Terwijl ik dit schrijf kabbelt de outro van Layla van Derek and the Dominos uit de speakers van mijn pc. Drie minuten lang het beste einde van één van de meest bekende lovesongs uit de rockgeschiedenis. Daar fleurt een mens toch van op.
Ik had er al over dat het heel moeilijk vissen is in Ierland als je niet over een boot of een bellyboot beschikt. Ga je voor avontuur en afgelegen, weinig beviste, kleinere meren, kies dan voor een bellyboot. Overigens let steeds goed op wanneer je een Iers meer wilt betreden. Je hebt er grosso modo twee soorten : veenmeren en kalkmeren.
Veenmeren zijn bruinig van kleur en hebben eerder troebel water. Meestal bevatten ze kleine magere snoeken in relatief hoge hoeveelheden. Deze meren zijn vaak gevaarlijk omdat de oevers heel drassig zijn waardoor je dieper en dieper zakt en zelfs onherroepelijk vast kunt komen te zitten. In onze beginjaren maakten we in ons enthousiasme enkele keren de fout in dergelijke meren te willen vissen. We kwamen compleet vast te zitten en konden elkaar ternauwernood uit het veen bevrijden. Let dus heel goed op want is het helemaal niet gemakkelijk om met flippers aan terug uit het veen te geraken! Het immanente gevaar van veenmeren werd ons pas duidelijk toen we op de oever verschillende skeletten van schapen zagen liggen, schapen die vast waren komen te zitten in het veen en daar de hongerdood gestorven waren. Sindsdien zijn we extra voorzichtig.
Kalkmeren bestaan meestal uit een rotsachtige bodem, zijn glashelder en staan vol waterplanten. Deze meren bevatten vaak grote bedden fonteinkruid waarover en waarlangs het heel goed snoeken is. Kalkmeren zijn de thuis van de grootste snoeken.Mijn voorkeur gaat uit naar deze meren : alhoewel de vangsten meestal minder in aantal zijn, zijn de snoeken groter en strijdlustiger.
Om op moeilijk bereikbare meren te vissen, heb je dus bij voorkeur een bellyboot met alle toebehoren nodig.
Maar welke bellyboot ?
Laat me meteen met de deur in huis vallen. Er bestaan geen echt degelijke bellyboten. De meeste zijn niet echt veilige drijfmiddelen die te pas en te onpas lek geraken en helemaal niet goed bestand zijn tegen veelvuldig gebruik in ruwe omstandigheden. En juist in Ierland, ver van huis en hengelsportzaken die bellyboten verkopen, moet je op je bellyboot kunnen betrouwen. Het verbaast me nog steeds dat in een wereld waar alles aan strenge veiligheidsnormen onderhevig is, bellyboten zomaar veilig bevonden worden en als "bootje" mogen gebruikt worden. Dit mag in onze huidige maatschappij, waarin veiligheid een extreem grote rol speelt en tot hoogste norm verheven is, toch een klein wonder genoemd worden. Draag dus altijd een reddingsvest, bij voorkeur één die bestaat uit drijfelementen en geen automatisch vest omdat die de neiging hebben bij hevige regenval plots zichzelf op te blazen (wat we dus ook al een paar keer mochten ervaren) en dan sta je daar zonder reddingsvest
De positieve kanten van bellybootvissen zijn dat quasi elk water bevisbaar is en dat weinig beviste meren binnen bereik komen. Het is een ontspannen, stille en aangename manier van vissen op voorwaarde dat het niet te hard waait. Met de bellyboot vang je dus veel vis.
De negatieve kanten zijn dat een bellyboot met waadpak, reddingsvest, flippers, pomp en alle andere noodzakelijk spullen een groot pakket vormt dat niet zo geschikt is om met het vliegtuig mee te nemen. Wij sturen daarom ons bellybootgerei met een postpakket naar ons B&B-adres in Ierland, wat veel handiger en goedkoper is. Verder geraken bellyboten en waadpakken nogal eens lek zodat reservemateriaal allesbehalve een overbodige luxe is. Door de houding die je aanneemt in een bellyboot is het soms een lastige manier van vissen waarbij bepaalde technieken, zoals jerkbaiten, niet gemakkelijk toepasbaar zijn. Verder moet je toch over een zekere basisconditie beschikken. Bellyboten vergt bij winderig weer toch de nodige lichamelijke inspanningen en vaak moet een heel eind te voet gegaan worden om het water te bereiken.
Mijn voorkeur gaat uit naar een bellyboot met een V-vorm.
Ik had al een aantal merken zoals Caddis, Creek Company en Fish Cat als bellyboot. Mijn vismaten gebruiken ook Ron Thompson en Guideline Drifter float tubes. We hebben nog geen enkel merk gekend dat geen gebreken vertoonde. Volgens mijn informatie komen de beste bellyboten van Steve Parton (Sparton fishing tackle UK), maar het probleem bij deze bellyboten is dat zij met de mond dienen opgeblazen te worden wat bij veelvuldig vervoer zeker niet onze voorkeur geniet. Ik heb zo al geen adem op overschot.
Uit de ruime keuze aan deze weinig betrouwbare floating devices, gaat mijn voorkeur gaat uit naar mijn Fish Cat 4, maar dan de versie met de niet-opblaasbare zitting en leuning, dit is de versie waar in zitting en rugkleuning drijfelementen zitten. Het concept van deze V-vormige bellyboot is goed, de 2 drijfelementen zijn naar mijn menig en ervaring behoorlijk belachelijk. Het zijn enkelvoudige pvc-kamers die niet de minste indruk van degelijkheid geven. Het is om te huilen, zo'n weinig betrouwbare rommel is het. Ook dit jaar had ik reeds de tweede visdag een naad die over twee cm los scheurde met een lekkende bellyboot tot gevolg. Ik was terug verplicht een reservedrijfkamer te plaatsen. Bleek dat de reserveband waarop in grote letters "Fishcat 4" stond niet volledig paste waardoor ik de rest van de week met een onzeker gevoel en verwensingen mompelend in een scheve bellyboot rondgedobberd heb. Bij hevige zijwind begon mijn bellyboot op een onstabiele manier heen en weer te klotsen. Wil je dus geen kopzorgen, vis dus niet met een bellyboot. Het is altijd wat met die geldverslindende tuigen.Trouwens om zeker te zijn, had mijn vismaat een nieuwe en dure Guideline Drifter gekocht. Bleek dat de opblaasbare rugleuning allesbehalve stabiliteit gaf. Bovendien bleek op de zesde visdag één van de drijfkamers zomaar plat gevallen te zijn.
Verder is het heel nuttig een draagharnas voor je bellyboot te hebben. Voor goede meertjes moet je toch vaak heuvel op en af en een heel eind te voet. We zijn steeds met twee en vervoeren één onopgeblazeen bellyboot in de koffer en één op het dak. Wel een plastic zak tussen bellyboot en dak voorzien anders is het dak na een week rijden volledig bekrast.
Als waadpak gebruik ik een 4 mm dik neopreenpak met vaste laarzen alhoewel een 6 mm dikke versie met voeten en waadschoenen dergelijker en warmer is en dus beter voldoet.
Al 25 jaar gebruik ik dezelfde flippers tot grote tevredenheid, namelijk kleine, soepele en drijvende Caddis-flippers.
Bij het bellybootpakket horen ook een aantal geplastificeerde stafkaarten van het visgebied zodat alle meren bereikbaar worden. Vaak rijden we 50 km en meer op een dag op zoek naar dat afgelegen en hopelijk snoekrijk meertje.
Conclusie van heel het verhaal : wil je veel visplezier gemengd met de nodige frustratie, begin te bellyboten !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten