Een vluggertje

Geen tijd om te bloggen, het werk slorpt me op. Geen mogelijkheid om te vissen gedurende weken. Het water was immers te hard. Door het jachtverbod, dat ondertussen opgeheven is, ook in weken niet gejaagd. Zo kabbelt het leven verder.

Sinds zaterdag hebben we het vissen opnieuw opgepakt. Zaterdag een uur of twee op het kanaal, de polders lagen immers nog grotendeels dicht. Berekoud was het door de ijzige wind die langsheen het kanaal woei. Paul, Nico en ik kregen al dropshottend, zoals verwacht, geen enkele aanbeet. Dan maar samen op restaurant. Ontdooien, wat ouwehoeren en over het vissen keuvelen.
Maandag, dinsdag en vandaag heb ik telkens een goed uur van mijn werktijd afgepietst om de polder in te gaan. Vlug de grens over op snoek vooraleer het gesloten tijd is. Maandag ving ik niets, dinsdag een snoekje van zestig centimeter en vandaag had ik er één van rond de tachtig. Een dikke rondgevreten snoek. Zo dik,dat hij niets, maar dan ook niets van strijd gaf. Hij of zij liet zich gedwee met de hand landen. Gevangen op mijn zelfgemaakte geel/groene/chartreuse tubefly. Bucktail, veren en zonkerstrips samengebonden op een buisje en voorzien van een houten kop. Het waarom van deze houten kop en hoe ik deze tubeflies maak, daar kom ik later wel eens op terug. Nu dient mijn tijd naar het in te halen werk te gaan. Vandaag ging immers het plezier het werk vooraf.