Key to happiness

Terug had ik het genoegen uitgenodigd te zijn op TML, zowat het meest gehypte technofeest in open lucht de laatste jaren. Feeëriek, sfeervol, vredig, indrukwekkend, maar het moet gezegd, ook commercieel en voor sommigen lichtjes decadent. Nu door de gebroeders Beers de standaard bepaald en de norm gezet is, kan het alleen maar een uitdaging zijn de huidige editie te overtreffen. Het internationale publiek verwacht niet anders. En iedere generatie heeft recht op zijn eigen Woodstock. Wat zou mijn love of life hiervan genoten hebben.

Techno kunstaas

Ik zie het zo voor me. Je zal je afvragen of iemand van middelbare leeftijd wel op zo'n festival thuis hoort. Maar dat moet je voor jezelf uitmaken. Ikzelf voel me in ieder geval niet te oud. Een jonge geest, weliswaar in een ietwat ouder, soms steigerend en haperend lichaam. Geen betere remedie tegen nakende depressies dan een dagje TML vol bonkende beats en het mooiste en stijlvolste festivalpubliek ter wereld. Overigens heb ik enorm genoten van Yahel, een Israëlische dj, die een letterlijk en figuurlijk stomende set met oosterse invloeden in de spiegeltent afleverde.Tevreden naar huis, op zijn minst voor een nacht me 25 jaar jonger voelend.
The key to happiness ligt voor mij in talloze zaken. Vissen blijft er één van. Na enkele afgelaste trips, kwam er het woensdag nog eens van. Terug de rivier op. Voor de 1000ste maal, dat zal het zo wat zijn, denk ik overschattend. Warm, met een nijdige noordoostenwind en een watertemperatuur van 24,5 graden. Weinig stroming gedurende uren. Het was te voorspellen. Net zoals op het reservoir het vorige weekend, had de vis er geen enkele zin in. Verder dan een snoekbaars en twee baarzen kwamen Nico en ik op 8 uur vissen niet. Verder een lamme arm van het werpen en twee gemiste roofblei-aanbeten. Een een champagnemoment op het water. Met gebroken glazen door de wilde vaart naar de haven. Daar moesten we het maar mee doen. But, who cares ?
Let overigens op de goudbruine plug op de foto, die met de zwarte strepen en de eigenaardige vorm . Mocht je dit uniek stukje kunstaas niet kennen. Het is een Nils Master Stalwart (8cm, 13 gram), één van de beste baars- en roofbleivangers die ik ken. Vraag het mijn vismaten maar, dit kunstaas heeft iets magisch. Vaak op baars verschrikkelijk goed, zelfs op momenten dat niets andershet doet. Zelf heb ik er een paar. Ik ben er super zuinig op, want blijkbaar zijn ze, zoals veel goed kunstaas, niet meer verkrijgbaar. Dus als je zo nog ergens aantreft.