Berekoud

Zaterdag was het heel mooi weer

Aangezien vandaag onverwacht een jachtdag niet doorging hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn boot uit de haven weg te halen voor winterberging bij een bevriende landbouwer. Het vissen op de rivier ging de laatste weken toch niet meer zoals het moet zijn, het was maar beter dat de boot thuis was vooraleer het vriesweer toeslaat en schade berokkent. 

De terughaaloperatie is wel niet zo evident aangezien ik mijn boot niet in de directe omgeving van de haven kan traileren. Het komt er op neer dat ik zo'n vijfentwintig kilometer moet varen en Paul zo'n veertig kilometer met de trailer moet omrijden om de boot op het droge te krijgen. Gelukkig zijn mijn vismaten steeds paraat om me bij te staan. Nico en ik stapten in de boot en Paul reed met de trailer naar de helling. Het was echt berekoud. Het ijs lag milimeters dik op mijn boot die zo glad als een ijspiste was. Bovendien was de mist zo dik, bijna te snijden, dat varen allesbehalve gemakkelijk was. Bij mist moet je altijd extra aandachtig zijn voor andere scheepvaart en obstakels. Ik hou er dan ook niet zo van. Traag varen en goed uitkijken blijf het devies.

Niettegenstaande gps en ingeval van nood, het aloude kompas, je feilloos naar de haven leiden, blijft varen in dikke mist, zonder enig zicht, toch nog altijd wat van een avontuur. Ik was dan ook blij dat we een drie kwartier later veilig de trailerhelling bereikten zodat we de tocht huiswaarts konden aanvatten.

Het weer vandaag was in schril contrast met dat van zaterdag toen we een zonovergoten jachtdag hadden met redelijk wat hazen en fazanten.

Verleden zondag daarentegen was het de volledige donker en mistig weer. Voor de tweede en waarschijnlijk laatste maal dit jaar was ik aanwezig op een jachtdag van een oude adellijke familie. Niet om te schieten, maar om te drijven. De geweren waren uit alle streken van België en Frankrijk gekomen maar het zat hen niet mee. Het tableau bleef beperkt tot drie hazen, een eend en een bescheiden aantal fazanten. 

Toch was er één opmerkelijk feit. Niettegenstaande er heel wat vossen in dit revier voorkomen, was het tot op heden nog steeds niet gelukt gedurende een jachtdag een vos te zien, laat staan er één te strekken. Reeds bij het begin van de jachtdag, in één van de met riet omzoomde dreven, roken we het al. Onmiskenbaar de geur van een vos. De geursporen waren zo sterk dat de vos waarschijnlijk pas enkele uren geleden door het jachtterrein gelopen had. Aangezien een naburig, met bramen dicht begroeid bos bejaagd zou worden, leek het me niet onwaarschijnlijk dat de vos zich daarin zou bevinden. De geweren werden verwittigd zich klaar te houden.   

We hadden pas enkele stappen in het bos gezet toen één van de geweren riep dat hij een vos naar het einde van het bos zag lopen. We hoorden twee schoten waarna het stil bleef. Was het de vos, was hij geraakt ? Hat antwoord werd ons gegeven door één van de Springerspaniëls die met alle kracht een vos doorheen het zwaar begroeide bos naar ons toe sleepte. De vos was binnen. Een zware rekel die later rond de 10 kg bleek te wegen. Al bij al toch een geslaagde jachtdag met een opmerkelijk resultaat.