Key to happiness

Terug had ik het genoegen uitgenodigd te zijn op TML, zowat het meest gehypte technofeest in open lucht de laatste jaren. Feeëriek, sfeervol, vredig, indrukwekkend, maar het moet gezegd, ook commercieel en voor sommigen lichtjes decadent. Nu door de gebroeders Beers de standaard bepaald en de norm gezet is, kan het alleen maar een uitdaging zijn de huidige editie te overtreffen. Het internationale publiek verwacht niet anders. En iedere generatie heeft recht op zijn eigen Woodstock. Wat zou mijn love of life hiervan genoten hebben.

Techno kunstaas

Ik zie het zo voor me. Je zal je afvragen of iemand van middelbare leeftijd wel op zo'n festival thuis hoort. Maar dat moet je voor jezelf uitmaken. Ikzelf voel me in ieder geval niet te oud. Een jonge geest, weliswaar in een ietwat ouder, soms steigerend en haperend lichaam. Geen betere remedie tegen nakende depressies dan een dagje TML vol bonkende beats en het mooiste en stijlvolste festivalpubliek ter wereld. Overigens heb ik enorm genoten van Yahel, een Israëlische dj, die een letterlijk en figuurlijk stomende set met oosterse invloeden in de spiegeltent afleverde.Tevreden naar huis, op zijn minst voor een nacht me 25 jaar jonger voelend.
The key to happiness ligt voor mij in talloze zaken. Vissen blijft er één van. Na enkele afgelaste trips, kwam er het woensdag nog eens van. Terug de rivier op. Voor de 1000ste maal, dat zal het zo wat zijn, denk ik overschattend. Warm, met een nijdige noordoostenwind en een watertemperatuur van 24,5 graden. Weinig stroming gedurende uren. Het was te voorspellen. Net zoals op het reservoir het vorige weekend, had de vis er geen enkele zin in. Verder dan een snoekbaars en twee baarzen kwamen Nico en ik op 8 uur vissen niet. Verder een lamme arm van het werpen en twee gemiste roofblei-aanbeten. Een een champagnemoment op het water. Met gebroken glazen door de wilde vaart naar de haven. Daar moesten we het maar mee doen. But, who cares ?
Let overigens op de goudbruine plug op de foto, die met de zwarte strepen en de eigenaardige vorm . Mocht je dit uniek stukje kunstaas niet kennen. Het is een Nils Master Stalwart (8cm, 13 gram), één van de beste baars- en roofbleivangers die ik ken. Vraag het mijn vismaten maar, dit kunstaas heeft iets magisch. Vaak op baars verschrikkelijk goed, zelfs op momenten dat niets andershet doet. Zelf heb ik er een paar. Ik ben er super zuinig op, want blijkbaar zijn ze, zoals veel goed kunstaas, niet meer verkrijgbaar. Dus als je zo nog ergens aantreft.

Het spel, niet...

Het spel, niet de knikkers. Daar gaat het voor mij in eerste instantie om. Kunstig en sierlijk vissen, is dat niet mooi gezegd . Maar voor wie nooit knikkers wint, is het evenmin leuk. Een beloning op tijd en stond, wie wil het niet  ? Je kan geen leven lang plaatjes kijken. The real thing, you know ?

Hopelijk blijven we ze vangen (en terugzetten)

Ik begrijp heel goed dat wie honger heeft, liever zijn vangst opeet dan te opnieuw laten zwemmen. Geen prioriteit aan visplezier maar hongerige magen voeden.
Laten we eerlijk zijn.
De aarde was nooit bestemd om zoveel mensen te dragen. Laat staan te voeden. De draagkracht is al lang bereikt. Exponentiële groei en zucht naar welvaart. Begrijpelijk, menselijk, doch niet houdbaar.
We zijn hier meestal nog altijd in de luxe-positie niet te moeten vissen om te overleven. Daartegenover staat dat wie in de steeds kleiner wordende wereld afhankelijk is van vis om zich te voeden, het steeds moeilijker krijgt. Immer slinkend visbestand. Weg biodiversiteit.
Kleine bootvisserij op tong voor Zeebrugge blijkbaar dit jaar (opnieuw) een ramp. Alles door kotters weggesleept of in warrelnetten gevangen.
Zeebaarsvisserij op de beide Scheldes : vergeet het maar. Quasi nihil. Zelfs de bruinvissen sterven van honger. In zoverre dat zelfs de politici zich al vragen stellen. Alhoewel die meestal uit eigenbelang ingegeven is. Politici, ik heb op zijn minst twijfels. Meer nog.
Zelf de Vlaamse visserijcommissies geven aan dat stroperij in België welig tiert. Onder andere gevolg van een open Europa met opinies en ways of life die mijlenver uit elkaar liggen.
Economisch gezin brengt sportief hengelen veel meer op dan beroepsvisserij, zeker wat het hengelen op zoet water betreft.
Naar gezondheid toe, blijkt nog steeds hengelen heilzaam te werken, tenminste als er al eens wat kan gevangen worden. Anders wordt het mijns inziens eerder een frustrerende bezigheid.
Eigenlijk veel woorden om duidelijk te maken : balanceer eens alles uit. Verzoen beroepsvisserij met hengelsport. Maar zorg dat er nog voldoende vis overblijft voor alle generaties die komen.
Ondertussen blijf ik tegen beter weten in de economie ondersteunen. Zopas terug van de hengelsportwinkel : een paar plugjes, een tube Stormsure om mijn bellyboot (hopelijk) te repareren (anders 70 euro voor een opblaasbare zitje van een Outcast-bellyboat, niet meer dan een plastic vel met een vierderangs ventiel) en een tiental doosjes vliegbindhaken en oops  meer dan 100 euro kwijt.
Er blijft één economische regel : er is altijd iemand die er wel bij vaart. Money makes the world go round. But, does it make you happy ?

Na regen

Gisteren de in het water gevallen poging van woensdag een nieuwe kans gegeven.
Op de Waalse manier, dus relax. Wie kans onze franstalige landgenoten ongelijk geven. Pas vertrekken laat in de voormiddag om op het gemakje de boot en de vele diverse hengels klaar te maken. Als de opportuniteit zich aanbiedt, moet je immers kunnen overschakelen van vertikaal-, naar jerkbait-, kunstaas- of vliegenhengel.
Het weer zat mee in die zin dat er weinig wind was en het behoorlijk warm was. De lucht was echter heel dreigend, neigend naar onweer. De klimaatswijziging kan toch nog maar moeilijk ontkend worden. De eigenaardige en steeds wisselende weersituaties ,die we telkens wer mee maken (veel meer wind dan vroeger, onweer en bliksem in februari, constant onstabiel weer,enz.), kunnen toch wel dienen als bewijs.
Voor alle zekerheid ter voorbereiding van de regen, die er dan gelukkig uiteindelijk wel niet kwam, mijn Geoff Anderson overbroek aangetrokken. Van kwaliteitskledij gesproken, dit is er. En derhalve ook door mij letterlijk en figuurlijk warm aanbevolen.
De rivier lag er door de vele regenval ietwat troebel bij. Een beetje zoals vroeger toen er nog sprake was van meer nitraten en fosfaten in het water. Het deed ons denken aan de jaren dat we nog formidabele (Formidable, tu sais Stromae ?) snoekbaarsvangsten deden. Kanjers tussen de 80 en 90 cm waren verre van een uitzondering. Spijtige genoeg nu bijna niet meer het geval. Te proper water en overbevissing, meneer.
Gelukkig heb ieder nadeel zijn voordeel. Helder water is meer planten en meer andere soorten zoals snoek, roofblei en ook wel baars.  En laten we daar nu ook al eens graag op vissen.
Door het gebrek aan stroming verliepen de eerste uren visloos maar de laatste uren voor donker maakten alles goed.  We eindigden op een tiental mooie tot grote (40 cm +) baarzen, gevangen op klein plugjes allerhande zoals de onvermijdelijke Salmo Hornet 5 SDR. De roofbleien bleken plots terug actief en in hun sas. Wel wat argwanend,maar op het einde van de avond hadden we er toch vijf geland waarvan Paul de twee grootste (toch wel rond de 9 à 10 pond) voor zijn rekening nam. Het  vangend kunstaas was de Luckycraft Gunfish aan de oppervlakte en verder kleinere pluggen zoals de Rapala Countdown 7 cm in blauwe kleur. Wie is kan met dit resultaat niet tevreden zijn ?
En alles zat wel mee want wonder boven wonder werkte de navigatieverlichting (één van de zwakkere punten van Boston Whaler) van mijn Montauk ook nog eens. Weliswaar na wat stevige tikken met de onthaaktang door Paul. Tochwel  handig verlichting om in  het donker te varen.
En ons Mc Donalds ritueel ben ik evenmin nu nog niet vergeten aangezien ik heden nog steeds de dubbel cheeseburger ergens in mijn maagstreek voel circuleren.  Of wordt dit weeë gevoel extra gestimuleerd door het nieuws dat Geert Bourgeois onze volgende minister-president schijnt te worden ?

Thuis, knus bij het vuur

Noordwest 7 tot 8 en hevige regenbuien hebben er anders over beslist.
Een snipperdag, in normale omstandigheden doorgebracht op de rivier, wordt nu verplaatst naar mijn hengelkamer, die tevens als pc- en bureauruimte dienst doet.
Knus bij de radiator van de centrale verwarming want het is echt iets te koud zonder. Binnen moet het warm zijn, buiten maakt het me echt geen zier uit. Alleen is varen en vissen bij noordwest 7 op zijn minst af te raden.

