Tempus fugit

Tempus fugit.
Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat of althans lijkt te gaan. Ergens las ik dat wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat dit komt doordat naarmate je ouder wordt, je minder nieuwe indrukken opdoet. Je stompt als het ware beetje bij beetje af, je verwondert je niet meer. Dus sta open voor iets nieuws, doe nieuwe impressies op en bevecht het ouder worden actief.
Dit neemt niet weg dat het af en toe nog eens leuk is in oude routines te vervallen. Zo hadden Johan en ik vroeger de gewoonte samen er regelmatig op uit te gaan om op duiven te jagen.
Ondertussen was het toch terug al meer dan 3 jaar geleden dat wij beiden nog eens in het oude eikenbos waren. Een bosje van zo'n voetbalveld groot, omringd door weilanden. Aangezien centraal gelegen kan je, weliswaar met een beetje moeite, vanuit dit mini-bos langs weerszijden de kerktorens onze beiden gemeenten zien staan. Een bij jagers legendarisch bosje omwille van zijn aantrekkingskracht op houtduiven.
Het was echt duivenweer. Droog, met een harde wind. Op zo'n dagen mag je regelmatig "vlucht" verwachten en dus duiven die zich binnen schot aanbieden. Buiten wat plastic lokduiven die net buiten het bosje geplaatst werden, deden we ons niet veel moeite. We gingen elk binnen het bos een vijftig meter uit elkaar tegen een stam van een oude eik aangeplakt staan, het geweer schietensklaar in de hand. Johan met zijn vertrouwde juxtaposé, een oerdegelijke Duitse Merkel. Ikzelf met mijn nieuwe superposé, een tweedehandse (maar eigenlijk quasi nieuwe) Perazzi MX12C, die al een tijdje geleden bij Paul Pletsers te Werbeumont kocht, maar waarmee ik tot nu toe nog bijna niet geschoten had.
Ondanks het goede weer liep het tegen alle verwachtingen in niet zo lekker. In een tijdsbestek van een kleine drie uur kwamen zo'n 15-tal duiven, pijlsnel over de hoge bos scherend, min of meer binnen schot. Aandachtig en ondertussen ervaren als we waren (Johan zeker), konden we er tien uit de lucht plukken. Een mooie jachtdag tussen vrienden, die met koffie en eigen gebakken taart besloten werd. En met veel geouwehoer en grappen
.    

Hoopvol

Hoopvol kijk ik uit naar morgen.
Daarnet heb ik met Johan, een jeugdvriend, afgesproken en we gaan er samen nog eens op uit om samen de duiven te belagen.
Mocht ik een jachtwachter nodig hebben, ik zou het wel weten. Ik koos voor Johan.
Ik ken immers weinigen die met zoveel passie het jachtgebeuren genegen zijn. Met respect voor de natuur en alle gebruikers ervan.
Maar ja, dat weten zijn jachtheren (!) maar ook al te goed.
Meer dan 4000 ha jachtterrein bewaakt en beheert hij. En dat terwijl hij nog er nog een dagtaak op nahoudt. De pensioenleeftijd lonkt ondertussen, zodat hij zich binnenkort  volledig op jacht en natuur kan toeleggen.
Meer nog zijn echtgenote L. steunt hem door dik en dun. In goede en slechte tijden (sic). In een huis waar iedereen welkom is, met spijs en drank ontvangen wordt en waar ik vroeger vaak tot de vroege uurtjes placht te vertoeven. Soms slapend op de sofa, liefdevol toegedekt met een dekentje.
Morgenochtend sta ik paraat. Wat het wordt, vernemen jullie later wel.

Gezond verstand primeert blijkbaar momenteel enkel in Denemarken

Proficiat. Hulde aan het gezond verstand.
Hopelijk blijft het niet alleen bij woorden, bij politici moet je immers altijd meer dan op je hoede zijn.
Nogmaals gefeliciteerd want Denemarken heeft resoluut de kaart van de sportvisserij gekozen. De minister van visserij van Denemarken, Dan Jorgensen, heeft bevestigd dat de sportvisserij in Denemarken de hoogste prioriteit krijgt. Er komt een uitbreiding van het verbod op commerciële visserij en (forel)netten voor een groot aantal (kust)wateren. Vismigratie wordt verbeterd en controle verscherpt. Hierdoor hoopt men dat het visbestand (zeeforel !) meer kansen krijgt en voor hengelaars aantrekkelijker wordt. Eindelijk ziet een Europees land het grote (economisch) belang van de sportvisserij in en handelt er ook naar.
Meer dan een pyrrusoverwinning is het spijtig genoeg niet nu Europa beslist heeft de zeebaarsvisserij niet aan banden te willen leggen. Daar gaan terug alle mooie voornemens van duurzame visserij de prullenmand in. Het gouden kalf hoeft zo nodig terug geslacht. Om de zeebaarsstand terug op peil te krijgen is een reductie van de visserijsterfte met 60 % noodzakelijk. Mooi niet dus.
En hoe scoort Nederland wat zijn duurzame doelstellingen betreft ? Zoals ik het uit de media begrijp : hopeloos. De terugkeer van zeeforel en zalm op de grote rivieren blijkt veel te hoog gegrepen. Hoe kan het ook anders, met al die netten ? Maar zelfs de terugkeer van de rivierprik wordt professioneel genekt. Het was blijkbaar genoeg dat het aantal rivierprikken schoorvoetend toenam om er terug eens goed commercieel tegen aan te gaan. Ondertussen is bekend dat 60.000 rivierprikken verhandeld zijn aan Engeland, als aas voor sportvissers, alsof het nog niet erg genoeg is.  Kan het nog ironischer ?
Persoonlijk is niet alles kommer en kwel. De bosduiven floreren in grote aantallen in het revier. Maandag werd een ouderwetse topdag waarbij Roland, Johan en ikzelf tientallen duiven konden strekken. Duiven waarvan een krachtige bouillon getrokken wordt, die al basis voor een stevige wintersoep dient. Een duurzaam biologisch product. Het poldersnoeken daarentegen kan niet anders dan slecht genoemd te worden. Te veel vissers voor te weinig water, de nefaste invloed van het internet, dressuur, een afname van het aantal snoeken,..., noem maar op. Onze vroegere goede stekken zijn verprutst door de plotse hengeldruk en wie weet, waarschijnlijk ook, door het meenemen van snoek.Wat snoek betreft, weten we even niet meer waar naar toe.      

Mooi en veel minder mooi

Verleden zondag, tijdens het nakaarten over de jacht, werd ik uitgenodigd voor een ouderwets voormiddagje hazen jagen, nabij het poldergebied, niet zo ver van mijn woning.  Heel prettig om Etienne, de jachtrechthouder van dit kleine jachtparadijsje, na meer dan 10 jaar nog eens terug te zien. Hij is al wat op leeftijd, zijn rug wil niet meer zo goed mee. Dus posteert hij zich steeds op het einde van een drift, terwijl wij, de jongere garde, voor de voet de zompige velden en weilanden bejagen. Mijn compagnons voor deze dag waren M. en S., vader en zoon, jagers sinds nog maar een jaar of vijf. Volledig in de ban van de jacht en goede geweren. Op één misser na werden alle aangesproken stuks gestrekt zodat we tegen de middag een tableau hadden van 5 hazen, vier eenden, 3 konijnen en 1 duif.  Etiennes vrouw had voor een vispannetje als voorgerecht, fricandon en appeltaart met ijs toe, gezorgd zodat we wel voldaan in de namiddag naar huis reden. Mooi.
Veel minder mooi is het hengelsport- en visserijbeleid in Nederland. Ik kan er maar niet over zwijgen. Alhoewel het de meeste politici geen ene mallemoer interesseert. Wat zouden ze.En ik kan het weten. Ik zat vaak op de eerste rij bij dit schouwspel.
Het is zover gekomen dat de Nederlanders de Duitsers nodig hebben om hen op hun falend visserijbeleid te wijzen. Dr.Rainer Hagemeyer van Der Atlantische Lachs, een vereniging die de zalm wil herintroduceren op de grote Duitse riviersystemen zoals dit van de Rijn,  legt terecht de vinger op de wonde ( zie : http://www.sportvisserijnederland.nl/sportvissers/actueel/6074/brandbrief_nederlands_visserijbeleid.html ). Honderden miljoenen euro (!!!) voor de introductie en instandhouding van een duurzaam zalm- en zeeforelbestand zijn gewoonweg in het water gegooid door de onverantwoorde commerciële visserij op de Nederlandse benedenrivieren. Een visserij, die niet alleen verantwoordelijk is voor de teloorgang van de witvis- en roofvisstand, maar ook van de zalm en zeeforel. En aangezien ik het vroeger meermaals met eigen ogen zag, kan ik naar waarheid getuigen dat ondanks de beschermde status beroepsvissers regelmatig zeeforel aanlandden. Ze zaten toch dood in de netten.
Dr. Hagemeyer schrijft terecht : " How is it possible that for the profit of only a few commercial fishermen the efforts of countless people and institutions and the investments of several millions of euros are jeopardized or annihilated ?
Awel, dat begrijp ik nu ook niet. Duurzaamheid, mijn kl.. zouden ze in Vlaanderen zeggen. Arme politici, arm Sportvisserij Nederland. Of let op mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden.

Idiot wind

Mijn vrienden zijn nog steeds verwonderd dat ik van op zijn minst ongeïnteresseerd in Bob Dylan, in enkele jaren tijd zo'n fan van een groot deel van zijn werk geworden ben. Beter laat dan nooit.
Waarlijk een rasartiest met een uiterst herkenbare stem en vocale stijl met kenmerkende nasale uithalen. Verbaal zeer sterk, alhoewel niet altijd even begrijpelijk qua teksten.
Sinds enkele weken ben ik in de ban van "Blood on the tracks", wellicht zijn meesterwerk uit 1975. Ondertussen heb ik het album, meestal op weg naar het werk, ettelijke malen herbeluisterd. Het verveelt me nooit en telkens valt er nog iets mooi te ontdekken.
Toen ik zaterdag na een voormiddagje jagen meer dan een uur in de file stond, zullen wellicht mijn filegenoten opgekeken hebben van een in het camo geklede, luidkeels meezingende (?!) jager.
Gisteren reed ik naar een memorabele jachtdag, nu eens niet als jager maar als drijver. Met de fiets. Zo kan ik tijdens de middag en 's avonds bij het gezellig samenzijn onder vrienden ook eens een paar drankjes nuttigen. Op tijd en stond en in goed gezelschap nooit af te slaan, zeker niet in Vlaanderen waar het aanbod van kwaliteitsbieren schier onbeperkt is.
Een halfuurtjes fietsen had ik voor de boeg. Met de Chameaulaarzen aan en de oortjes van de Ipod in de oren. Slecht 1 nummer op repeat. "Idiot Wind" van Dylan. Een song waarvan Lou Reed verklaarde dat het hem bijzonder speet dit nummer nooit zelf geschreven te hebben.
"I can't help it if i'm lucky" zingt Dylan in dit nummer. Voor een groot deel heeft het leven me meegezeten, alhoewel ik jaren een zware ziekte had te bekampen en het mede hierdoor tot een breuk kwam met mijn all-time love.
Aan alles komt een eind, zo ook gisteren aan de jaarlijkse terugkerende jachtpartij van de aloude adellijke familie dH, waarvan mijn grootmoeder jarenlang de gouvernante was.
Na de dood van de stamvader werd de buitenresidentie, een kasteel zoals er in Vlaanderen nog veel in het buitengebied te vinden zijn, verkocht.
De jaarlijkse jachttraditie werd in ere gehouden tot en met gisteren. Het was de laatste maal dat een georganiseerde jachtdag met genodigden plaats vond. Van volgend jaar af word er enkel occasioneel en dan nog alleen in beperkt familieverband gejaagd.
Niet alleen wordt de band van de familie met de locatie jaar na jaar minder  het wildbestand gaat jaarlijks achteruit zodat het bijna niet meer de moeite is. Spijtig voor de familie, die we genegen zijn en graag een mooie jachtdag bezorgen. Spijtig voor de jachtwachter die er ondanks al zijn inspanningen heel moeilijk in slaagt het wildbestand te verbeteren. Vooral de hazenstand heeft enorm geleden onder de moderne landbouw en het steeds maar groeiende vossenbestand.
Aangezien niet alleen het wildstand bepalend is, maar ook de ambiance onder aloude vrienden, was het gisteren ondanks het donkere, troosteloze mistige weer terug een mooie dag. Een minder tableau maar de onderlinge vriendschap en de vele, soms flauwe, grappen maakten veel goed. Plezier maken we voor een groot deel zelf. En dan het eten van de jachtwachters echtgenote niet te vergeten. Overvloedig, uitstekend en rijkelijk met streekbieren, van een niet te laag alcoholpercentage, overgoten. Niet naar huis kunnen gaan, "blijven plakken" zoals ze in Vlaanderen zeggen. Van tafel opstaan, om daarna toch terug voor een half uur te gaan zitten. Uiteindelijk kwam ik toch nog rond middernacht thuis. Helder van geest na de fietstocht, katerloos deze ochtend.          

Passie

Toen Jackie, een visvriend en ex-collega van mij, me enkele weken terug vroeg om op zijn verenigingsavond eens wat toelichting te komen geven over kunstaasvissen kon ik moeilijk weigeren.

De grootste van de dag

Enerzijds was het kort dag, anderzijds dacht ik wel wat te vertellen te hebben over het vissen met kunstaasop roofblei. We waren immers bij de pioniers wat deze visserij betreft.
Een ander aspect was dat ik de vereniging zelf een warm hart toe draag. In essentie zijn het bijna allen karpervissers maar dan volgens de traditionele methodes. Veelal met de pen, veelal gebruik makend van vintage hengels. Doordrongen van de literatuur van Schreiner en Jan B. De Winter. Hengelaars met een echte passie voor hun hobby in de natuur. Sportvissers met een hang naar het verleden. Nostalgici, daar hou ik wel van. Onder elkaar discussiërend over de voor- en nadelen van glasvezel- en splitcanehengels, de buiging van oude Jack Hilton karperhengel of de mooie curve van een Richard Walker Mark IV.
Niettegenstaande het onderwerp een beetje buiten hun comfortzone lag, zag ik toch welgemeende interesse en blinkende oogjes bij het zien van de roofbleifoto's.
Enkele dagen ervoor hadden Nico en ik een bezoek gebracht aan een Nederlandse polder, aan de rand van een stad weliswaar. Mijn voorliefde voor oude hengelmaterialen stak terug de kop op. Gewapend met een Pezon et Michel splitcane Luxor Luxe 1200, voorzien van een Luxor 100 molen (weliswaar met dunne gevlochten lijn)  en een grote tubefly werd opnieuw een poging ondernomen om enkele van de mooie snoeken die zich daar wel ophouden, te verschalken.
Net voor Paul naar de USA vertrok, enkele weken terug, was ik samen met hem ook al op deze nieuwe locatie geweest en aangenaam verrast door het aantal en de grootte van de snoeken. Toen had ik er één van ongeveer 90 cm weten te vangen, ook op de tubefly en een nog veel grotere gemist. Want ze zitten er zeker, zelfs in behoorlijke aantallen maar wel ook behoorlijk gedresseerd.
 De herkansing met Nico kon trouwens niet geslaagd genoemd worden. Oostenwind en zon gooiden roet in het eten. We vingen samen 3 kleine snoekjes. Aangezien we echter meer dan 20 volgers telden, zien ze ons bij betere weersomstandigheden op dezelfde locatie terug. Beste snoeken, pas op uw tellen.

Terugblik op een zoveelste seizoen riviervissen

Ik blijf het benadrukken.
De hoeveelheid reclame die gevoerd wordt voor hengelen in het algemeen en kunstaasvissen in het bijzonder en de massa's artikelen en websites staan in schril contrast met de vangsten. Die gaan er op de grote rivieren en de deltameren in Nederland alleen maar (sterk) op achteruit.Ware het niet dat we occasioneel nog goede roofbleivangsten beleven, zou ik er sterk aan twijfelen de toch wel dure bootvisserij te blijven beoefenen.
Ik blijf het herhalen.
Volgens mij liggen de oorzaken bij het steeds zuiver wordende en dus minder voedselrijke water met minder biomassa per hectare, gecombineerd met de overbevissing, in de eerste instantie door de beroepsvisserij, niet te verwaarlozen de ontelbare aalscholvers en de explosieve toename van allerlei exoten , zoals de zwartbekgrondel, die er met de kuit van vele vissen vandoor gaan.
En op enig verzet of positieve actie tegen deze gang van zaken hoop ik wel, maar reken ik al lang niet meer. Niet van de sportvissers samen, noch van de hengelsportwinkeliers en - industrie, noch van Sportvisserij Nederland. En al helemaal niet uit politieke hoek. Wat kan het die dames en heren verdommen.
Zwarte Piet veroorzaakt blijkbaar veel meer commotie dan een steeds slechter wordende visstand. Het is maar waar je belang aan hecht.
De snoekbaarsvisserij gaat jaar na jaar achteruit. Pijlsnel.Om nog een paar van die (kleine) glasogen te vangen ben ik bijna verplicht onze levens op het spel te zetten op de snelstromende snelwegen van het scheepvaartverkeer waar gekoppelde duwbakstellen met metershoge golven hengelen vaak tot een hel maken. Die snoekbaarskanjers van weleer, tot 90 cm groot en groter, door ons steeds met liefde terug gezet zijn er lang niet meer.
Waar die goede baarsstand de laatste jaren gebleven is, God only knows.
En de vele windes die we tussendoor aan klein kunstaas vingen, die zijn er ook bijna niet meer. Deze zomer kwam op een twaalftal trips zelfs geen enkele snoek in de boot.
Gelukkig is er nog die ene exoot, die ondertussen behoorlijk ingeburgerd is, die onze dagen soms nog wat weet op te fleuren.
Alhoewel dit seizoen anders dan anders verliep. Omgekeerd . Normaal ligt het zwaartepunt van de vangsten in het tweede deel van ons seizoen,  vanaf september tot medio oktober. Nu was het eerder tegenover gesteld met topvangsten vanaf juni om later af te zwakken. Waarschijnlijk was de reden een totaal gebrek aan speldaas op de rivier in september-oktober.
Zowel oppervlaktekunstaas, als ondiep en dieplopende pluggen, vingen naargelang de omstandigheden goed. We ontdekten zwart als een zeer goede kleur voor topwater lures.
We moeten dit jaar in totaal met z'n drieën tussen de 40 à 50 roofbleien gevangen hebben, gemiddeld tussen de 60 à 70 cm in lengte. Al zaten er ook redelijk wat vissen van rond de 80 cm en 10 pond zwaar bij. De laatste van het visseizoen was meteen ook de grootste. 84 cm. En net zoals al onze grote roofbleien trollend
op grote diepte gevangen met een suspending Cotton Cordell Wally Diver  

Zeker niet gestopt

Een aantal malen kreeg ik de vraag waarom de laatste maanden geen berichten toegevoegd zijn.
Eenvoudig : het ontbrak me niet alleen aan tijd ,maar vooral aan enige goesting.
Het leven spaart me, zeker dit jaar, niet.
Op korte tijd werd ik immers met een derde overlijden op zes maanden tijd geconfronteerd.
De dood van mijn partner in crime, medejager en dokter H. heeft er behoorlijk ingehakt, niet alleen bij mij maar ook bij mijn andere jachtvriend.  we zaten niet op elkaars lip maar we waren toch close, deelden elkaars interesses en voorkeur voor excentriciteiten.
Enkele weken voor zijn dood had ik hem nog gecontacteerd in verband met de organisatie van het komend jachtseizoen. En hem zoals altijd gevraagd hoe het ging met zijn gezondheid. Een afgezaagd grapje, waar hij toch nog steeds mee kon lachten. Als dokter stelde hij immers dagelijks tientallen malen deze vraag.
Er hangt een vreemde sfeer over dit jachtseizoen en het revier waar we samen zovele jaren samen jaagden.
Vandaag komen we er nog eens samen om hazen te jagen. De geest van H. zal terug nooit ver af zijn.

Apocalypse now

Vrijdag jongstleden, toen ik samen met Paul en Nico me met boot op de grote woeste rivier een weg ploegde doorheen het onweer en de opkomende golven, moest ik plots terug denken aan vroeger. Toen ik de soms onweerstaanbare drang had om nog beheersbare risico's op te zoeken, dat dacht ik althans. Leven op het randje, gelukkig zonder er echt af te vallen.
Mijn respect voor de natuurkrachten is doorheen de jaren dermate gegroeid dat ik nooit onverantwoorde risico's zal nemen, zeker op het water niet en al helemaal niet voor een vis. Maar het blijft altijd prettig te weten welke omstandigheden je boot aankan zodat je in het wilde samenspel van golven, veroorzaakt door stroming die tegen de harde wind in loopt, lekker kan blijven verder vissen. Spectaculair, maar zonder echt gevaar.

Toen moest het nog beginnen

Wie nu nog beweert dat er niets met het klimaat aan de hand is, moet wel ziende blind zijn. Familie van de mol. Zelfs een rasechte stadsmens die al zijn dagen in een flatje slijt, kan het toch niet ontgaan. Hierna terug een bevestigend relaas.
Niettegenstaande we vrijdagmiddag in schijnbaar stabiele omstandigheden een zonovergoten rivier opvoeren, sloeg het weer terug na enkele uren volledig om zodat het bijna nacht gedurende de dag werd. Het zou me zelfs niet verwonderd hebben, mochten plots de vier ruiters van de Apocalyps verschenen zijn. Of de heel lange arm van God vanuit de hemel om de grootste zondaar van ons drieën mee naar boven te sleuren. Dat ik dat niet zou zijn, dat lijdt uiteraard geen twijfel.
In ieder geval was het best dat we onze winterse regenpakken en laarzen aan hadden. En dat we min of meer, tot tweemaal  toe, konden schuilen tegen de hevige regenbuien en flitsende bliksems. Mijn BW Montauk mag dan wel een uitstekende visboot zijn, bescherming heb je er niet in.

Onweer !!!

Aangezien slechte zaken nooit alleen komen, viel de stroming ook nog eens weg zodat we enkel nog 's avonds een paar uur aan de slag konden. De roofblei was ons echter genadig met veel aanbeten op oppervlakte-kunstaas.  Met veel missers ook. En tot tweemaal onverklaarbare lijnbreuk voor Paul. Met als gevolg het verspelen van dure Lucky Craft-pluggen en nog meer vervelend kanjers van roofbleien met een plug in de bek. En dat hebben we helemaal niet graag. Heel spijtig voor deze prachtvissen. Normaal gebeurt ons dit nooit. Ook al omdat we steeds met zware gevlochten lijnen vissen.

Op volle snelheid terug

Naast enkele grote baarzen en kleinere snoekbaarzen, mochten we toch nog zeven roofbleien landen. Hoofdzakelijk gevangen op kleine oppervlaktepluggen. Dat mocht ook Nico ondervinden. Zolang hij met grotere pluggen aan de slag was, kon hij immers geen enkele aanbeet krijgen.
De roofbleikanjer van de avond was deze keer voor mij. Na een adembenemende aanbeet op een zwarte Sammy en een lange dril kon ik uiteindelijk een exemplaar van tegen de 80 cm en tien pond zwaar landen. Ondertussen was het plots nacht geworden. Voor één keer weigerde mijn rood-groene navigatieverlichting geen dienst en konden we op een veilige en snelle manier terug naar de haven. Al moet gezegd dat Nico zijn hoofdlampje had opgezet en daarmee tevens als wit toplicht fungeerde.
Traditiegetrouw werd besloten met een vette hap in de Golden Arches langsheen de snelweg.  En zoals altijd lag deze late hamburger me s' morgens terug op de maag.

Death comes as a thief in the night

Verleden week kende onze riviertrip een zeer goede start.
Na een uiterst relaxte voorbereiding in de haven, diende ik slechts een 500 meter te varen om onze eerste stek te bereiken.
Nico had enkele weken terug wat imitatiepluggen gekocht. Rapala X-rap replica's met werkelijk voortreffelijke haken voor slechts enkele euro's per stuk. Een koopje. Plugs, die door een intern gewichtssysteem heel ver werpen, in het snelstromende water recht lopen en daarbij nog vangen als de beste. Werkelijk uniek. Hoe kunnen ze het voor deze prijs ? Want meestal is goedkope imitatie echte rommel. Deze keer niet dus.

Getrold

Ikzelf was voor de tweede maal de Aegis OneTen pluggen, een imitatie van de Megabass 110, aan het uit testen.
Voor Nico zat het deze keer, mede dankzij zijn imitatiepluggen waarmee hij ondertussen een behoorlijke band mee heeft opgebouwd, behoorlijk mee, met een heel mooie baars op de eerste worp en vervolgens winde. Om daarna een winde-roofblei kruising te vangen.
Een tiental kilometer werd op een heel druk stuk rivier besloten om te trollen. Na honderd meter had Nico alweer een aanbeet. Een prachtige roofblei op 6 meter diepte en vervolgens een snoekbaars. En het had waarschijnlijk zo verder gegaan waren we niet ten prooi gevallen aan rotweer met regenbuien en harde windstoten die het me quasi onmogelijk maakten de Boston Whaler goed op het water te houden. Pas tegen de avond werd weer het beter maar de vis had er blijkbaar geen zin meer in. Ik besloot met de vliegenhengel, een snelzinkende lijn en een lichtblauwe streamer gebonden op een langstelige zalmdreg in de hoop nog een roofblei te verschalken. En dat lukte me ook nog bijna. Twee kanjers van roofbleien volgden tot vlak bij de boot om dan plots af te draaien. Ze zitten er in ieder geval, nu nog ze aan de vlieg haken.
Pas laat in de nacht kwamen we thuis.
Het laatavondnieuws had ik noch gezien, noch gehoord.
Enkele uren later zat ik nog half slapend bij de koffie, zoals gewoonlijk de krant doorbladerend. Het drong eerst nog niet tot me door. Maar dan werd het me duidelijk. Gaby, een jachtvriend waarmee we prachtige jachtdagen mochten beleven, was schielijk overleden. Hij was de piloot van het privévliegtuig dat in de omgeving van Parijs neerstortte. Verslagen reed ik naar mijn werk.
 

Grumpy old man

Men mag mij er zeker niet van verdenken geen Neil Young fan te zijn, maar de set van NY en Crazy Horse deze nacht op de Lokerse Feesten voldeed niet aan mijn verwachtingen, noch aan die van het een groot deel van het publiek. Op zijn minst eigenzinnig te noemen. 20 minuten lang Down by the river als opener, meer een publieke jamsessie dan een stomend festivaloptreden. Neil Young meer als een eigenwijze , wereld verbeterende grumpy old man dan een begeesterende muzikant die zijn talrijk opgekomen publiek op een feestje wou trakteren. Veeleer matte reacties behalve dan bij Powderfinger, Cortez the killer and Heart of gold, songs die er na decennia nog steeds staan. Onder andere afsluitend met Keep on rocking in the free world, een song van het betere hakbijlgenre, die me overigens maar matig kan bekoren.

Hopelijk niet te veel scheepvaart
vandaag

Vandaag ga ik samen met Nico even bekomen op de rivier want vrijdag, zaterdag en zondag staat meer dan 36 uur hardcore techno op het programma, die mijn aanwezigheid vereist.
De laatste vissessies waren trouwens terug heel matig. Op het reservoir raakte ik na een dril van ettelijke minuten toch nog de ene forel die ik aan een booby op een snelzinkende lijn wist te haken kwijt. Ik vrees dat een watertemperatuur van 24 graden aan de oppervlakte het forelbestand weinig goed doet. Aangezien het reservoir een goed baarsbestand bevat, vis ik sinds kort  op baars in plaats van op forel en dit met een traag zinkende lijn en kleine streamertjes en boobies. Geheel niet zonder succes want verleden weekend wist ik terug doublet na doublet te vangen zodat ik er na anderhalf uur al meer dan vijftig gehaakt had.
Een riviertrip bleef beperkt tot een grote roofblei en 2 windes aan de oppervlakteplug voor Nico, 1 baars voor Paul en ikzelf bleef met 4 gemiste aanbeten wat verweesd achter.
Een vissessie van 10 uur op Vlaamse wateren bracht ons niet verder dan een viertal vissen maar uiteiendelijk wel champagne op het terras van mijn jachtvriend.
Over een uur komt Nico me ophalen en reizen we terug naar Nederland af zodat we er deze avond nog eens goed tegen aan kunnen
gaan.

Key to happiness

Terug had ik het genoegen uitgenodigd te zijn op TML, zowat het meest gehypte technofeest in open lucht de laatste jaren. Feeëriek, sfeervol, vredig, indrukwekkend, maar het moet gezegd, ook commercieel en voor sommigen lichtjes decadent. Nu door de gebroeders Beers de standaard bepaald en de norm gezet is, kan het alleen maar een uitdaging zijn de huidige editie te overtreffen. Het internationale publiek verwacht niet anders. En iedere generatie heeft recht op zijn eigen Woodstock. Wat zou mijn love of life hiervan genoten hebben.

Techno kunstaas

Ik zie het zo voor me. Je zal je afvragen of iemand van middelbare leeftijd wel op zo'n festival thuis hoort. Maar dat moet je voor jezelf uitmaken. Ikzelf voel me in ieder geval niet te oud. Een jonge geest, weliswaar in een ietwat ouder, soms steigerend en haperend lichaam. Geen betere remedie tegen nakende depressies dan een dagje TML vol bonkende beats en het mooiste en stijlvolste festivalpubliek ter wereld. Overigens heb ik enorm genoten van Yahel, een Israëlische dj, die een letterlijk en figuurlijk stomende set met oosterse invloeden in de spiegeltent afleverde.Tevreden naar huis, op zijn minst voor een nacht me 25 jaar jonger voelend.
The key to happiness ligt voor mij in talloze zaken. Vissen blijft er één van. Na enkele afgelaste trips, kwam er het woensdag nog eens van. Terug de rivier op. Voor de 1000ste maal, dat zal het zo wat zijn, denk ik overschattend. Warm, met een nijdige noordoostenwind en een watertemperatuur van 24,5 graden. Weinig stroming gedurende uren. Het was te voorspellen. Net zoals op het reservoir het vorige weekend, had de vis er geen enkele zin in. Verder dan een snoekbaars en twee baarzen kwamen Nico en ik op 8 uur vissen niet. Verder een lamme arm van het werpen en twee gemiste roofblei-aanbeten. Een een champagnemoment op het water. Met gebroken glazen door de wilde vaart naar de haven. Daar moesten we het maar mee doen. But, who cares ?
Let overigens op de goudbruine plug op de foto, die met de zwarte strepen en de eigenaardige vorm . Mocht je dit uniek stukje kunstaas niet kennen. Het is een Nils Master Stalwart (8cm, 13 gram), één van de beste baars- en roofbleivangers die ik ken. Vraag het mijn vismaten maar, dit kunstaas heeft iets magisch. Vaak op baars verschrikkelijk goed, zelfs op momenten dat niets andershet doet. Zelf heb ik er een paar. Ik ben er super zuinig op, want blijkbaar zijn ze, zoals veel goed kunstaas, niet meer verkrijgbaar. Dus als je zo nog ergens aantreft.

Het spel, niet...

Het spel, niet de knikkers. Daar gaat het voor mij in eerste instantie om. Kunstig en sierlijk vissen, is dat niet mooi gezegd . Maar voor wie nooit knikkers wint, is het evenmin leuk. Een beloning op tijd en stond, wie wil het niet  ? Je kan geen leven lang plaatjes kijken. The real thing, you know ?

