Polder

Alhoewel Paul en ik veel liever met mijn boot hadden gevist op roofblei, die in september steeds het meest actief en dus het best te vangen is, weerhielden zware windstoten en regenvlagen ons van dit plan. Het was echt niet verantwoord om zo het water op te gaan.
Maar het weekend was voor mij heel lang en arbeidsintensief geweest en wij hadden een dag vrij, dus vissen zouden we. Hoedanook.
Om negen uur vatten we de 200 km lange tocht naar Holland aan, naar de Utrechtse polder meer bepaald. Verleden jaar waren we daar ook eens rond dit tijdstip geweest. Toen hadden we ultralicht enkele snoeken en redelijk wat baarzen gevangen.
Om de lange filerijke tocht wat aangenamer te maken, zaten"The Best of Steely Dan" en "Ziggy Stardust" van Bowie in de cd-speler.
Tegen de middag kwamen we aan om te constateren dat er dit jaar toch heel wat meer kruid en kroos lag waardoor efficiënt vissen quasi onmogelijk was. Toch her en der in wat gaten tussen het kroos geprobeerd doch zonder succes. Een halfuurtje vissen met de krooslepel leverde één gemiste aanbeet op.
Dan maar verder wat ander polderwater geprobeerd. Uiteindelijk sloten we af met elk vijf baarzen, daar waar we een vijftal jaren geleden nog dagen hadden van 100 stuks. Zoals steeds was de Luxor Rafale 25 mm, in de kleur zilver, de vanger. Als je die spinners of spinnerbladen nog kunt kopen : zeker doen. Een beter onverzwaarde baarsspinner bestaat er niet. In vele vergelijkende tests tussen mijn vismaten en mezelf won dit kunstaas immers altijd.
Eerlijk gezegd trekt het poldervissen ons zo niet meer aan. daarvoor is de oer-Hollandse polder te veel veranderd op de 35 jaar dat ik er vis.  Daarvoor is de visstand veel te veel gewijzigd : weg mooie ruisvoorns en baarzen.Veel weteringen zijn verland of hebben geen aansluiting meer met zijweteringen. De hengeldruk is vaak te hoog : in het weekend loop je er allesbehalve alleen. De waterkwaliteit lijdt onder de bemesting die noodzakelijk is voor de maïsvelden die overal opduiken. Het beste is er wel van af.

Gevangen op de Cor Spinhoven driegrammer
en Luxor Rafale 25 mm 

Dat mochten we ook ervaren toen we op de terugtocht uit nostalgische overwegingen voorbij het café-restaurant van Van Vliet te Polsbroekerdam passeerden. Op die plaats startten immers mijn roofvisavonturen in Nederland . Een verwaarloosd, verlaten en gesloten café en niet onderhouden polderwater is alles wat nog rest. Triestig. En zeggen dat we daar dagen hadden van 15 zware poldersnoeken de man en tientallen baarzen. Hoe mooi waren de zware ruisvoorns, die onze kleine spinnertjes gevist op een splitcane Pezon et Michel BB0 namen, niet.

Terug naar huis door de lange file te Gorcum. Enkel een drietal ooievaars in de uiterwaarden van één van de grote rivieren konden ons wat opvrolijken. 10 baarsjes is wel heel weinig voor zo'n lange tocht, vonden we beiden.

Maar ja, nog een goeie 10 dagen en we zijn reeds op weg naar Ierland. Portaboat op het dak en doodaashengels in de koffer. Twee veerboten en 1100 km verder en we zijn er. We zullen er goed ontvangen worden. Dat is zeker. Mijn bijna 80-jarige gastheer hing immers al aan de telefoon, bezorgd dat hij zo weinig van ons hoorde.  Ireland, here we come again !