Mijn vrienden zijn nog steeds verwonderd dat ik van op zijn minst ongeïnteresseerd in Bob Dylan, in enkele jaren tijd zo'n fan van een groot deel van zijn werk geworden ben. Beter laat dan nooit.
Waarlijk een rasartiest met een uiterst herkenbare stem en vocale stijl met kenmerkende nasale uithalen. Verbaal zeer sterk, alhoewel niet altijd even begrijpelijk qua teksten.
Sinds enkele weken ben ik in de ban van "Blood on the tracks", wellicht zijn meesterwerk uit 1975. Ondertussen heb ik het album, meestal op weg naar het werk, ettelijke malen herbeluisterd. Het verveelt me nooit en telkens valt er nog iets mooi te ontdekken.
Toen ik zaterdag na een voormiddagje jagen meer dan een uur in de file stond, zullen wellicht mijn filegenoten opgekeken hebben van een in het camo geklede, luidkeels meezingende (?!) jager.
Gisteren reed ik naar een memorabele jachtdag, nu eens niet als jager maar als drijver. Met de fiets. Zo kan ik tijdens de middag en 's avonds bij het gezellig samenzijn onder vrienden ook eens een paar drankjes nuttigen. Op tijd en stond en in goed gezelschap nooit af te slaan, zeker niet in Vlaanderen waar het aanbod van kwaliteitsbieren schier onbeperkt is.
Een halfuurtjes fietsen had ik voor de boeg. Met de Chameaulaarzen aan en de oortjes van de Ipod in de oren. Slecht 1 nummer op repeat. "Idiot Wind" van Dylan. Een song waarvan Lou Reed verklaarde dat het hem bijzonder speet dit nummer nooit zelf geschreven te hebben.
"I can't help it if i'm lucky" zingt Dylan in dit nummer. Voor een groot deel heeft het leven me meegezeten, alhoewel ik jaren een zware ziekte had te bekampen en het mede hierdoor tot een breuk kwam met mijn all-time love.
Aan alles komt een eind, zo ook gisteren aan de jaarlijkse terugkerende jachtpartij van de aloude adellijke familie dH, waarvan mijn grootmoeder jarenlang de gouvernante was.
Na de dood van de stamvader werd de buitenresidentie, een kasteel zoals er in Vlaanderen nog veel in het buitengebied te vinden zijn, verkocht.
De jaarlijkse jachttraditie werd in ere gehouden tot en met gisteren. Het was de laatste maal dat een georganiseerde jachtdag met genodigden plaats vond. Van volgend jaar af word er enkel occasioneel en dan nog alleen in beperkt familieverband gejaagd.
Niet alleen wordt de band van de familie met de locatie jaar na jaar minder het wildbestand gaat jaarlijks achteruit zodat het bijna niet meer de moeite is. Spijtig voor de familie, die we genegen zijn en graag een mooie jachtdag bezorgen. Spijtig voor de jachtwachter die er ondanks al zijn inspanningen heel moeilijk in slaagt het wildbestand te verbeteren. Vooral de hazenstand heeft enorm geleden onder de moderne landbouw en het steeds maar groeiende vossenbestand.
Aangezien niet alleen het wildstand bepalend is, maar ook de ambiance onder aloude vrienden, was het gisteren ondanks het donkere, troosteloze mistige weer terug een mooie dag. Een minder tableau maar de onderlinge vriendschap en de vele, soms flauwe, grappen maakten veel goed. Plezier maken we voor een groot deel zelf. En dan het eten van de jachtwachters echtgenote niet te vergeten. Overvloedig, uitstekend en rijkelijk met streekbieren, van een niet te laag alcoholpercentage, overgoten. Niet naar huis kunnen gaan, "blijven plakken" zoals ze in Vlaanderen zeggen. Van tafel opstaan, om daarna toch terug voor een half uur te gaan zitten. Uiteindelijk kwam ik toch nog rond middernacht thuis. Helder van geest na de fietstocht, katerloos deze ochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten