Dus Nico en ik trokken er op uit. Niettegenstaande ik na de terugkeer 's nachts doodop was en de morgen daarna op het werk nog meer, heeft het me niet gespeten. Integendeel. Het vissen was ouderwets goed. Met een licht bruin gekleurde rivier en voldoende stroming waren alvast alle ingrediënten aanwezig voor succesvol vertikalen op snoekbaars. En gedurende zes uur kregen we tegen alle verwachting in aanbeet na aanbeet. Het tij lijkt gekeerd. De slechte jaren voorbij.Meestal kregen we voorzichtige aanbeten, maar ook soms keihard. Zo ving Nico na een spannende dril een kneiter van een snoekbaars op zo'n tien meter diepte. Zwaar want eigenaardig genoeg nog vol kuit op dit tijdstip van het jaar. Een vis die uiteindelijk 86 cm lang gemeten werd. Lang geleden dat nog zo een snoekbaars in het zalmschepnet lag. En dat terwijl dit tien jaar en langer geleden toch wel zo'n 10 à 20 maal per seizoen gebeurde. Uiteindelijk bleek ik de koning van de aanbeten en de gemiste snoekbaarzen te zijn. Hoe het kwam weet ik niet maar na elke aanslag had ik elke snoekbaars zo'n meter of twee aan de haak waarna ik de vis kwijtraakte. Met mijn haken was niets mis met mijn reflexen ook niet, denk ik. Het kan blijkbaar niet altijd meezitten. Nico ving echter snoekbaars na snoekbaars zodat ons vangsttotaal uiteindelijk zo'n 15 snoekbaarzen kwam en 2 baarzen. De grootste, 47 cm lang, ving ik op een lichtblauwe Rapala shad rap van 7 cm die voor roofblei bestemd was. Roofblei waar overigens geen spoor van te bekennen viel. Maar dat komt nog wel later op het seizoen. De toon is dus gezet. Hopelijk blijven de vangsten dit seizoen zo verder gaan. Besluiten doe ik met één van onze bedlegerige vismaten een voorspoedig herstel toe te wensen. Morgen wordt het beter dan vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten