Geen brasem, maar snoekbaars

Weinig of geen wind en een zonnetje. Meer hadden Paul en ik als weerbericht niet nodig om samen de grote plas op te gaan om te vertikalen op snoekbaars.
Paul kwam, mijn afkeer voor vroeg opstaan indachtig, me pas om 8 uur ophalen zodat het reeds 11 uur was toen we met vissen konden beginnen.  En dit nadat we een trailerprobleem hadden moeten overwinnen. Er stond zo weinig water dat traileren ternauwernood lukte. "Geen probleem, we zitten er in en het water zal wel stijgen zodat we er vanavond gemakkelijker uitgeraken", zei ik nog. Hierbij twijfelde ik wel aan mijn eigen woorden, moet ik eerlijkheidshalve zeggen.
Een tiental boten waren druk in de weer. Het onafhoudelijk over en weer varen was voor mij al een indicatie dat het waarschijnlijk niet zo goed zat met de aanbeten.  En dat mochten wij ook ervaren. Ondiep, diep, shad, bladpilker of fireball, het maakte geen moer uit. In een kuiltje, langs het talud weg of er juist tegenaan, het maakte niets uit. Aanbeten kregen we toch niet.  In onze zoektocht naar vis, vonden we een traag aflopend talud van 12 naar 8 meter. Dit maar eens geprobeerd. De eerste drift kreeg ik al een keiharde aanbeet die me een mooie dikke snoekbaars opleverde. De snoekbaars had de witte berkley shad zo diep genomen dat hij volledig in de snoekbaarsbek verdwenen was. Bovendien zat het buikdregje in de kieuwen genesteld zodat het bloed uit de vis droop. Aangezien ik toch van plan was een snoekbaars voor consumptie mee te nemen, trouwens één van de weinige die ik jaarlijks meeneem, was dit exemplaar dat waarschijnlijk toch ten dode opgeschreven was, ideaal. De daaropvolgende driften brachten me nog twee kleinere snoekbaarzen op die zoals gewoonlijk direct terug hun element in mochten . Daarna niks meer.
Onvermoeibaar zochten we verder maar verder dan een baars en een gemiste aanbeet kwam ik niet. Paul moest het gedurende de volledige dag met slechts één misser stellen.

Alleen op de plas

Bij de terugvaart bleek het plots onmogelijk nog de trailerhelling te bereiken. Het water stond voor Pauls Orka, die toch enige diepgang heeft, ondertussen te laag. Er zat niets anders op voor Paul om het water in te springen om naar de auto te stappen en daarna naar de volgende trailerhelling, zo'n dertig kilometer verderop, te rijden.

Ondertussen vaarde ik op mijn eentje en moederziel alleen op de grote plas naar de trailerhelling. Tijd om te genieten van de ondergaande zon, de natuur rondom mij en de honderden ganzen die voor de boot het water uitvlogen. Ik was al zo'n tien minuten  in de haven aangekomen maar van Paul nog geen sein. Toen hij aankwam, bleek dat de politie hem aangehouden had met de vraag hoe het kwam dat hij 's avonds de parking aan de trailerhelling verliet zonder boot. Meer dan een uur later dan verwacht konden we uiteindelijk traileren en de rit huiswaarts aanvatten.