Street

Martha and the Vendellas dansten reeds in the street. Naast het meesterwerk Shpritsz, vind ik ook Herman Broods lp Street nog steeds fantastisch. Ook het hengelen mocht niet achterblijven en heeft sinds enkele jaren als nieuwste modetrend streetfishing met de daarbij horende merchandising zoals streetfishinghengels en -kledij. En natuurlijk mogen in de naam van het commerciële opperwezen ook streetfishingwedstrijden niet ontbreken. Met gratis goody bag.
Nog voor de huidige followers-of-fashionhengelaars in de grachten en parken van dichtbevolkte steden  visten, deden wij het al. Wat dacht je wel ? Geslepen op gemakkelijke roofvisvangsten zoals we waren. Nog steeds herinneren we de verbaasde blikken van de Hollandse stedelingen toen we ons met onze camouflagekledij aan en de opgetuigde hengel in de hand via de koopcentra en winkelstraten verplaatsten van gracht naar parkvijver en stadswal. Eendenvoederende oma's en hun kleinkinderen verrassend.Verbazing alom toen we gelaarsd (stedelijke hondenpoepbescherming is meer dan nodig) met volledig uitrusting, regenbroek inbegrepen,  in het overvolle stadscentrum van een randstad plots uit de auto te voorschijn kwamen. Wel even de parkeermeter vullen natuurlijk. Superroofvisvangsten in stedelijk gebied, het kunstaas sturend tussen verzonken fietsen en winkelkarren, hebben we twintig jaar, dus lang, geleden gehad. Dertig à veertig snoeken op een dag waren echt geen uitzondering. Tot een snoek van 1,15 meter en kneiters van nsoekbaarzen toe. We hielden het voor ons en we hoopten dat dit zo kon blijven. Aan iedereen verklaarden we altijd dat we nog geen staart gevangen hadden. Domme belgen, hé. Nu het urbane vissen door verregaande communicatie in hengelsportbladen en digitale media een echte hype geworden is, zijn de vangsten exponentieel afgenomen. Het kan dus voor ons weinig  kwaad meer jullie te doen kwijlen van onze mooie vangsten van destijds. Maar men spreekt daar graag nog eens over. Nostalgie.
Neemt niet weg dat ons occasioneel, veel minder dan vroeger uiteraard, de lust bekruipt om onze viskansen in de dichtbevolkte,drukke, vervuilde, multiculturele, noem maar op...omgeving te wagen. Eens hengelaar, altijd hengelaar, nietwaar ? Vrijdag probeerden we voor het eerst op Belgische grond. Zoals vroeger waren de blikken van de omstaanders verbaasd. Eendjes werden plots niet meer gevoerd, een omkijkende fietser knalde zowaar van verbazing bijna tegen een kinderbuggy aan. Ja, zo is het als je in het stadscentrum vist. Het viswater rook echter niet zo lekker als in Nederland. Een lichte rioolgeur, behoorlijk vervuild. Kon ook bijna niet anders want in mijn kindertijd zag ik de schroeven van de voorbijvarende schepen dit zwarte stinkende kanaalwater tot wit opwaaiend schuim kloppen. In ieder geval vissen we nu in een stadswater dat twintig jaar geleden meer dan dood was. Zou het lukken ? Ultralicht met een driegrammer met een jigkopje en kleine twisters en ietwat zwaarder met een jigkopje van 7 gram met een kleine gele  saltshaker.
Drie uur vissen en hoezee ! Vreugdekreet. Het eens dode water geeft een snoekbaarsje van 40 cm en 6 kleine baarsjes prijs. De buit, hoe klein ook, is binnen. Een overwinning door ons vertrouwen en onze volharding. Bijna even gelukkig als door de grote vangsten van weleer. Vlug naar huis. Handen wassen met vloeibare desinfecterende zeep. Zo gezond kan het immers ook niet zijn.