Baars en bot in kuiltjes en langs taluudjes

Gelukkig is deze week een korte week, want het zat me de laatste dagen op het werk echt niet mee. Morgen nationale feestdag, waarna een brugdag en daarna weekend. Normaal gezien dus vier dagen thuis en vrij, ware het niet dat ik zondag de volledige dag op mijn werk van permanentie ben.

Ik heb me ter compensatie dan maar vandaag een  namiddagje verlof genomen om te baarzen op het kanaal. Met de Spinhoven Mosquito 00, een driegrammer van 2 m lang, een oud Penn-molentje met 14/100 nylon, een wartelloodje van 3 gram en een dropshotmontage zou voor de kanaalbaarzen vandaag geen ontsnappen mogelijk zijn. Althans zo had ik het in mijn geest gepland.

Ultralicht dropshotten op baars

Even leek het alsof een zware onweersbui roet in het eten zou gooien, maar de weergoden waren me daarna gedurende vier uur genadig zodat ik toch kon vissen.

Baars vangen (niet vissen) valt of staat met een grondige kennis van de stekken en laat ik die nu eens toevallig hier hebben. Waar veel andere vissers zich op de moeite zien om te experimenteren en nieuwe stekken te zoeken, mag ik graag het één en het ander uitproberen. Lekker klooien. Gekke gezichten van medevissers, die denken "waar staat die nu te vissen ?" Vaak levert het helemaal niets op en zijn terug een aantal kostbare visuren verspeeld. Maar soms, heel soms, heb je geluk. Dan vind je langs een uitgestrekt, monotoon kanaal op 7 meter diepte een kuiltje van enkele vierkante meters waar winter en zomer baarzen in vertoeven. En dan vind je met veel moeite ook een taluudje, te klein om eigenlijk te noemen, maar toch voldoende om steeds de vangst van enkele zwartgestreepte stekelridders te garanderen.

Het zal jullie dan ook niet verwonderen dat ik direct naar deze stekken gereden ben.  Het was een mooi weerzien. Sinds verleden seizoen had ik er immers niet meer op baars gevist. Aan het gras te zien, dat nog mooi rechtop stond, hadden andere vissers nog steeds deze stek niet gevonden. Houden zo, dacht ik. Zouden de baarzen er nog zijn ?
En ja hoor. Reeds bij de eerste worp, direct na het afzinken van mijn licht loodje, dat gezien de diepte behoorlijk wat tijd duurt, direct een aanbeet. De baars komt zwaar stompend dichterbij maar vlak in de oever voel ik niets meer. Onderlijn nog intact. Losgeschoten dus. Waarschijnlijk te licht gehaakt.
De komende uren zal ik op deze stek ongeveer om de drie-vier worpen een aanbeet krijgen. De baars bijt echter niet door en mijn hengelcombinatie is zeer licht waardoor ik een zestal baarzen verspeel door los schieten. Verder mis ik nog een aantal aanbeten. Ik kan toch nog acht baarzen aan de kant krijgen, alle variëren tussen de 25 en 30 cm. Mooie baarzen die op een licht hengeltje hard knokken voor hun vrijheid. Die ze toch krijgen, maar dat weten die baarzen niet. De grootste baars, ik schat zo'n goeie 35 cm groot, raak ik op het einde van de dril kwijt door lijnbreuk. Mijn lijn was tussen de stenen van de overbeschoeiïng geraakt en kapot geschuurd. Na een tweetal uren is deze stek uitgemolken, ik krijg geen aanbeten meer.

Op naar de stek met het kleine taluudje. Hier moet je nog precieser vissen, de baarzen liggen immers steeds op een oppervlakte van slechts een goede vierkante meter geconcentreerd. Meer is het niet. Ook hier is het direct prijs. Maar ook hetzelfde scenario van vangen en kwijtraken. Ik vang drie kleinere baarzen en geraak er nog vijf kwijt. Vlak voor een nieuw onweer kan ik de namiddag afsluiten met de vangst van een botje van zo'n twintig centimeter. Wat vechten die kleine rakkertjes toch op een ultralicht hengeltje.

De thuisreis doe ik in de gietende regen met nul visibiliteit. Twee kilometer van thuis, mag ik nog eens tien kilometer omrijden. Het onweer heeft immers de straten van mijn dorp onder water gezet. Thuis wacht me de toespraak van de Koning. Niet dat ik daar naar uitzie.