Zonneschijn, harde wind, onweer, hagelbuien en snoekbaars

Heel veel zin om te vissen had ik nog steeds niet, maar toch wel al een beetje. Bovendien had ik mijn visboot al bijna een maand niet gezien, zodat ik een trip naar de haven meer dan nodig vond. Ook Nico had na twee hektische weken wel wat wat verstrooiing nodig zodat we gisterenmiddag alsnog de reis naar Nederland aanvatten om op zijn minst een paar uurtjes te vertikalen.
Tijdens de heenreis zagen we het direct aan de rookpluimen van verschillende fabrieken : er zat een meer dan strakke wind. Als die uit de verkeerde hoek kwam, konden we behoorlijk en efficiënt vertikalen wel vergeten.
Aangekomen in de haven was de eerste geruststelling dat mijn visboot er nog lag. Na een paar diefstallen van andere boten en de diefstal van een rvs-schroef van mijn eigen boot, heb ik er immers niet veel vertrouwen meer in. Bovendien werkte mijn gps/dieptemeter nog steeds. Wat een geluk. De vorige maal liet ik het toestel immers van anderhalve meter hoog uit mijn handen op de keiharde grond vallen.
Een tegenvaller was de wind die niet alleen hard, tot windkracht 6, toe was maar ook nog uit de verkeerde hoek kwam zodat er behoorlijke golven liepen. Verder werden we bij aankomst direct getracteerd op een felle onweersbui zodat we eerst een half uur dienden te schuilen vooraleer we de boot en onze hengels konden optuigen.
Vertikalen ging het worden. Met die harde wind zat er niet anders op dan dat ik de boot zo goed mogelijk trachtte te positioneren zodat alvast Nico zo goed mogelijk kon vissen. Er liep stroom, maar niet veel. Eigenlijk was er te weinig stroming om goede vangsten te garanderen. Tijdens het vissen werden we om de haverklap geconfronteerd met hevige buien gepaard gaande met windstoten en zware hagelstormen. Toch lukte het me in deze omstandigheden een paar stekken met actieve snoekbaars te vinden zodat na twee uur de teller op vier snoekbaarzen voor Nico en op 1 snoekbaars voor mij stond. De snoekbaarzen waren van niet al te groot formaat, ergens achter in de vijftig centimeter tot zestig centimeter toe, dikgevreten en kogelrond .Verder werden  doort ons beiden nog vier exemplaren tijdens de dril verspeeld. Hard aanbijten deden ze echt niet.

Na een aantal onweersbuien hield het uiteindelijk op, de zon brak door zodat onze kleren eindelijk konden drogen. Spijtig genoeg wakkerde de wind verder aan zodat we verplicht werden het vertikalen te staken en over te schakelen op trollen. Dit leverde helemaal  niets op. Het water dreef vol met losgeslagen vuil en groen zodat na vijftig meter trollen telkens diende gestopt te worden om onderlijnen en en haken te bevrijden van hinderlijk vuil.

Het was echt niet het beste weer om
er met de boot op uit te gaan



Op een luwe plaats konden we werpend met kleine plugjes vissen. Eventjes kijken of de roofbleien geen zin hadden. Behalve een baars van zo'n veertig centimeter op een blauwe ondiep lopende Rapala Shad Rap in helblauwe kleur, vingen we niets.

Na vijf uur vissen besloten we te stoppen. De wind is te hard, de stroming er bijna uit. Op de terugweg vaar ik traag over een aantal potentiële snoekbaarsstekken. Op één ervan zie ik op de dieptemeter op negen meter diepte een schooltje vis in een kuiltje liggen Dit moet wel snoekbaars zijn. Met veel moeite hou ik de boot op de stek die maar een tiental vierkante meter groot kan zijn. Nico laat zijn shad afzakken en vangt direct een snoekbaars van rond de zestig centimeer. Ik krijg ook direct een aanbeet maar de vis schiet los. Kort daarna brengt Nico de grootste snoekbaars van de dag in de boot, de vis moet rond de vijfenzestig centimeter zijn.

De moeilijke  hengelomstandigheden indachtig, zijn we tevreden met zeven snoekbaarzen en één baars. Onze vangst mag ook tevreden zijn. Ze werd immers liefdevol terug gezet