Kunstaas aan de horizon

Uitgebreid de tijd genomen om te ontbijten om daarna de kranten en de nieuwssites rustig door te nemen. Een slechte beursweek voor het merendeel van de Bel-20 genoteerde bedrijven blijkt uit de bloedrode vakjes in De Tijd. Vlug omslaan dus. Na wat noodzakelijke administratie, zinvoller taken gezocht zoals het opbergen van mijn vliegbindmateriaal dat sinds weken op en naast de eettafel ligt te slingeren. Met gelukkige en tevreden gezichten van mijn huisgenoten als toemaatje.
Daarna een eerder deze week opgenomen interview met Bart Chabot over zijn vriendschap met Herman Brood bekeken. Om vervolgens een lange zoektocht  (met resultaat) naar een restant Illex Nitrosoft Jerk 110 - shads aan te vatten. Helaas, zoals vaak bij goed kunstaas, niet meer te verkrijgen maar met kop en schouders er bovenuit de beste shad voor snelstromende rivieren. Niets meer dan een slank lijfje met een klein afgeplat staartje. Niets laat vermoeden, dat dit een fenomenale vanger is. Echt waar. Zeker in de kleuren wit/geel.
"But behind your back they hiss, what 's a sweetheart like you doing in dump like this" neuzelt Bob Dylan terwijl ik deze post schrijf, ondertussen naar mijn surrealistische verzameling kunstaas aan de muren en het plafond turend. Een uit de hand gelopen verzameling. Ik kom vast in aanmerking voor een door de mutualiteit terug betaalde therapie tegen compulsive hoarding.
Ondertussen "Stuck in Mobile with the Memphis blues again". Nooit gedacht ooit zo'n grote fan van Robert Zimmerman te worden. Ik had het vroeger dus grondig verkeerd voor toen ik Dylan enkel als allesbehalve hippe folkzanger zag.
Al bij al wordt het nog een gezellige dag. "Aja" van Steely Dan en de integrale soundtrack van het legendarische concert van Bruce Springsteen in de Hammersmith Odeon van 1975 wachten nog op mijn mp3-speler.
En ondertussen een voorraadje riviershads op 35 grams loodkoppen bijeen knutselen, jerkbaits en zware spinnerbaits uitzoeken voor het betere snoekwerk op de ondiepe zandplaten langsheen de rivieren en mijn vliegvismateriaal klaar zetten om bij beter weer de roofblei te verschalken.
De namiddag kabbelt rustig verder. De tour wacht op tv.
 
 
 

Waarom het niet allemaal naar de ...helpen ?

Hoe ouder ik word, hoe meer het me aan tijd ontbreekt. Toch even proberen prioriteiten te leggen. Niet meer bij het werk, maar bij al de rest. Goede voornemens van een hengelaar die er al een halve eeuw op zitten heeft. Maar heeft het nog zin om veel tijd aan hengelen te besteden ? Behoudt hengelen zijn betekenis zonder vis te vangen ?
Waarom het meteen niet allemaal naar de (vul in wat je nodig acht) helpen ?
Dat dacht ik toen ik de zoveelste onheilspellende berichten op diverse hengelsportsites op het internet las. Bij gebrek aan paling, intensieve beroepsvisserij op alle anders soorten (roof)vis op de benedenrivieren. Aanvraag voor ongelimiteerde zegenvisserij op het Haringvliet wordt binnenkort beslist. Hengelaars lanceren zoveelste petitie.
Duurzaam beheer. Hoe hol kan een principe zijn ?
In België kan de overheid er echt wat van, maar ik begin meer en meer te geloven dat Nederland niet voor zijn zuiderburen moet onderdoen. Van in de zeventiger jaren van de voorbije eeuw (wat klinkt dat ver heen) maken ze ons wijs dat de schubvisrechten van de beroepsvissers afgekocht waren. Niets blijkt minder waar.
En ondertussen (met zegens) maar duurzaam beheren in hengelwaters waar het water zo zuiver is geworden dat de biomassa danig afgenomen is.
Dus nu de vrees dat er binnenkort nog weinig hengelplezier op het Haringvliet te beleven zal zijn. Eindelijk stoppen roofviswedstrijden bij gebrek aan vis. Al had ik het liever anders gezien. Dra heimwee naar het Haringvliet waar we onze eerste grote snoekbaarsvangsten beleefden en waar we nu al nog zelden komen.
De laatste maanden wel regelmatig gevist. Op forel in de Ardennen. Esthetisch zeer verantwoord maar qua vangsten matig. Ook omdat ik nooit gedacht had dat zelfs op de meer exclusievere stukken de hengeldruk zo hoog zou zijn dat haakjes 20 en 10/100 leaderpunt noodzakelijk zijn.
Mede door de hoge watertemperaturen valt dit jaar ook de reservoirvisserij op forel tegen. Mijn beste dag had ik er negen maar veel vaker bleef het bij twee of zelfs geen exemplaren.
Op de rivier zijn ondertussen toch al de eerste baarzen, snoekbaarzen en roofbleien gevangen. Geen supervangsten meer zoals vroeger maar nog net de moeite om af ten toe de verre rit naar Holland te doen en met de boot op uit te gaan. Al was het maar alleen om de lepelaars te zien overvliegen of het woudaapje tussen de bomen van de uiterwaarden te bespeuren. En zeker de rekening niet maken. Anders zou het wel eens kunnen dat elke gevangen vis minstens 100 euro kost.