Apocalypse now

Vrijdag jongstleden, toen ik samen met Paul en Nico me met boot op de grote woeste rivier een weg ploegde doorheen het onweer en de opkomende golven, moest ik plots terug denken aan vroeger. Toen ik de soms onweerstaanbare drang had om nog beheersbare risico's op te zoeken, dat dacht ik althans. Leven op het randje, gelukkig zonder er echt af te vallen.
Mijn respect voor de natuurkrachten is doorheen de jaren dermate gegroeid dat ik nooit onverantwoorde risico's zal nemen, zeker op het water niet en al helemaal niet voor een vis. Maar het blijft altijd prettig te weten welke omstandigheden je boot aankan zodat je in het wilde samenspel van golven, veroorzaakt door stroming die tegen de harde wind in loopt, lekker kan blijven verder vissen. Spectaculair, maar zonder echt gevaar.

Toen moest het nog beginnen

Wie nu nog beweert dat er niets met het klimaat aan de hand is, moet wel ziende blind zijn. Familie van de mol. Zelfs een rasechte stadsmens die al zijn dagen in een flatje slijt, kan het toch niet ontgaan. Hierna terug een bevestigend relaas.
Niettegenstaande we vrijdagmiddag in schijnbaar stabiele omstandigheden een zonovergoten rivier opvoeren, sloeg het weer terug na enkele uren volledig om zodat het bijna nacht gedurende de dag werd. Het zou me zelfs niet verwonderd hebben, mochten plots de vier ruiters van de Apocalyps verschenen zijn. Of de heel lange arm van God vanuit de hemel om de grootste zondaar van ons drieën mee naar boven te sleuren. Dat ik dat niet zou zijn, dat lijdt uiteraard geen twijfel.
In ieder geval was het best dat we onze winterse regenpakken en laarzen aan hadden. En dat we min of meer, tot tweemaal  toe, konden schuilen tegen de hevige regenbuien en flitsende bliksems. Mijn BW Montauk mag dan wel een uitstekende visboot zijn, bescherming heb je er niet in.

Onweer !!!

Aangezien slechte zaken nooit alleen komen, viel de stroming ook nog eens weg zodat we enkel nog 's avonds een paar uur aan de slag konden. De roofblei was ons echter genadig met veel aanbeten op oppervlakte-kunstaas.  Met veel missers ook. En tot tweemaal onverklaarbare lijnbreuk voor Paul. Met als gevolg het verspelen van dure Lucky Craft-pluggen en nog meer vervelend kanjers van roofbleien met een plug in de bek. En dat hebben we helemaal niet graag. Heel spijtig voor deze prachtvissen. Normaal gebeurt ons dit nooit. Ook al omdat we steeds met zware gevlochten lijnen vissen.

Op volle snelheid terug

Naast enkele grote baarzen en kleinere snoekbaarzen, mochten we toch nog zeven roofbleien landen. Hoofdzakelijk gevangen op kleine oppervlaktepluggen. Dat mocht ook Nico ondervinden. Zolang hij met grotere pluggen aan de slag was, kon hij immers geen enkele aanbeet krijgen.
De roofbleikanjer van de avond was deze keer voor mij. Na een adembenemende aanbeet op een zwarte Sammy en een lange dril kon ik uiteindelijk een exemplaar van tegen de 80 cm en tien pond zwaar landen. Ondertussen was het plots nacht geworden. Voor één keer weigerde mijn rood-groene navigatieverlichting geen dienst en konden we op een veilige en snelle manier terug naar de haven. Al moet gezegd dat Nico zijn hoofdlampje had opgezet en daarmee tevens als wit toplicht fungeerde.
Traditiegetrouw werd besloten met een vette hap in de Golden Arches langsheen de snelweg.  En zoals altijd lag deze late hamburger me s' morgens terug op de maag.