Capreolus capreolus

Deze namiddag was ik even op de bank gaan liggen om vlug een tv-programma te bekijken dat ik opgenomen had. Enkel de begingeneriek heb ik gezien. Na enkele minuten was ik al in dromenland. Blijkbaar was ik de voorbije weken net iets te diep gegaan.
Na mijn dagtaak had ik de voorbije weken enkele uren de tijd om te snoekbaarzen op het kanaal.
Een drie uur durende sessie met Nico leverde echter niet het verhoopte resultaat op.
Twee avonden wapperen met de streamerhengel om met een snelzinkende lijn en midgetstreamer een snoekbaars of baars te vangen, was evenmin succesvol.  Maar ik putte al plezier uit het (ver)werpen op zich. Een beetje oefenen met de vliegenhengel kan bovendien nooit kwaad.
Net voor het jachtseizoen op reegeit en reekitsen sloot, vond ik ook nog tijd om twee maal 's morgens vroeg te gaan aanzitten.

Op de uitkijk, wachtend op wat komen kan

Dit betekende echter ontiegelijk vroeg opstaan om nog in het donker op de hoogzit plaats te nemen, op weg naar het jachtrevier gladde wegen en natte sneeuwbuien trotserend. Ik werd echter tweemaal beloond met prachtige zonsopgangen, ontwakende fazanten en houtduiven, rondhuppelende konijnen, een frivole eekhoorn en, wat dacht je, reeën.
De eerste ochtend stonden na meer dan een uur rond staren, plots een zestal reeën aan de rand van het bos. Het waren ofwel bokken, ofwel niet aan te spreken kitsen. Tot een reegeit te voorschijn kwam. Niet geaarzeld. Zo stil mogelijk mijn oude vertrouwde Tikka .243 genomen, veiligheid af, ree in het dradenkruis, uitademen en een zo goed mogelijk bladschot op zo'n goede 100 meter afstand geven. De ree tekende op het schot en we vonden ze een eindje verder. De inslag bleek op de perfecte lijn te zitten maar net ietsje te laag. Ik twijfelde of mijn kijker nog wel goed afgesteld stond tot ik zag dat ik een kogel met een iets zwaardere kop gebruikt had dan die waarmee ik ingeschoten had. Waarschijnlijk lag daar de reden.
De tweede dag begon met een zonsopgang in volle glorie, met het gebruikelijke kleinwild en drie reeën die echter met grote snelheid van het ene naar het andere bos wisselden en me geen enkele kans gaven. Hoe dan ook het is mooi, maar vermoeiend geweest.