Mayfly season in Ireland 2

Wil je de energie van een dolenthousiast toppubliek nog eens beleven, dan kan ik de opname van "There always be an England" van The Sex Pistols  ( https://www.youtube.com/watch?v=o_SQI9kgqIc&t=2888s ) ten zeerste aanbevelen. Opgenomen in the Brixton Academy in 2007 naar aan aanleiding van het dertigjarig bestaan van deze legendarische groep. Momenteel mijn achtergrond bij het schrijven van deze post. Een beetje vreemde muziekkeuze voor een buitenmens, vind je misschien. Mijn  interesses zijn nu éénmaal heel ruim; vissen en jagen zijn er maar enkele van. En mijn leven nu al veel te kort.
Op dag 3 en 4 van ons verblijf stond het vliegvissen op één van de grootste Ierse meren in volle meivliegperiode op het programma. Van de 15 boten, die die dagen het meer opgingen, waren we de enige buitenlanders. De hatch van meivliegen was op zijn piek, de sfeer op zijn minst opgewekt te noemen en de verwachtingen en het enthousiasme van de Ieren groot. Moet je ooit eens beleefd hebben, ook al vang je niets.
Ierland blijf ik een fantastisch land vinden. Niet alleen omwille van zijn natuur, maar nog meer omwille van zijn ongelofelijke inwoners. Waar word je aan de trailerhelling welkom geheten door een lord in driedelig tweedpak met das die je verwelkomt en een mooie visdag toewenst. Waar vind je een lakeboot met drie hengelaars met een gezamenlijke leeftijd van 270 jaar, die samen nog nooit het jaarlijks meivliegseizoen gemist hebben ? De oudste hengelaar was 91 jaar, gekleed in meer dan verweerde regenkledij en droeg een reddingsvest die waarschijnlijk nog uit de tijd van de Titanic dateerde. Je weet wel enkele grote stukken kurk in een linnen vest ingenaaid. Ook bij deze nog zeer energieke bejaarde waren de vangstverwachtingen groot. Dat hij in de boot diende getild te worden omwille van te stijve ledematen, deerde hem totaal niet. And off they went. Aangezien ze met levende meivligen "dapten", vaarden ze eerst met een vlindernetje rond om de nodige meivliegen te vangen. Nooit gezien.
De eerste dag was er één op een windswept meer met hoge golven en oostenwind. We visten traditional loughstyle, dus met natte vliegen en dit geval met 1 dropper. Door de vlugge drift was zeker voor mij als leek heel moeilijk om contact te houden met de vliegen. Tal van meivliegen overal, maar geen stijgende forel te zien. Geen enkel aanbeet. Wat wil je in dergelijke condities. In de late  namiddag werd het wat rustiger zodat we toch nog enkel kanjers van bruine forellen zagen stijgen . Ik kreeg een aanbeet droog, op een Green Wulff, had de bruine forel voor een tiental seconden aan om daarna de vis kwijt te raken. Het was in ieder geval geen klein exemplaar.
Niettegenstaande de volgende dag er terug oostenwind stond was het kalm. 's Voormiddags wist ik een bruine forel op de natte vlieg, een Cock Robin, te vangen. 's Namiddags zagen we nu echt eens wat een rise van wilde bruine forellen op meivleigen betekent.  Over al waren meer of mindere discrete kringen van stijgende forellen te zien. Marc, onze gids, liet de boot telkens over honderden meters driften terwijl we met de hengel klaar stonden om stijgende bruine forel aan te werpen. Dit betekent inschatten welke richting de forel naar toe zwemt, om zo vlug mogelijk de droge vlieg een meter of twee voor de forel neer te zetten. Spannend, maar aartsmoeilijk. Roland wist er één te vangen, ikzelf kreeg verschillende kansen maar helaas. Maar wat een uitzonderlijke vliegviservaring.