Hopelijk blijven we ze vangen (en terugzetten)

Ik begrijp heel goed dat wie honger heeft, liever zijn vangst opeet dan te opnieuw laten zwemmen. Geen prioriteit aan visplezier maar hongerige magen voeden.
Laten we eerlijk zijn.
De aarde was nooit bestemd om zoveel mensen te dragen. Laat staan te voeden. De draagkracht is al lang bereikt. Exponentiële groei en zucht naar welvaart. Begrijpelijk, menselijk, doch niet houdbaar.
We zijn hier meestal nog altijd in de luxe-positie niet te moeten vissen om te overleven. Daartegenover staat dat wie in de steeds kleiner wordende wereld afhankelijk is van vis om zich te voeden, het steeds moeilijker krijgt. Immer slinkend visbestand. Weg biodiversiteit.
Kleine bootvisserij op tong voor Zeebrugge blijkbaar dit jaar (opnieuw) een ramp. Alles door kotters weggesleept of in warrelnetten gevangen.
Zeebaarsvisserij op de beide Scheldes : vergeet het maar. Quasi nihil. Zelfs de bruinvissen sterven van honger. In zoverre dat zelfs de politici zich al vragen stellen. Alhoewel die meestal uit eigenbelang ingegeven is. Politici, ik heb op zijn minst twijfels. Meer nog.
Zelf de Vlaamse visserijcommissies geven aan dat stroperij in België welig tiert. Onder andere gevolg van een open Europa met opinies en ways of life die mijlenver uit elkaar liggen.
Economisch gezin brengt sportief hengelen veel meer op dan beroepsvisserij, zeker wat het hengelen op zoet water betreft.
Naar gezondheid toe, blijkt nog steeds hengelen heilzaam te werken, tenminste als er al eens wat kan gevangen worden. Anders wordt het mijns inziens eerder een frustrerende bezigheid.
Eigenlijk veel woorden om duidelijk te maken : balanceer eens alles uit. Verzoen beroepsvisserij met hengelsport. Maar zorg dat er nog voldoende vis overblijft voor alle generaties die komen.
Ondertussen blijf ik tegen beter weten in de economie ondersteunen. Zopas terug van de hengelsportwinkel : een paar plugjes, een tube Stormsure om mijn bellyboot (hopelijk) te repareren (anders 70 euro voor een opblaasbare zitje van een Outcast-bellyboat, niet meer dan een plastic vel met een vierderangs ventiel) en een tiental doosjes vliegbindhaken en oops  meer dan 100 euro kwijt.
Er blijft één economische regel : er is altijd iemand die er wel bij vaart. Money makes the world go round. But, does it make you happy ?

Na regen

Gisteren de in het water gevallen poging van woensdag een nieuwe kans gegeven.
Op de Waalse manier, dus relax. Wie kans onze franstalige landgenoten ongelijk geven. Pas vertrekken laat in de voormiddag om op het gemakje de boot en de vele diverse hengels klaar te maken. Als de opportuniteit zich aanbiedt, moet je immers kunnen overschakelen van vertikaal-, naar jerkbait-, kunstaas- of vliegenhengel.
Het weer zat mee in die zin dat er weinig wind was en het behoorlijk warm was. De lucht was echter heel dreigend, neigend naar onweer. De klimaatswijziging kan toch nog maar moeilijk ontkend worden. De eigenaardige en steeds wisselende weersituaties ,die we telkens wer mee maken (veel meer wind dan vroeger, onweer en bliksem in februari, constant onstabiel weer,enz.), kunnen toch wel dienen als bewijs.
Voor alle zekerheid ter voorbereiding van de regen, die er dan gelukkig uiteindelijk wel niet kwam, mijn Geoff Anderson overbroek aangetrokken. Van kwaliteitskledij gesproken, dit is er. En derhalve ook door mij letterlijk en figuurlijk warm aanbevolen.
De rivier lag er door de vele regenval ietwat troebel bij. Een beetje zoals vroeger toen er nog sprake was van meer nitraten en fosfaten in het water. Het deed ons denken aan de jaren dat we nog formidabele (Formidable, tu sais Stromae ?) snoekbaarsvangsten deden. Kanjers tussen de 80 en 90 cm waren verre van een uitzondering. Spijtige genoeg nu bijna niet meer het geval. Te proper water en overbevissing, meneer.
Gelukkig heb ieder nadeel zijn voordeel. Helder water is meer planten en meer andere soorten zoals snoek, roofblei en ook wel baars.  En laten we daar nu ook al eens graag op vissen.
Door het gebrek aan stroming verliepen de eerste uren visloos maar de laatste uren voor donker maakten alles goed.  We eindigden op een tiental mooie tot grote (40 cm +) baarzen, gevangen op klein plugjes allerhande zoals de onvermijdelijke Salmo Hornet 5 SDR. De roofbleien bleken plots terug actief en in hun sas. Wel wat argwanend,maar op het einde van de avond hadden we er toch vijf geland waarvan Paul de twee grootste (toch wel rond de 9 à 10 pond) voor zijn rekening nam. Het  vangend kunstaas was de Luckycraft Gunfish aan de oppervlakte en verder kleinere pluggen zoals de Rapala Countdown 7 cm in blauwe kleur. Wie is kan met dit resultaat niet tevreden zijn ?
En alles zat wel mee want wonder boven wonder werkte de navigatieverlichting (één van de zwakkere punten van Boston Whaler) van mijn Montauk ook nog eens. Weliswaar na wat stevige tikken met de onthaaktang door Paul. Tochwel  handig verlichting om in  het donker te varen.
En ons Mc Donalds ritueel ben ik evenmin nu nog niet vergeten aangezien ik heden nog steeds de dubbel cheeseburger ergens in mijn maagstreek voel circuleren.  Of wordt dit weeë gevoel extra gestimuleerd door het nieuws dat Geert Bourgeois onze volgende minister-president schijnt te worden ?

Thuis, knus bij het vuur

Noordwest 7 tot 8 en hevige regenbuien hebben er anders over beslist.
Een snipperdag, in normale omstandigheden doorgebracht op de rivier, wordt nu verplaatst naar mijn hengelkamer, die tevens als pc- en bureauruimte dienst doet.
Knus bij de radiator van de centrale verwarming want het is echt iets te koud zonder. Binnen moet het warm zijn, buiten maakt het me echt geen zier uit. Alleen is varen en vissen bij noordwest 7 op zijn minst af te raden.

Kunstaas aan de horizon

Uitgebreid de tijd genomen om te ontbijten om daarna de kranten en de nieuwssites rustig door te nemen. Een slechte beursweek voor het merendeel van de Bel-20 genoteerde bedrijven blijkt uit de bloedrode vakjes in De Tijd. Vlug omslaan dus. Na wat noodzakelijke administratie, zinvoller taken gezocht zoals het opbergen van mijn vliegbindmateriaal dat sinds weken op en naast de eettafel ligt te slingeren. Met gelukkige en tevreden gezichten van mijn huisgenoten als toemaatje.
Daarna een eerder deze week opgenomen interview met Bart Chabot over zijn vriendschap met Herman Brood bekeken. Om vervolgens een lange zoektocht  (met resultaat) naar een restant Illex Nitrosoft Jerk 110 - shads aan te vatten. Helaas, zoals vaak bij goed kunstaas, niet meer te verkrijgen maar met kop en schouders er bovenuit de beste shad voor snelstromende rivieren. Niets meer dan een slank lijfje met een klein afgeplat staartje. Niets laat vermoeden, dat dit een fenomenale vanger is. Echt waar. Zeker in de kleuren wit/geel.
"But behind your back they hiss, what 's a sweetheart like you doing in dump like this" neuzelt Bob Dylan terwijl ik deze post schrijf, ondertussen naar mijn surrealistische verzameling kunstaas aan de muren en het plafond turend. Een uit de hand gelopen verzameling. Ik kom vast in aanmerking voor een door de mutualiteit terug betaalde therapie tegen compulsive hoarding.
Ondertussen "Stuck in Mobile with the Memphis blues again". Nooit gedacht ooit zo'n grote fan van Robert Zimmerman te worden. Ik had het vroeger dus grondig verkeerd voor toen ik Dylan enkel als allesbehalve hippe folkzanger zag.
Al bij al wordt het nog een gezellige dag. "Aja" van Steely Dan en de integrale soundtrack van het legendarische concert van Bruce Springsteen in de Hammersmith Odeon van 1975 wachten nog op mijn mp3-speler.
En ondertussen een voorraadje riviershads op 35 grams loodkoppen bijeen knutselen, jerkbaits en zware spinnerbaits uitzoeken voor het betere snoekwerk op de ondiepe zandplaten langsheen de rivieren en mijn vliegvismateriaal klaar zetten om bij beter weer de roofblei te verschalken.
De namiddag kabbelt rustig verder. De tour wacht op tv.
 
 
 

Waarom het niet allemaal naar de ...helpen ?

Hoe ouder ik word, hoe meer het me aan tijd ontbreekt. Toch even proberen prioriteiten te leggen. Niet meer bij het werk, maar bij al de rest. Goede voornemens van een hengelaar die er al een halve eeuw op zitten heeft. Maar heeft het nog zin om veel tijd aan hengelen te besteden ? Behoudt hengelen zijn betekenis zonder vis te vangen ?
Waarom het meteen niet allemaal naar de (vul in wat je nodig acht) helpen ?
Dat dacht ik toen ik de zoveelste onheilspellende berichten op diverse hengelsportsites op het internet las. Bij gebrek aan paling, intensieve beroepsvisserij op alle anders soorten (roof)vis op de benedenrivieren. Aanvraag voor ongelimiteerde zegenvisserij op het Haringvliet wordt binnenkort beslist. Hengelaars lanceren zoveelste petitie.
Duurzaam beheer. Hoe hol kan een principe zijn ?
In België kan de overheid er echt wat van, maar ik begin meer en meer te geloven dat Nederland niet voor zijn zuiderburen moet onderdoen. Van in de zeventiger jaren van de voorbije eeuw (wat klinkt dat ver heen) maken ze ons wijs dat de schubvisrechten van de beroepsvissers afgekocht waren. Niets blijkt minder waar.
En ondertussen (met zegens) maar duurzaam beheren in hengelwaters waar het water zo zuiver is geworden dat de biomassa danig afgenomen is.
Dus nu de vrees dat er binnenkort nog weinig hengelplezier op het Haringvliet te beleven zal zijn. Eindelijk stoppen roofviswedstrijden bij gebrek aan vis. Al had ik het liever anders gezien. Dra heimwee naar het Haringvliet waar we onze eerste grote snoekbaarsvangsten beleefden en waar we nu al nog zelden komen.
De laatste maanden wel regelmatig gevist. Op forel in de Ardennen. Esthetisch zeer verantwoord maar qua vangsten matig. Ook omdat ik nooit gedacht had dat zelfs op de meer exclusievere stukken de hengeldruk zo hoog zou zijn dat haakjes 20 en 10/100 leaderpunt noodzakelijk zijn.
Mede door de hoge watertemperaturen valt dit jaar ook de reservoirvisserij op forel tegen. Mijn beste dag had ik er negen maar veel vaker bleef het bij twee of zelfs geen exemplaren.
Op de rivier zijn ondertussen toch al de eerste baarzen, snoekbaarzen en roofbleien gevangen. Geen supervangsten meer zoals vroeger maar nog net de moeite om af ten toe de verre rit naar Holland te doen en met de boot op uit te gaan. Al was het maar alleen om de lepelaars te zien overvliegen of het woudaapje tussen de bomen van de uiterwaarden te bespeuren. En zeker de rekening niet maken. Anders zou het wel eens kunnen dat elke gevangen vis minstens 100 euro kost.      


 

Bevers

Alhoewel ik niet veel tijd kan vrijmaken om te bloggen, betekent dat nog niet dat er niet gevist zou worden. Maar dit jaar toch niet zo veel als anders en soms met minder interesse. Zo gaat dit het al heel mijn hengelcarrière.
Wat is er de laatste tijd dan wel gebeurd ?
Als fan van vintage materiaal kon ik de hand leggen op 2 tweehandse Orvis vliegenhengels : een driedelige tien voet Western voor een 7 lijn en een tweedelige 8 1/2 voet Henry's Fork voor een 5 lijn. Beide hengels decennia oud, maar in onberispelijke staat  en in oerdegelijk niet gladgeslepen carbon. Een beetje zwaar maar stevig en nostalgisch mooi. Aan de 7 hengel waarvan ik de actie best als midflex beschrijf, wist ik trouwens al mijn eerste reservoirforellen te vangen.
Verder kon ik bij een Engels bedrijf in een sale een nieuwe 9 voet lange Orvis Superfine voor een 6 lijn kopen. Terug in ruwe blank uitvoering. Dat de hengel een full flex parabolische actie heeft kon ik alvast merken op reservoir waar ik meer dan 10 minuten nodig had om met 18/100 een 56 cm lange regenboog te landen. Een beetje te lichte hengel voor dit werk dus.
Ook werd een bezoek gebracht aan de opendeurdag van P & S Flyfishing te Koersel, voor ons niet echt bij de deur. Maar ik moest er naar toe om mijn Beulah Switchrod terug te brengen ter reparatie. Om een onverklaarbare reden waren immers plots twee barstjes in het achterste deel van deze hengel gekomen. Bovendien was het goede gelegenheid om Patrick Steenhout,de sympathieke
eigenaar van deze zaak, eens buiten de e-mailcorrespondentie te ontmoeten.  Na enkele weken zond Patrick me voor deze hengel al een  hengeldeel in garantie op. Niets dan lof voor zijn service.  

Le castor en action

Ondertussen brachten Paul en ik twee maal een bezoek aan diverse Ardense rivieren. Voorlopig echter zonder veel succes wegens een gebrek aan plaatselijke kennis, het verbod om in het voorjaar wadend te vissen, het eerder bescheiden visstand, de vele aalscholvers, en noem maar op. Met de nimf en droge vlieg, zelfs toen we vis zagen stijgen, lukte het niet. Op het kunstaasparcours wist ik evenwel met een traditionele goudkleurig Mepps Aglia nr. 2 een mooie beekforel te vangen. En verder maakte de mooie omgeving veel goed.
Op onze tochten ontmoetten we de voorzitter van de club, een aimabel man, die ons verzekerde dat het vliegvissen wel zou beteren later in het seizoen. Terwijl we aan de waterkant verder keuvelden, riep hij plots "castor". En inderdaad toen we later langs het parcours verder wandelden, zagen we overal de overduidelijke sporen van bevers. Aangeknaagde en een omver gekauwde bomen. Zelfs een landbouwer, die de bomen van een beverdam aan het verwijderen, was om de loop van de rivier te verzekeren. Bevers zitter er dus volop in de Ardennen, maar ook dassen. Getuige hiervan waren de twee aangereden, dode dassen, die we op korte afstand op de snelweg zagen liggen.
Tot slot heb ik er dit jaar al vijf, eerder kortstondige bellyboottrips op reservoir op zitten. Echter met geen overdonderend resultaat. Aanbeten voldoende,met missers volop. Tot nu toe kwamen zes forellen in het net waarvan de grootste 56 cm. Dat het aan mijn aanpak ligt is overduidelijk. een vliegvisser uit Namen wist immers forel na forel te vangen met de bung. Alhoewel het qua vangsten verleidelijk lijkt op dit systeem over te schakelen, doe ik vooralsnog niet. Ik vind het veel te veel op statisch dobbervissen lijken zodat ik voorlopig verder ga met mijn actieve manier van vliegvissen. Of het me lukt lezen jullie later

wel.  

Verandering van onderwerp

Niet helemaal, maar toch een beetje.
De laatste twee visdagen met Paul in de polder waren immers een beetje te teleurstellend. Het was telkens zuidoostenwind. Ik weet het wel, zeker niet de beste wind. Maar het had toch ietsje meer mogen zijn. Tijdens dag 1 zagen we beiden niets. Gedurende dag 2, een week later, wist ik toch nog een minisnoekje met de Babybuster te vangen en miste een kanjersnoek op een haar na mijn streamer. Maar daar hield het op. Mocht het slechte resultaat enkel aan het weer te wijten zijn, we zouden er ons mee kunnen verzoenen. maar er is waarschijnlijk meer aan de hand.
Eénmaal je de techniek onder de knie hebt en je over een portie watersense beschikt, is snoekvissen met de spin- of vliegenhengel in wezen kinderlijk eenvoudig. Je hebt enkel snoekrijk viswater nodig dat liefst zo weinig mogelijk bevist wordt en geloof in je materiaal en je eigen kunnen. Vandaar dat een groot deel van onze tijd opgaat in het zoeken naar snoekrijk water met weinig hengeldruk. Meestal zijn dat op het eerste zicht weinig aantrekkelijke waters waarvan zelfs plaatselijke hengelaars denken dat er geen roofvis zit. In zulke weteringen en kanalen vissen wij vervolgens want enkel al vissend kom je te weten of er snoek of baars zit. Dikwijls kom je bedrogen uit, maar vaak zijn ook de vangsten beter dan verwacht. Aangezien er zoveel tijd en moeite in kruipt en je er al heel vlug zelf de dupe van wordt, maken we er een erezaak van om info over onze visstekken niet zomaar rond te strooien. Daarbij komt dat je meestal tegen plaatselijke, Nederlandse hengelaars wel enkele malen kunt volhouden dat je niets vangt maar waarom zou je regelmatig honderden kilometers vanuit België komen aanrijden mocht je telkenmale met een blank eindigen ?
Volgens ons zijn onze roofvisvangsten drastisch verminderd omdat na een drietal jaar ook ander hengelaars "onze" visrijke water ontdekt hebben. Als er iets is waar snoek niet goed tegen kan, is het wel intensieve bevissing. Dit laat zich direct merken in pijlsnel dalende vangsten. Waarschijnlijk is de tijd rijp om terug op zoek te gaan naar nieuwe stekken of onze manier van vissen aan te passen.
Met hengelen heb ik het helemaal niet gehad met snoekvissen daarentegen voorlopig wel.
Daarom komt dit jaar nog meer de nadruk te liggen op vliegvissen zowel op rivier, als op reservoir. We beginnen klein in de Ardennen. Waalse vergunningen zijn reeds gekocht. En lid van een club, die ettelijke kilometers rivier in het beheer heeft, zijn we ook al. Niet dat we denken dat we enorme vangsten zullen boeken. Integendeel. Maar het mooie natuurlijk kader van de Ardennen zal ongetwijfeld veel goed maken. En natuurlijk staan nu reeds vliegvisreisjes naar het buitenland gepland.
En ondertussen is de voorbereiding begonnen. Hengels, reels en lijnen in orde brengen. Nog meer vliegen binden. Vliegbindmateriaal kopen op de vliegvisbeurs te Charleroi. En aangezien ik naast het ultramoderne ook interesse heb ik in vintage hengelmateriaal, op zoek gaan naar een zeven voets splitcanehengel voor een vier lijn. Op vlak van materieel heb ik zoals Wilde "the simpliest taste, I am always satisfied by the best".
Daarnaast plannen we onze tradiditionele zomervisserij op roofblei, ultralicht baarsvissen op het kanaal, feederen of trotten op witvis en kleine bootvisserij op zee.Vervelen zullen we ons zeker niet.