Zondag is het me wat te koud om te vissen. Bovendien lukt het tegenwoordig niet zo goed op de snoek. Kunstaasvissen zie ik dan ook niet zo zitten .Eigenlijk komt het goed uit want Roland vroeg me eerder of ik geen zin had om een paar uurtjes duiven te jagen.
Sinds jaren ben ik de gelukkige eigenaar van een Perazzi MX8 trapgeweer in kaliber 12 met een looplengte van 75 cm. De chokes van dit geweer zijn afgestemd op kleiduifschieten en dus zeer nauw, nl. ¾ en full. Aangezien er bijna geen kleiduifschietstanden meer in Vlaanderen zijn, doe ik hoogstens nog éénmaal of tweemaal per jaar aan trap- of jachtparcoursschieten in Frankrijk, maar het is me te ver geworden. Vandaar had ik het plan opgevat mijn geweer,dat er anders toch werkloos bijstond, te laten ombouwen tot duivengeweer. Voor andere doeleinden kon het immers omwille van het gewicht niet bestemd worden. Veel te zwaar om in het veld mee rond te lopen. Om het geweer aan zijn nieuw gebruik aan te passen diende de kolf verlaagd te worden om het extreme opschot, eigen aan bijna elk trapgeweer, te beperken. De chokes dienden verruimd te worden tot improved cylinder en ¼ om efficiënt en veilig schieten met staalhagel mogelijk te maken. Ik vertrouwde de aanpassing toe aan Meester Wapenmaker Paul Pletsers te Ferrières. Hij is namelijk momenteel importeur van Perazzi. Na een lange wachttijd kreeg ik mijn aangepast geweer terug en ik moet zeggen dat Paul prachtig werk geleverd had. Of ik er ook nog goed mee zou schieten zou ik proefondervindelijk moeten vaststellen.
Zondag was ik al om zes uur en nog behoorlijk slaperig op pad. Ik had met Frans afgesproken om halverwege samen met hem mee te rijden. Gedurende de rit had ik heel de tijd het gevoel dat ik wat vergeten was. Op de koffie bij de jachtwachter drong het uiteindelijk tot me door : Ik had toch wel mijn patronen vergeten zeker. Gelukkig kon één van de medejagers me uit de nood helpen en zo ging met cartouches Fiocchi Steel 32 gram, nr. 4 aan de slag. Dit zou zeker mijn eerste keuze niet zijn, maar ik was al blij over de noodzakelijk munitie te beschikken.
Een half uur later stond ik op mijn plaats in het bosje waarover het algemeen heel regelmatig duiven en groepjes duiven naar toe vliegen. In ditzelfde bosje had Roland een week geleden op een voormiddag meer dan veertig duiven geschoten, al moet gezegd worden dat het toen uitstekend duivenweer met heel veel wind was. Vandaag was het wel koud maar verder nevelig en quasi windstil, terwijl ik in de winter zonnig en winderig weer verkies.
Ik stond op mijn post onder de dekking van een grote spar met de recent aangepaste Perazzi MX8 in de aanslag. Het duurde wel heel lang voor de eerste bosduiven kwamen aangevlogen. En dan nog op een heel moeilijke manier om ze te kunnen schieten. Vliegensvlug en zigzaggend tussen bomen. Mijn eerste vijf schoten met mijn nieuw geweer waren er dan ook goed naast. Niet goed voor het zelfvertrouwen. Van de volgende zes duiven, die zich binnen schot aanboden, had ik er vijf. Daarna werd het heel heel stil en besloot ik te stoppen. Mijn medejagers, die enkele kilometer verder andere posten ingenomen hadden, hadden respectievelijk 2 en geen duiven. Mijn MX8 wordt mijn nieuwe bosduivengeweer dat staat vast. Wat ligt en schiet deze aangepaste Perazzi toch goed. Dank je wel Paul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten