Een bouwproject, waarvan het één en het ander misloopt, heeft me deze week in de greep gehad. Willen of niet, het was stressen. Enkele uurtjes vissen zouden meer dan welkom zijn.
Eerst was ik van plan een uurtje vroeger te stoppen met werken om net voor donker nog met wat kunstaas aan de slag te gaan, maar het mocht niet zijn. Het enige waar ik deze week tijd voor had was een heel kort blitzbezoek aan de hengelsportzaak. Jaren had ik geen vertrouwen in drijvende jerkbaits, laat staan in de drijvende Salmo Fatso 10. Echter keer op keer weet Paul met deze jerkbait, met zijn minimale wobbel, snoek te vangen wanneer ik er niet in slaag. Dus hop, vlug naar de winkel waar ik nog één exemplar vond : een drijvende Salmo Fatso 10 in een sombere baarskleur.
Alhoewel ik maar een drietal uren tijd had, zou dit wonderaasje, steeds weer geroemd door mijn vismaat, door mij vandaag getest worden. Mijn oog viel op een wetering in de Hollandse polder waar ik anders nooit vis omdat de oevers rijkelijk met riet begoeid zijn en daardoor zeer moeilijk toegankelijk zijn en ook omdat de wetering omringd is door een steil en diep talud. Op sommige plaatsen ligt dit water soms anderhalve tot twee meter dieper dan de omringende weilanden. Moeilijk toegankelijk en ongemakkelijk vissen dus.
Na een ritje van een uur was ik ter bestemming. De jerkbaithengel (ééndelige Spinhoven 70 gram) met druppelreel (Shimano Calais) en 30 ponds dyneema had ik thuis reed opgetuigd met de Salmo Fatso. Het was dus uitstappen, aankleden en vissen maar.
Reeds bij de tweede worp kreeg ik in het midden van de wetering een heel geniepige aanbeet. Slaan, hangen en los. In dit ondiep water zag ik nog net een heel behoorlijke snoek wegdraaien. Ik hou niet zo van vroege aanbeten, vaak zijn het voorbodes van een slechte visdag. Maar deze keer zou het nog meevallen.
De volgende uren baan ik me voorzichtig een weg door het riet daar bij telkens het talud afdalend en vervolgens opnieuw opklimmend. Een behoorlijk intense en lastige bezigheid. Ik ben te zwaar gekleed en het zweet staat dan ook al vlug op de rug.Bovendien stroomt de wetering behoorlijk snel en worden heel wat plantenresten meegevoerd. Ook blijken in de oeverzone nog redelijk wat algen aanwezig te zijn. Bijna iedere worp moet ik het kunstaas vrijmaken van planten en algen zodat ik niet vlot kan doorvissen. Hier baal ik echt van.
Na een half uurtje vissen krijg ik opnieuw een heel korte aanbeet. Opnieuw mis ik. De volgende worp neemt de snoek echter de jerkbait volop en de eerste snoek van de dag is een feit. Een mooie dikke vis van rond de 70 cm. Het volgende anderhalf uur krijg ik nog twee weinig beduidende aanbeten waarop ik eveneens mis sla. Deze jerkbait weet duidelijk snoek te bekoren.
Bij het terugkeren naar de auto vis ik de plek, waar ik de eerste grote snoek miste, nog eens goed af. En ja hoor, na een vijftal worpen neemt de snoek opnieuw de drijvende Fatso. Opnieuw lost de snoek. Ik besluit de jerkbait te wisselen voor een grote Fox Proshad. Het oude, supergoede model. De volgende worp is het raak. Nu wel een keiharde aanbeet, een intense dril en na een tijdje ligt een moddervette snoek van ruim negentig centimeter beneden op haar zij, klaar om onthaakt te worden. Maar daarvoor moet ik wel het anderhalf meter diepe talud naar beneden. Ik laat me naar beneden glijden. De snoek schrikt hiervan en gaat er opnieuw vandoor, enkele meters dyneema nemend. En dan niets meer. Eerst denk ik nog dat de snoek de lijn doorgebeten heeft. Het gebeurt wel eens dat de stalen onderlijn tussen de tanden geraakt. Maar het blijkt zo niet te zijn. Mijn splinternieuwe Berkley crosslock is gewoon gebroken. Daar gaat mijn vertrouwen in deze spelden waar ik tot nu toe nooit problemen mee had. Ik staar teleurgesteld naar het restant spinstang. Teleurgesteld omwille van het feit dat een snoek nu met een grote shad met twee dreggen in de bek rondzwemt. Weerhaakloze dreggen, weliswaar. Maar toch zie ik het somber in. De snoek zat immers op al de dreggen gehaakt. Als goed bedoelende snoekvisser heb ik het er moeilijk mee, maar zulke zaken vallen niet altijd te vermijden. Maar toch vertrek ik naar huis met een wrang gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten