Verder op zoek

Donderdag, iets over de middag, belt Paul me op het werk op met de vraag waar hij staat. "Hoe kan ik dit nu raden ", denk ik bij mezelf. Maar hij is me te vlug af. "Ik sta momenteel in de polder en ben een brede centrale wetering aan het afvissen. En wil je nu wat weten, mijn shad werd reeds tweemaal door twee verschillende grote snoeken met heel brede koppen gevolgd. Zeker meters plus. Maar ze bijten niet, er is misschien dressuur ", voegt hij er tenslotte nog aan toe.
Nog diezelfde dag belt hij me 's avonds thuis op met de mededeling dat hij in de stromende regen toch nog zes mooie snoeken heeft weten te vangen, waarvan het merendeel aan de kleine maat Suick, de verzwaarde versie in de geel/zwart gestreepte jailbirdkleur. We spreken af zaterdag opnieuw de polder in te trekken met als doelen verder ons tot nu toe onbekende hengelwaters te exploreren en de door Paul waargenomen metersnoeken proberen een oor aan te naaien. En we wachten beter niet te lang want vanaf zondag wordt een lange periode met vriesweer verwacht.  Zaterdag gaan we dus er op uit in polder.
Na een rit van zo'n twee uur komen we eindelijk ter bestemming aan. De wetering, op sommige plaatsen toch zeker achttien meter breed maar betrekkelijk ondiep, is me onbekend. Hier zouden dus Pauls monstersnoeken moeten huizen. Ik ga aan de slag met mijn baitcaster met aan de onderlijn een getakelde dode voorn. Paul vist met een grote geel-groene zonkerstreamer. Na meer dan een uur vissen verwissel ik de dode voorn voor een grote verzwaarde Foxshad. Na twee uur is de wetering afgevist en het resultaat wel heel mager. Paul heeft nog geen tikje gekregen, zelfs nog geen snoekje gezien. Ikzelf moet het doen met een misser op de shad : zo verspeel ik een piepklein snoekje dat zich vergrepen heeft aan de meer dan 20 cm lange Fox Proshad. Pauls monstersnoeken zijn zeker niet thuis.Om een referentiepunt te hebben, besluiten we naar een polderwatertje te gaan waar we zeker weten dat het snoekbestand er goed is. Ook hier geen aanbeten. We wijten het aan de oostenwind en de vis die voorzeker al vroegtijdig op het aankomend koudefront reageert.

Hup terug op weg, de auto in naar een ons onbekend polderwater, spijtig genoeg langsheen een heel druk bereden weg gelegen. Het water oogt heel mooi, is voldoende diep en glashelder met hier en daar nog wat restanten van plantengroei. Al vlug vangt Paul zijn eerste maar tevens ook laatste snoek van de dag. Een mooie zestiger heeft zijn chartreuse shad vol genomen. Op mijn grote Foxshad mis ik opnieuw een kleine snoek. Een grotere snoek volgt maar laat zich halverwege terug naar de bodem zakken.

Het laatste uur voor donker gaan we terug aan de slag op bekend water. Ik weet mijn dag nog te redden door de vangst van een mooie tachtiger. Vlak voor mijn voeten neemt deze snoek mijn getakelde dode voorn. Deze vis zit vol met bloedzuigers en parasieten, wat er volgens mij op wijst dat de snoek passief op de bodem ligt. Dit kan mogelijks onze slechte visdag verklaren.
We kunnen met de vangst van elk een snoek naar huis. Maar niet zonder in Goes halt te houden in de McDonalds, waar we al onze volgende visplannen smeden.