Al van bij het begin vliegt een houtsnip op. Het zal de enige zijn, die we deze dag zullen zien.  Wat een mooie en mysterieuze vogels zijn deze langbekken toch. Spijtig genoeg niet langer meer bejaagbaar in Vlaanderen door een op zijn minst weinig wetenschappelijk onderbouwde en betwistbare politieke beslissing. Overigens mogen houtsnippen in Wallonië wel legaal bejaagd worden. Twee diametraal verschillende regelingen in zo'n klein landje. Wie snapt dit nu ?
Verschillende fazanten vliegen achtereenvolgens pijlsnel op. Te ver voor mij zodat ik geen geen kans voor een schot krijg. Mijn buur, vijftig meter verder, weet er evenwel twee uit de lucht te plukken.
Bij de volgende drift worden een haas en enkele fazanten gestrekt. Een bosduif, die bij het overvliegen van het bos bij het zien van de geweren plots van koers verandert en me te dicht benadert, weet ik met een voltreffer kikdood uit de lucht te halen.
De volgende traque jagen geweren en drijvers, afwisselend zij aan zij, voor de voet doorheen zo'n 10 ha groenbemesting. Verschillende fazenten vliegen uit de dekking op en kunnen binnengehaald worden. Hazen en konijnen worden in het hoge mosterzaadveld opgemerkt maar zijn zo slim de dekking niet te verlaten en buiten schot te blijven. De volgende drift sta ik op het einde van een bos. Ik kan  na elkaar en telkens met één schot een bosduif, een fazantenhen en een konijn schieten. Er volgen nog enkele driften voor het middageten. De jachtgoden zijn me vandaag goed gezind. Op een kwartier tijd vliegen drie fazantenhennen in mijn buurt uit het riet op. Met evenveel schoten vallen ze neer.
's Middags wordt het eten, een assortiment van belegde broodjes, erwtensoep, een biertje en een borreltje toe, geserveerd in een rustieke koeienstal midden in het jachtveld. Na aanvankelijk mistig weer, is het een prachtige jachtdag met mooi zonnig weer zonder enige bewolking geworden. Na het eten keuvelen we wat na, waarna een intensieve wandeling door een tien hectare groot veld met hoog opgeschoten mosterzaad, dat kris kras door elkaar ligt, voor de spijsvertering zal zorgen.
Allen samen door de groenbemesting
Wanneer we een meter of honderd gevorderd zijn, veert plots de groenbemesting op. Met rustige sprongen verlaat een reegeit het veld, waarna nog een geit, een reebok en een reekits volgen. Een prachtig zicht waarnaar drijvers en geweren vol bewondering staan te kijken. Wie had tien jaar geleden kunnen denken dat Vlaanderen ooit zoveel reeën zou herbergen ? Het veld levert een zestal fazanten op. Als deze drift afgeblazen is en iedereen samen het resultaat staat te bespreken, merkt één van de geweren plots een vos op die achter onze rug het veld mosterdzaad verlaten heeft. Hij is reeds ver buiten schot als deze sluwe rekel even stopt en omkijkt. Vervolgens worden op een groot blok akkerland nog vier hazen geschoten. Afgesloten wordt met een laatste traque doorheen een bosperceel. Twee fazantenhanen weten te ontkomen door achteruit te vliegen. Enkele andere fazanten en een haas lopen naar de geweren toe en worden geoogst. Ikzelf kan met een vlug schot nog een konijn binnen halen.
We sluiten deze prachtige dag met en tableau van 32 stuks, hoofdzakelijk fazanten, maar ook vijf hazen, drie konijnen en twee duiven. Iedereen is het erover eens : er is zeer goed en zuiver geschoten. Er was weinig nazoeken nodig en weinig of geen wild werd ziek geschoten. We kunnen ons allen verfrissen en klaar maken voor het traditionele afsluitende jachtsouper. Volgend jaar ontmoeten we elkaar hopelijk opnieuw.
  

zaterdag 19 november 2011

Alleen snoeken in de mist

Zelden vis ik alleen. Met twee vind ik het leukst, met drie gaat ook. Maar toch, met drie in de polder wil het nog wel lukken, maar met drie in de boot is al veel, soms te veel om gemakkelijk te kunnen hengelen. Als het niet goed wil gaan, heb je aan je vismaat niet alleen een gesprekspartner. Als het een beetje meezit, vindt je vismaat het vangende kunstaas van de dag, waar jij natuurlijk je profijt mee kan doen. Al moet ik zeggen dat ik om één van mijn vismaten een beetje op stang te jagen, ik vaak met onbekend kunstaas vis. Kunstaas waarvan ik weet dat hij het niet (bij zich) heeft. Toen de Illex Freddy juist op de markt was, ving ik in Ierland op een moeilijke dag met een exemplaar in de firetigerkleur in 8 worpen 8 snoeken boven en naast een bed fonteinkruid. Direct zag ik teleurstelling op het gelaat van mijn vismakker. Hij had immers dit kunstaas niet. En ik had maar één exemplaar en hij was te fier om mijn kunstaas te vragen. Ik wist toen al, dat, éénmaal hij terug in België zou zijn, direct een heleboel Freddy's in alle kleuren zou inslaan. Het jaar daarvoor had hij immers al de volledige voorraad Abu Atoms opgekocht.
Vandaag ging ik er alleen op uit. Op een zandwinningsplas met de roeiboot en zonder elektronische apparatuur. Zuiver op het gevoel en op de kennis, die ik de laatste jaren over dit water opdeed. In de mist, aanvankelijk geen meter zicht. Zuidoostenwind. Laat ik dit nu samen met mist slechte visomstandigheden vinden.
Op mijn eentje roeide ik dus door de dikke mist de plas op. Luid hoestend omwille van een hardnekkige bronchitis. In de boot een 10 voets Orvis-streamerhengel en een CJW 30 gramsvertikaalstok, die ik ook vaak als plug- en jerkbaithengel gebruik.
Een uurtje streameren leverde geen enkel aanbeet op zodat ik op deze meer dan 10 meter diepe plas, die zowel snoek als snoekbaars bevat, met shads en jerkbaits aan de slag ging. Alhoewel dit meer niet zo intensief bevist wordt, is het ook bij gunstige weersomstandigheden een moeilijk water waar evenwel kanjers van snoeken en snoekbaarzen te vangen zijn. Spijtig genoeg nooit veel. Maar de voldoening is des te groter wanneer je er één aan de haak kunt slaan.
Werpend vissen met het oude model Fox Proshad leverde niets op. Als dat al niet lukte. Had ik het niet gedacht, zo'n slechte visomstandigheden. Ik had beter thuis gebleven en wat achterstallige huishoudelijke klusjes gedaan, mopperde ik inwendig. Maar neen, ik moest zo nodig er op uit. Alleen dan nog, op deze koude en mistige plas.
Aangezien het visbestand op dit water behoorlijk is en volhardend vissen vaak verrassingen oplevert, besloot ik het toch nog niet op te geven. Wellicht zou wat muziek de moed er in houden. Ipod op shuffle, oortjes ingeplugd. En laat nu net het eerste nummer Video Games van Lana Del Rey ( http://www.youtube.com/watch?v=fPb6O52_rYU ) zijn. Momenteel mijn lievelingsnummer van hét talent van 2011. Een betoverende klassieke schoonheid met een fantastische stem. Oneindig mooi om te horen en te zien, alhoewel dit laatste nu spijtig genoeg niet aan de orde was.
Diverse soorten kunstaas hang ik achtereenvolgens aan de speld. Van Pakolepels, tot Uto's, Zalts, Salmo Fatso (die ik prompt aan een obstakel verlies. Balen !) en Saltshakers.
Na meer dan drie uur volharden krijg ik op een zinkende knaloranje Salmo Slider vlak aan de boot mijn eerste aanbeet. Een harde aanbeet waarop ik keurig op tijd aansla. De snoek, die ik zo'n 80 cm raam, schiet echter los. Blijkbaar wil er toch iets bijten. Uren verstrijken zonder aanbeet. Gelukkig houden ook de kuifeenden me gezelschap. Langs de oever zie ik de blauwe schicht van een ijsvogeltje. Altijd blij als ik een ijsvogel zie. Dat maakt steevast mijn dag goed.
Boven de gele Reins Fat Rockvibe

Wanneer de zon doorbreekt, besluit ik het in het diepe te gaan zoeken. Met een kleine groen-gele dullshad proberen snoekbaars vangen. Ik laat deze shad op diep water aan een kop van 21 gram begeleid afzinken om daarna tergend langzaam terug te vissen tot aan de boot.  Bij mijn zoveelste worp wordt de shad in het afzinken heel hard gegrepen. Ik sla tijdig en goed aan. Een vis vecht hard bonkend in de diepte. Ik twijfel tussen een snoek en een snoekbaars. Even later ligt een 80 cm lange snoek in het net. Vlug onthaken en terug zetten. Zou de shad, gevist op diep water, dé oplossing zijn ? Ik besluit te veranderen van kunstaas. Ik besluit eens iets nieuws de kans te geven. Onlangs heb ik 5" Fat Rockvibe Shads van Reins aangekocht. Dit kunstaas met zijn schoepvormige staart houdt het midden tussen een shad en een twister . Ik hang een 28 grams roadrunner jigkop met koperkleurig spinnerblad en gele Fat Rockvibeshad aan mij gevlochten lijn met staaldraad. Ik voorzie de shad bovendien van een stinger met als haak een Mustaddreg nr. 4. Eens kijken wat dit geeft. Al bij de eerste meters binnenvissen na mijn eerste worp wordt dit kunstaas met veel enthousiasme gegrepen door een hardknokkende vis. Na een mooie dril mag ik een dikke gedrongen snoek van terug zo'n 80 cm scheppen in mijn zalmschepnet, dat me reeds meer dan 20 jaar op mijn vistochten vergezelt. Enkel worpen later mis nog een aanbeet. Daarna echter niets meer. De vis lag blijkbaar diep op deze aanvankelijk mistige, maar daarna toch zonnige dag. Gelet op de allesbehalve gemakkelijke hengelomstandigheden ben ik verheugd. Het volharden heeft geloond. Blij terug naar huis. Mijn warme slofjes aan en lekker opwarmen bij een glas rode Bordeauxwijn.  

dinsdag 15 november 2011

Berekoud

Zaterdag was het heel mooi weer
Aangezien vandaag onverwacht een jachtdag niet doorging hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn boot uit de haven weg te halen voor winterberging bij een bevriende landbouwer. Het vissen op de rivier ging de laatste weken toch niet meer zoals het moet zijn, het was maar beter dat de boot thuis was vooraleer het vriesweer toeslaat en schade berokkent. 
De terughaaloperatie is wel niet zo evident aangezien ik mijn boot niet in de directe omgeving van de haven kan traileren. Het komt er op neer dat ik zo'n vijfentwintig kilometer moet varen en Paul zo'n veertig kilometer met de trailer moet omrijden om de boot op het droge te krijgen. Gelukkig zijn mijn vismaten steeds paraat om me bij te staan. Nico en ik stapten in de boot en Paul reed met de trailer naar de helling. Het was echt berekoud. Het ijs lag milimeters dik op mijn boot die zo glad als een ijspiste was. Bovendien was de mist zo dik, bijna te snijden, dat varen allesbehalve gemakkelijk was. Bij mist moet je altijd extra aandachtig zijn voor andere scheepvaart en obstakels. Ik hou er dan ook niet zo van. Traag varen en goed uitkijken blijf het devies.
Niettegenstaande gps en ingeval van nood, het aloude kompas, je feilloos naar de haven leiden, blijft varen in dikke mist, zonder enig zicht, toch nog altijd wat van een avontuur. Ik was dan ook blij dat we een drie kwartier later veilig de trailerhelling bereikten zodat we de tocht huiswaarts konden aanvatten.
Het weer vandaag was in schril contrast met dat van zaterdag toen we een zonovergoten jachtdag hadden met redelijk wat hazen en fazanten.
Verleden zondag daarentegen was het de volledige donker en mistig weer. Voor de tweede en waarschijnlijk laatste maal dit jaar was ik aanwezig op een jachtdag van een oude adellijke familie. Niet om te schieten, maar om te drijven. De geweren waren uit alle streken van België en Frankrijk gekomen maar het zat hen niet mee. Het tableau bleef beperkt tot drie hazen, een eend en een bescheiden aantal fazanten. 
Toch was er één opmerkelijk feit. Niettegenstaande er heel wat vossen in dit revier voorkomen, was het tot op heden nog steeds niet gelukt gedurende een jachtdag een vos te zien, laat staan er één te strekken. Reeds bij het begin van de jachtdag, in één van de met riet omzoomde dreven, roken we het al. Onmiskenbaar de geur van een vos. De geursporen waren zo sterk dat de vos waarschijnlijk pas enkele uren geleden door het jachtterrein gelopen had. Aangezien een naburig, met bramen dicht begroeid bos bejaagd zou worden, leek het me niet onwaarschijnlijk dat de vos zich daarin zou bevinden. De geweren werden verwittigd zich klaar te houden.   
We hadden pas enkele stappen in het bos gezet toen één van de geweren riep dat hij een vos naar het einde van het bos zag lopen. We hoorden twee schoten waarna het stil bleef. Was het de vos, was hij geraakt ? Hat antwoord werd ons gegeven door één van de Springerspaniëls die met alle kracht een vos doorheen het zwaar begroeide bos naar ons toe sleepte. De vos was binnen. Een zware rekel die later rond de 10 kg bleek te wegen. Al bij al toch een geslaagde jachtdag met een opmerkelijk resultaat.
      

vrijdag 11 november 2011

Indian summer

We beleven de laatste tijd een echte Indian Summer.
Verleden zaterdag was het weer terug heel mooi, eigenlijk te mooi voor de tijd van het jaar en zeker om te jagen. De zon scheen volop zodat in hemdsmouwen kon gejaagd worden en dan nog liep het zweet over mijn rug. Dit laatste was trouwens nog steeds deels te wijten aan mijn verkoudheid, waarvan ik nog behoorlijk last  had.
Tijdens de eerste drift zag ik plots voor mij twee fazantenhennen het riet inlopen. Ondanks allerlei pogingen van de drijvers om ze uit de dekking te verdrijven, lieten ze zich niet meer zien en bleven dus buiten schot.
Een viertal weilanden werden afgelopen. Geen enkele haas bleek thuis. Plots zagen we een koe naast het weiland lopen. We stelden vast dat een hekken opengemaakt was en volledig los stond, tevens waren  sporen van een terreinwagen zichtbaar. Het leek ons niet onwaarschijnlijk dat er stropers aan het werk waren geweest. Ook het dramatisch laag hazenbestand in dit deel van het revier kon wel eens in deze richting wijzen. Maar ja, het is onmogellijk om een jachtveld dag en nacht te bewaken.
Met veel moeite kregen we de ontsnapte koe terug het weiland op. Groot was onze verbazing toen nog zeven andere koeien van uit een nabijgelegen bos kwamen aangehold. Dankzij de inspanningen van drie man kregen we ze na lange tijd over en weer hollen ook achter de afsluiting.
Ondanks de slechte start gaven we de moed niet op. Achtereenvolgens werden bosjes, rietkanten en dreven afgejaagd op zoek naar wild. De tijd ging vlug. De inspanningen van de drijvers begonnen echter vruchten af te werpen. Regelmatig vlogen fazanten uit de dekking van rietkragen en bosjes. Iedereen was behoorlijk bij schot zodat op het einde van deze warme dag 15 fazanten op het tableau lagen.
Verleden woensdag gingen we voor de laatste maal dit jaar terug de rivier op. Binnenkort haal ik immers mijn boot uit het water om in winterstalling te gaan. Het was terug een heel mooie warme dag, spijtig genoeg met weinig visbevorderende zuidoostenwind. Over de resultaten kan ik heel kort zijn. Vertikalen en dropshotten brachten geen enkele aanbeet. Niet aflatend trollen bracht ons uiteindelijk twee baarzen van de rond de 35 cm op.  Zeven uur later en 22 liter benzine later was dit het pover eindresultaat.
Gisteren was het vijftien graden. De zon scheen zo dapper dat het eerder prachtig voorjaars- dan najaarsweer leek. Met drie geweren en vier drijvers stonden we klaar om 's namiddag een vijftig hectaren weiland, rietkragen en kleine bosjes te bejagen. Al van in het begin vloog een fazantenhen laag vanuit de dekking maar vooraleer ik het geweer schietensklaar geschouderd had, was ze al te ver weg om nog een correct schot te kunnen plaatsen. Ook de hazen lagen los en gingen te ver voor de voet weg. Een fazantenhaan, die vlak voor mijn voeten opvloog, was wel het slachtoffer van zijn onoplettendheid. Met één schot viel hij morsdood neer.
Eventjes later was een fazantenhaan ons te vlug af en wisten twee konijnen net op tijd in de dekking te springen.
Door het warme weer werd op tijd en stond gestopt om een drankje te nuttigen.  Daarna werd er met goede moed weer tegenaan gegaan. En het werd voor allen een heel mooie namiddag met plots opvliegende fazanten, die de geweren verrasten en hazen, die vlug het naar hen genoemde pad kozen. Toch werd behoorlijk goed geschoten. Op het einde van de namiddag kon, mede door de inzet van de drijvers, afgesloten worden met 7 fazanten en 7 hazen. Mooi, natuurlijk en gezond wild. 

woensdag 2 november 2011

Brute pech

Vandaag stond een dag hazenjacht op het programma, uitgerekend in het beste gedeelte van het jachtgebied.
Het heeft voor mij niet mogen zijn. Een banale verkoudheid is uitgegroeid tot een zware griep met koortspieken tot 40,5 graden. Ik heb eerst nog getwijfeld om toch nog een stap in het veld te zetten, maar mijn toestand was te belabberd zodat er geen andere optie dan bedrust was.  Een handvol koortsremmers maken dat mijn temperatuur nu toch enkele graden gezakt is waardoor ik in staat ben jullie in het kort op de hoogte te houden.
Klaar voor de volgende drift
De voorbije dagen heb ik de mooie polder, waarover ik reeds verschillende malen berichtte, voor de derde maal een snoekkans gegeven. Het was terug helemaal niets. Verleden jaar ving ik hier nog regelmatig een snoekje, dit jaar lijkt alle snoek afwezig. Het is misschien beter dat ik er in dit water gewoonweg mee ophou.
Gisteren was ik naar jaarlijkse gewoonte aanwezig op een adellijke jachtpartij. Niet om te schieten, maar om mijn vriend de jachtwachter een handje toe te steken. Ik heb een grote band met deze familie, aangezien mijn grootmoeder gouvernante op dit kasteeltje was. Van kinds af aan liep in het kasteelpark rond en kwam hierbij al heel vroeg in aanraking met het jachtgebeuren. Tot op de dag van vandaag is jacht bij deze famile een familiegebeuren waarbij ook de vrouwen en de kinderen van jongsafaan direct  bij het gebeuren betrokken worden. Iedereen gaat dus mee op jacht. Er wordt een echte familiedag van gemaakt. Mooi toch. Op het einde van de dag lagen een vos, vier fazantenhanen, zeven -hennen, een duif en drie hazen op het tableau. Een bescheiden resultaat als mooie afsluiter van deze jachtdag.