Jaarlijkse eindejaars vistrip

 Het is nu toch wel al ruim 30 jaar dat we telkens op het einde van het jaar naar deze oer-Hollandse polder trekken om er de laatste snoeken van het jaar proberen te vangen. En meestal lukt dit dan ook nog.

Spijtig genoeg heeft deze polder veel van zijn vroegere grandeur verloren. Verschillende weteringen zijn verland door gebrekkig onderhoud. Veel water is niet langer toegankelijk : in natuurgebied vis je volgens de groene adepten beter niet.

Toch heeft deze polder voor ons nog steeds een bijzondere aantrekkingskracht. Hij staat immers in verbinding met een veenplassengebied waardoor zeker in de laatste maanden van het snoekseizoen de kans op grote snoeken niet gering is. Kanjers van snoeken die het meer uitzwemmen naar ondiepere paaigronden.

Alhoewel het echt snoekweer was met harde zuidwestenwind en hoge temperaturen voor de tijd van het jaar, vlotte het vissen aanvankelijk niet zo goed. Niet dat Nico op zijn streamers en ik op mijn jerkbait  geen aanbeten kreeg, maar de snoeken sloegen enkel een kolk of beten niet door.

We visten zo’n vijf uur, kregen 30 aanbeten en kolken te zien en wisten uiteindelijk samen tien snoeken te landen. Figuurlijk dan, want we onthaken onze snoeken liefst in het water. De grootste was 75 cm, de kleinste 40.

Een snoek van zo’n 65 cm werd tijdens de dril door een metersnoek gegrepen, waardoor ik een snoek met diepe en grote bijtwonden landde.

Al bij al sloten we 2022 met een leuke visdag af.

Barbelover

 Reeds jarenlang had ik het plan om in onze mooie Ardennen of op de Grensmaas op barbeel te vissen. Of op de Lot of de Rhône. Dat laatste vind ik nog steeds een goed idee. Nancy en ik zijn er deze zomer wel geweest, maar onze stemming ging op dat moment naar andere voorkeuren uit. En zonder hengels is het moeilijk vissen.

Barbeelvissen met de feederhengel of trottend met stroomdobber en centrepin, had ik me voorgenomen. Vergunningen had ik klaar liggen. Maar steeds kwam er iets tussen en werd uitstel, afstel.

Wie me echter met zijn YouTube video’s uiteindelijk over de streep getrokken heeft en het barbeelvuur opnieuw aangewakkerd heeft, is Jean-Marc, een zeer gepassioneerde en kundig barbeelvisser op de Ardense rivieren, Grensmaas en Somme.

Toen ik trouwens mijn vismaat attent maakte op Barbelover vond hij aanvankelijk enkel fetish filmpjes van mannen die zich aangetrokken voelden tot al dan niet mannelijke partners, die meer dan goed voorzien waren van baarden en dito andere lichaamsbeharing. Ben je zeker dat de YouTube barbeelvisser wel degelijk “Barbelover” noemt, vroeg mijn vismaat. Moet het niet “Barbellover” zijn ? Maar het is “Barbe”. Waals dialect voor barbeel, als ik me niet vergis.

Ere wie ere toekomt : Jean Marc zijn video’s, 113 ondertussen, zijn van een betoverende schoonheid. Uit iedere video blijkt zijn diepgaand respect voor de natuur en voor het welzijn van barbeel. Iedere donderdag neemt hij je trouw mee op zijn barbeelavonturen en het dient gezegd deze man kan vissen. De zin in barbeelvissen neemt bij iedere gevangen barbeel, maar ook kopvoorn en karper, behoorlijk toe. Je kan niet vlug genoeg aan een Ardense rivieroever zitten. Tenminste als vissen echt in je bloed zit.

In zijn video’s maakt Jean Marc je wegwijs in feederhengels, baitrunners, voerkorven en rigs. Hij deelt zijn voer- en aasgeheimen. Leert je hoe je barbeelstekken kunt vinden, zonder stekken te benoemen (wat ik fantastisch vind aangezien je dan zelf moeite dient te doen om in steeds wisselende omstandigheden,waterstanden en debiet visspots te vinden). Niets geeft immers meer genoegdoening om op een zelf gevonden stek beloond te worden met de vangst van mooie vissen.

Het kan niet genoeg gezegd worden :Jean-Marc heeft echt watersense, is een fantastisch goede en gepassioneerd  hengelaar en een uiterst minzaam man, die elke barbeelvraag met zijn uitgebreide kennis beantwoordt. 

Kijk “Barbelover” op YouTube, relax, geniet en leer zeker bij.

Barbus barbus

 Op zich is het een gemakkelijke visserij. Een stevige, niet al te lange feederhengel, een behoorlijke molen met sterk nylon, een voerkorf aangepast aan de stroming en een al dan niet lange onderlijn met bijvoorbeeld een pellet aan een hairrig, verbonden met een stevige haak. Inwerpen op een gunstige stek en wachten maar tot die (kei)harde aanbeet volgt. Daar doen we het immers voor.

Toch heeft het ons heel wat zoekwerk en enkele jaren heen en weer gerij gekost om op de Ardense rivieren goede stekken, die bovendien toch nog een beetje obstakelvrij zijn, te vinden. Zeker op de Amblève en de Ourthe hebben de overstromingen van verleden jaar er voor gezorgd dat de rivieren nog steeds bezaaid liggen met obstakels allerhande. Je houdt het niet voor mogelijk wat je op jouw stek kunt aantreffen. En, zoals iedereen wel vermoedt, drilt een ijskast echt niet makkelijk.

Om een lang verhaal kort te maken : we hebben een nieuwe uitdaging gevonden in het barbeel vissen. Een vissoort die we in het prachtige, natuurlijke kader van de Ardennen kunnen bevissen. Een regio, waar het buiten de vakantieperiodes, rustig en aangenaam vertoeven is. Bovendien een sportvis, waar we verschillende technieken, kunnen op loslaten.

Deze prachtige, gestroomlijnde, vis met zijn stevige runs heeft toch wel ons hart gestolen.

Verleden week hadden we terug het genoegen in de Ardennen te kunnen barbeelvissen. 

Terug op een nieuwe stek waar we aan de uitloop van een stroomversnelling een diepere geul meenden te zien, die er best barbeelachtig uitzag.

Twee feederhengels met 75 grams korven uitgeworpen en wachten maar.

Na twee uur sloeg de twijfel toe. Het zou terug toch geen visloze dag worden, zoals we al meer dan eens mochten meemaken. Ik begon al stilletjes mijn visspullen te verzamelen om een nieuwe visstek te proberen, toen ik uit mijn ooghoek plots mijn feedertop gevaarlijk zag doorbuigen.

Een mooie dril later, kon mijn vismaat een barbeel van eind de zestig cm scheppen. En een poos later werd hij eveneens met een barbeel bedacht. Twee barbelen in een zeer heldere rivier, die deze zomer erg onder de laagwaterstand te lijden had, op een vijftal uren vissen : we mochten niet klagen, zo dachten wij er althans over.