Great expectations

Zelfs al vingen we de vorige maal bitter weinig, toch blijven we hoge verwachtingen koesteren. Toch blijven we onze snoektrips minutieus voorbereiden. Toch blijven we aarzelen welk kunstaas we in onze beperkte bagage al dan niet zullen meenemen. Toch wagen we onze telkens opnieuw aan de eindeloze reis over de Noordzee en de woelige Ierse zee. Doorheen België, Frankrijk, Engeland en Wales naar Ierland, vergetend hoe langzaam de vorige keer de kilometers vooruit gingen.
Deze maal waren we met drie in de wagen.
Paul, Frank en ikzelf voor de zoveelste maal op weg naar het snoekeldorado (van weleer ?) Ierland. Paul en ik gingen met de boot vissen. Aan bellybootvissen durfde ik me niet te wagen wegens een onbetrouwbare knie. Enkele maanden geleden hadden tijdens een jachtpartij de ligamenten van mijn rechterknie me immers totaal onverwacht en genadeloos in de steek gelaten. De tand des tijds knaagt genadeloos maar in alle stilte verder.
Frank verkoos zijn bellyboot en had de keuze om door ons elke dag op op een ander maar kleiner meer, speciaal voor hem alleen, afgeleverd en afgehaald te worden of door ons naar alle mooie baaitjes en verleidelijke hoekjes van de grotere meren, die we met de boot bevisten, gesleept te worden middels een meters lang dik touw.
Zoals altijd gingen Paul en ik, vaak gebruik makend van diepduikende grote pluggen zoals de grootste Nilsmaster en Big Ernie, voor het grotere wild, terwijl Frank zijn taktiek eerder op alle snoeken klein en groot afgestemd was. Traditiegetrouw sleepte hij een schier oneindig hoop kunstaas met zich mee wat alleen maar zijn keuze kon bemoeilijken om uiteindelijk, zoals zo vaak, naar zijn vertrouwde Pako LS of firetiger shad terug te grijpen.
Great expectations. Not so difficult. But turning them into reality ?
Wat de mogelijke resultaten zouden zijn, waren we nochtans gewaarschuwd. Enkele van onze visvrienden hadden immers enkel weken voordien geen potten gebroken. Geen sprake van de fabelachtige vangsten van weleer waarvan wij kennis konden nemen in de hengelsportpers en -websites. Koude en oostenwind stonden de gebruikelijke supervangsten in de weg.  
Wij zouden het wel beter doen. Kenden we niet van meer dan 100 Ierse meren alle mogelijkheden, de dieptes, de bodemgesteldheid en de zijde van het meer waar de snoek zich meestal ophoudt ? Je gelooft het misschien niet maar ieder Iers meer heeft zijn goede zijde waar de snoek steeds ligt en zijn slechte zijde en dit ongeacht de wind. En die goede plekken veranderen doorheen de jaren zelden.

Doe eens beroep op de bellyboottaxi.

Achteraf gezien, hadden we anders moeten weten. Maar achteraf is steeds makkelijk. Was daar immers niet het artikel van de Lonesome Piker op zijn gelijknamige blog. Terwijl de titel "Ireland april 2013, part 1" nog het beste liet verhopen, bracht de inhoud ons direct terug naar de quasi snoekloze realiteit.
Wij zouden slagen. Maar helaas. Ijdele hoop. Zeven dagen, ontelbare worpen, kilometers diep trollen en een onmogelijke variëteit aan kunstaas verder weten weten we het wel. Of eigenlijk wisten we het na een uur al. Maar een mens maakt geen trip naar Ierland voor een uur.
Dit jaar zou geen snoekgeschiedenis geschreven worden. Niet qua aantallen, niet qua afmetingen. Niet dat het zo nodig moet maar een mens vangst vangt graag wel eens een vis na al die kilometers en inspanningen.
Frank ving uiteindelijk enkele tientallen snoeken dankzij zijn onvermoeibaar geëxperimenteer en bovenop ook nog een kou, inclusief diep rochelende hoest.Hij had naast een totaal van zo'n veertig snoeken, ook een rasechte Ierse bronchitis gescoord.
Paul en ik hadden met veel pijn en moeite twintig snoekjes. Enkel één snoek van een eind in de negentig centimeter, de grootse tijdens de gehele trip, nam zich de moeite de 120 gram zware lichtblauwe Nilsmaster Invincible (nochtans een super Ierlandplug !) te onderscheppen. Paul hoefde enkel deze bewegingsloze en ijskoude, bijna diepgevroren,  snoek binnen te draaien en dat was het.
Superkoude nachten, sneeuw op de heuvels, ijsregen en hagelstenen, gecombineerd met een niet aflatende noordenwind, hebben ons zeker de das omgedaan. Een heel zwak resultaat in een mooi landschap.
Deze morgen kwamen we na een twintig uur durende tocht aan. Safe and sound.
Thuis vond ik een brief van het ANB met een samenvatting van de nieuwe Vlaamse hengelreglementering. Hier kom ik later op terug. Hier is spijtig genoeg immers het laatste nog niet over
gezegd.