Wellicht de mooiste jachtdag van het jaar

Zowel in het hengelen, als in het jagen, is mijn vreugde niet afhankelijk van het aantal geschoten stukken wild of een fantastisch grote visvangst. Ik laat me niet leiden door het getal. Competitiedrang zit sowieso al niet in mij.
Veel meer tellen de natuurbeleving, het aangename gezelschap, de kameraadschap, de fijne maar ook soms grove humor, de nostalgische verhalen, de borrel of het biertje tussendoor, een ree of een vos die plots uit de dekking springt, de vangst van een snoek met een nooit gebruikt en zelf gemaakt kunstaasje na uren vruchteloos vissen of een aartsmoeilijk, doch zuiver schot op een verre bosduif. 
Reeds tien jaar heb ik geluk om éénmaal per jaar voor een jachtdag in één van de mooiste jachtrevieren van Vlaanderen uitgenodigd te worden. Een jachtterrein met een prachtig en gevarieerd biotoop met volop open ruimte die toch zo zeldzaam geworden is in Vlaanderen. Een jachtveld vol natuurlijk wild waaraan de jachtheer dagelijks veel zorg besteedt om uiteindelijk maar slechts tweemaal per jaar te jagen. Een plezier dat hij voornamelijk zijn vrienden gunt. Het zijn er maar twee, maar wat een prachtige jachtdagen zijn dat dan wel steeds.
Het begint reeds 's morgens met de meest hartelijke en gemeende ontvangst door de jachtheer en zijn ravissante echtgenote. Die dag zien oude jachtvrienden elkaar. Bij een verse tas geurende koffie of thee wordt het verloop van de dag besproken en worden strenge consignes meegegeven over wat wel, wat niet en wanneer mag geschoten worden, waar ieder geweer zijn plaats is, alles wat noodzakelijk is voor een goed en veilig verloop. Na een gezamenlijk waidmansheil kan de jacht van start gaan. Er hangt een plezierige spanning. De acht geweren staan op scherp. Tien drijvers staan te popelen om eraan te beginnen. Onderling geven ze commentaar op de schieykunsten van de jagers. Het zou me niet verwonderen dat ze wedden welke jager eerst zal missen.  Na al die jaren kent iedereen iedereen door en door. Jagers, hun gezelschap (enkele vrouwen en kinderen gaan immers ook mee) en drijvers vormen samen één geolied geheel.
Vandaag wordt afwisselend voor de voet en geposteerd gejaagd. Zeven driften vinden plaats in de voormiddag, drie in de namiddag.
Tijdens de eerste drift sta ik geposteerd op nummer één, aan de zijkant van een lang bos. Al van bij het begin vliegt een houtsnip op. Het zal de enige zijn, die we deze dag zullen zien.  Wat een mooie en mysterieuze vogels zijn deze langbekken toch. Spijtig genoeg niet langer meer bejaagbaar in Vlaanderen door een op zijn minst weinig wetenschappelijk onderbouwde en betwistbare politieke beslissing. Overigens mogen houtsnippen in Wallonië wel legaal bejaagd worden. Twee diametraal verschillende regelingen in zo'n klein landje. Wie snapt dit nu ?
Verschillende fazanten vliegen achtereenvolgens pijlsnel op. Te ver voor mij zodat ik geen geen kans voor een schot krijg. Mijn buur, vijftig meter verder, weet er evenwel twee uit de lucht te plukken.
Bij de volgende drift worden een haas en enkele fazanten gestrekt. Een bosduif, die bij het overvliegen van het bos bij het zien van de geweren plots van koers verandert en me te dicht benadert, weet ik met een voltreffer kikdood uit de lucht te halen.
De volgende traque jagen geweren en drijvers, afwisselend zij aan zij, voor de voet doorheen zo'n 10 ha groenbemesting. Verschillende fazenten vliegen uit de dekking op en kunnen binnengehaald worden. Hazen en konijnen worden in het hoge mosterzaadveld opgemerkt maar zijn zo slim de dekking niet te verlaten en buiten schot te blijven. De volgende drift sta ik op het einde van een bos. Ik kan  na elkaar en telkens met één schot een bosduif, een fazantenhen en een konijn schieten. Er volgen nog enkele driften voor het middageten. De jachtgoden zijn me vandaag goed gezind. Op een kwartier tijd vliegen drie fazantenhennen in mijn buurt uit het riet op. Met evenveel schoten vallen ze neer.
's Middags wordt het eten, een assortiment van belegde broodjes, erwtensoep, een biertje en een borreltje toe, geserveerd in een rustieke koeienstal midden in het jachtveld. Na aanvankelijk mistig weer, is het een prachtige jachtdag met mooi zonnig weer zonder enige bewolking geworden. Na het eten keuvelen we wat na, waarna een intensieve wandeling door een tien hectare groot veld met hoog opgeschoten mosterzaad, dat kris kras door elkaar ligt, voor de spijsvertering zal zorgen.

Allen samen door de groenbemesting

Wanneer we een meter of honderd gevorderd zijn, veert plots de groenbemesting op. Met rustige sprongen verlaat een reegeit het veld, waarna nog een geit, een reebok en een reekits volgen. Een prachtig zicht waarnaar drijvers en geweren vol bewondering staan te kijken. Wie had tien jaar geleden kunnen denken dat Vlaanderen ooit zoveel reeën zou herbergen ? Het veld levert een zestal fazanten op. Als deze drift afgeblazen is en iedereen samen het resultaat staat te bespreken, merkt één van de geweren plots een vos op die achter onze rug het veld mosterdzaad verlaten heeft. Hij is reeds ver buiten schot als deze sluwe rekel even stopt en omkijkt. Vervolgens worden op een groot blok akkerland nog vier hazen geschoten. Afgesloten wordt met een laatste traque doorheen een bosperceel. Twee fazantenhanen weten te ontkomen door achteruit te vliegen. Enkele andere fazanten en een haas lopen naar de geweren toe en worden geoogst. Ikzelf kan met een vlug schot nog een konijn binnen halen.

We sluiten deze prachtige dag met en tableau van 32 stuks, hoofdzakelijk fazanten, maar ook vijf hazen, drie konijnen en twee duiven. Iedereen is het erover eens : er is zeer goed en zuiver geschoten. Er was weinig nazoeken nodig en weinig of geen wild werd ziek geschoten. We kunnen ons allen verfrissen en klaar maken voor het traditionele afsluitende jachtsouper. Volgend jaar ontmoeten we elkaar hopelijk opnieuw.