De laatste jacht

Het voorbije weekend werd terug tijd gemaakt voor onze jachtpassie.
Zaterdag werd een halve dag besteed aan wat wij een "wandeling" doorheen het jachtterrein plegen te noemen. Gewoon uitwaaien, weliswaar met enkele drijvers, het geweer en de hond. Het weer zat niet echt mee met bij wijlen hevige wind en enkele stevige regenbuien.  Ook het wild is in dit revier zeker niet overvloedig aanwezig. Verleden jaar hadden we nogal wat fazanten, nu blijken die plots verdwenen. Nochtans resteerden er op het einde van het jachtseizoen nog een behoorlijk aantal. 's Morgens hadden we bij een brede, met riet omzoomde, wetering het geluk dat een aantal wilde eenden opvlogen. We konden er zes van schieten. De rest van de dag ging de aandacht uit naar weiden en akkerland waar we nog vier hazen aan het tableau konden toevoegen. Voor het overige viel er weinig wild te bespeuren met uitzondering van twee houtsnippen die door de hond vanuit een bosje opgejaagd werden. Zelfs houtduiven blijken momenteel niet aanwezig. Waarschijnlijk naar het zuiden getrokken, terwijl de duiven uit het noorden nog niet aangekomen zijn. Niettegenstaande de eerder zwakke voormiddag was de namiddag een culinaire topper. Noël zorgde voor een heerlijke zelfgemaakte soep met reuzenballen die door iedereen gesmaakt werd. Bij Marc, een bevriende jager en chef-kok, gingen we huisbereide stoverij en frieten afhalen en als afsluiter zelfbereide rijstpap. Alsof dit nog niet genoeg was, was het tweede dessert een overheerlijke bavarois van passievrucht.  Maar ook de wijn, een oude chateau Margaux en de Armagnac mocht er best wezen.

Drijvers en jagers, allen samen de groenbemesting in

Zondag was een dag van vreugdevol weerzien van bevriende jagers maar ook een dag van afscheid. Luc stopt na vijfenveertig jaar met de jacht in zijn wonderbaarlijk revier. Een natuurlijk beheerd en uiterst wildrijk revier waar hoogstens tweemaal per jaar zorgzaam gejaagd werd en waar het een waar voorrecht was uitgenodigd te worden. Wij mochten deel uitmaken van de laatste jachtpartij daar ooit door hem georganiseerd. Ik moest direct terugdenken aan de documentaire die een vijftal jaren geleden gemaakt is over de laatste jacht in Schiermonnikoog (zie hiervoor Youtube : http://www.youtube.com/watch?v=7_roJlhHQjQ ) en de sfeer die daar weergegeven werd. Plezier gemengd met verdriet om wat niet meer komen zal. Wat hebben we mooie jachtdagen beleefd in Lucs revier waar weidelijkheid en natuurlijke jacht op de eerste plaats kwamen. Waar etiquette diende nageleefd te worden tot in de puntjes en waar wild met diep respect bejegend werd. Waar zorgzaam met de natuur omgegaan werd. Dankbaar om de vele jaren dat wij bij Luc konden jagen werd na een hartelijke ontvangst in het jachthuis, maar toch wel een beetje met de krop in de keel, de laatste jachtdag aangevat. In het verleden waren de weergoden ons altijd goed gezind geweest maar deze maal toch iets minder, getuige de pittige regenvlagen vergezeld van hevige windstoten. Met deskundigheid werden een vijftiental drijvers en tien geweren gedirigeerd en geposteerd. De dag ging in een ijltempo voorbij. Het wild vloog door de vele regen niet altijd naar behoren, maar het kon ons niet deren. We genoten van de laatste jachtdag samen. Het tableau was door de weersomstandigheden qua grootte niet naar vroegere normen, maar daar ging het niet om. We konden de laatste jachtpartij afsluiten met een twintigtal fazanten, een handvol konijnen en enkele hazen.Het diner 's avonds verliep in opperbeste stemming. Desalniettemin kreeg onze jachtheer het bij de gebruikelijke toespraak en dankbetuiging door één van de genodigden het heel even moeilijk. Zeer begrijpelijk nu aan dit hoofdstuk een einde komt. Al de jachtdagen, die we dankzij de gastvrijheid van Luc in dit revier mochten beleven, staan voor altijd in ons geheugen gegrift.