Terug op stap

Een tijd ging voorbij zonder enig bericht. Niet verwonderlijk. Beroepsmatig zijn de eerste maanden van het jaar voor mij de drukste. En ook het ijs was natuurlijk spelbreker. Van vissen kwam uiteraard niets in huis. Van jagen ook niet. De minister had de jacht immers tijdelijk geschorst.
Aangezien de gebruikelijke buitenactiviteiten toch niet doorgingen, trokken Paul en ik dan maar naar La fête de la pêche à la mouche, georganiseerd door de l'Amicale des pêcheurs à la mouche te Charleroi. Persoonlijk ben ik niet zo'n beurzenmens maar al bij al was het best gezellig bij onze Waalse vrienden. Wel overvol en een beetje chaotisch op zijn Waals. Zoals elk jaar neem ik me voor vliegen te binden om meer op reservoir en/of rivier te vissen. Het duurde dus niet lang vooraleer mijn zuurverdiende euro's in vliegbindmateriaal waren opgegaan. Een metertje chenille kost tegenwoordig meer dan een gram goud had ik het vermoeden toen ik mijn pas ingeslagen voorraad overschouwde. Zo weinig voor zoveel geld. En de Waalse economie steunen deed ik ook niet echt aangezien ik, onbewust weliswaar, voor het overgrote deel bij Vlaamse en Engelse zaken had aangekocht. Na een babbel met enkele leden van een Waalse vliegvisclub namen we ons voor dit jaar eens meer naar de Ardennen te trekken.

Ook in het nieuwe jaar binden we de strijd aan met de snoek

Verleden zaterdag brachten we door in de polder. Het weer zag er echt niet goed uit maar verbeterde vlug toen we de grote rivieren over waren. Maar het bleef de gehele dag koud. Vroeger kon ik daar best tegen maar nu niet meer zo.
Ik startte met de streamer. Niet echt zo'n goed idee als je warme handen wil hebben. Het water was ijskoud en ik had mijn latex handschoenen (dun maar lekker warm) vergeten. Een hand als een ijsklomp was het gevolg. Bovendien kwam de wind keihard van rechts. Laat ik nu net rechtshandig zijn en bovendien een beroerd linkshandig werper. Het gevolg liet zich raden.  De 25 cm lange tandemstreamer kwam steeds met een rotvaart op me af zodat ik me steeds moest bukken om niet gehaakt te worden. Prettig vissen is anders maar qua work-out kon het tellen. Ik kreeg één aanbeet. Twee seconden aan en dan los. Het kon ook niet anders. Mijn spinstang was mooi hoepelrond gebogen net voor de streamer. Een bewijs dat de snoek de streamer op kop genomen had en nooit was gehaakt geweest. Buiten een kolk van een kanjer kreeg Paul niets te zien.
Niet getreurd we kenden nog stekken. Dan maar de oude polder in. Ik mag dan nog jager zijn maar ik zie hazen net zo graag levend. We waren nog maar net het hek over en er ging er al een kanjer vandoor. En in de greppel, die voor drainage aangelegd was, lagen verschillende mooie hazen netjes met de rug naar de wind toe en met de kop in de zon. We gingen er met een boogje om heen om ze niet te verstoren.
En vanaf dat moment begon de successtory voor Paul. Snoek na snoek, keer op keer mooie exemplaren, wist hij met de Cormoran Bellydog te verschalken. Ik niet. Niettegenstaande ik van Paul voor mijn nieuwjaar zo'n supervanger cadeau had gekregen, kon ik er niet mee vissen. Hij lag immers nog thuis op de salontafel te blinken. Uiteindelijk en enkele hengelwaters verder kwam Paul tot zes snoeken en wist ikzelf mijn eer nog te redden met twee snoeken op een roze Foxshad. Ondanks het gure weer, toch een succesvolle dag met mooie grote en weldoorvoede snoeken. Ik blijf ervan overtuigd dat op weinig beviste waters de snoeken vaker mooier zijn dan in de overbeviste stads- en sierwateren die dagelijks door een meute hengelaars bezocht worden. Het is maar een idee van mij maar ik heb de indruk dat stressvrije snoeken beter gedijen. En zo zie ik het graag.
Afsluiten deden we traditioneel. Niet in stijl en eerder ongezond. Bij Mc Do.