400 - 2

Meer dan 400 km hebben Paul en ik gisteren gereden om in het Groene Hart te gaan kunstaasvissen.

Gelukkig viel het verkeer mee. Het weer was heel wat minder. Toen we over de Moerdijk reden sloeg het om van droog naar miezerig regenweer. Dit zou zo blijven tot in de late namiddag.

We hadden uit de vergunning van de ’s Gravenhaagse hengelsportvereniging twee polderwaters uitgekozen waar we anders niet aan vissen toekomen. We wisten helemaal niet wat we mochten verwachten. Maar we experimenteren graag en we zouden wel zien.

Paul besloot met een tweedelige ABU Terminator jerkbait te vissen. Hij heeft deze jerkbait zelf gemaakt van een tweedelige ABU-plug, waarvan de lip afgebroken was. Bij mij ging een Strike Pro Baby Buster in een speciale Wolfpackkleur, groen-geel met paarse stippen en oranje buik, aan de onderlijn.  Echt een jerkbait voor een hengelaar die aan de juiste kleurkeuze twijfelt. Met deze mengelmoes aan kleuren kan je immers niets verkeerd doen. Aangezien vertrouwen nog steeds een belangrijk gegeven in kunstaasvissen is, besloot ik de gehele dag niet te wisselen van kunstaas.

De eerste polder leverde ons nier het verhoopte resultaat. We kregen in meer dan drie uur vissen slechts één aanbeet. Paul was de gelukkige met een poldersnoek. Inderdaad op zijn zelfgemaakte Terminator jerkbait.  Dit polderwater was pas onlangs gebaggerd. Misschien lag het daar aan. Ondertussen waren nog twee Hollandse kunstaasvissers in deze polder aan de slag gegaan. Ook zij vingen slecht.

Op weg naar een volgende polder waagden we nog vlug onze kans in een jachthaven die in verbinding stond met een groot water. Het water was glashelder met hier en daar nog restanten van plompebladeren en andere planten.  Helaas, ook hier blonken de snoeken uit in afwezigheid.

We besloten de dag af te sluiten langsheen een hoofdwetering doorheen de polder. Een prachtig stukje water, voldoende diep met hier en daar plukken riet en behoorlijk wat kruisingen. Het rook er naar snoek.

Na een half uur kreeg ik midden in de kruising van twee weteringen een heel voorzichtig tikje op mijn jerkbait. Ik viste aandachtig verder. Plots zag ik enkele meters voor mijn voeten een behoorlijk grote snoek volgen. Ik was dermate gefixeerd op deze snoek dat ik mij bijna dood schrok toen vanuit een andere richting mijn jerkbait genomen werd door een snoekje van zo’n zestig centimeter. Dit kleinere exemplaar was zowaar zijn grotere zus te vlug af. Maar ja, beter dan niks.

Een vijftal kruisingen verder kreeg ik heel ver in de overliggende dwarswetering opnieuw een aanbeet. Een grote kolk, maar de snoek hangt niet. Een tiental worpen in dezelfde zone, leveren niets meer op.



Pauls enige snoek van de dag
 op een Abu Terminator jerkbait



Ondertussen en luide kreet van Paul die in een ondiepe wetering naast de hoofdwetering vist. Ik zie nog net een heel grote kolk uitdeinen.  “Dat was een heel grote”, roept Paul me toe. Hij toont me zijn Salmo Warrior Crank, een grote maar ondiep duikende plug die het vaak heel goed doet in de polder. Er is zowaar een groot stuk verf uit de plug gebeten. Meer dan twintig worpen op dezelfde plek tonen geen enkel activiteit van de snoek meer.

Aangezien her bijna donker is wordt besloten de terugweg aan te vatten. Zoals gewoonlijk doen we nog enkele worpen op de plekken waar we aanbeten kregen en misten. Echter zonder succes.

De enige beet die ik nog krijg is van een uitgelaten Weimaraner die door zijn baasje uitgelaten wordt. Tot mijn grote verbazing komt deze hond op mij toegehold en springt dit superactieve dier op tot op de hoogte van mijn bovenarm om me daar onverwacht een beet te geven. Aangezien ik goed aangekleed ben, dringt de hondenbeet niet door maar het is wel even schrikken. Ook voor het baasje dat stamelt dat zij hond dit anders nooit doet. Waar hebben we dit nog gehoord ?

Met een klein vangstresultaat, maar zoals steeds tevreden met een dag in de natuur, rijden we naar huis. Zonder files , een luxe. En aangezien het lang geleden is verwennen we onszelf met een Big Macmenu  in de Mc Donalds aan de grensovergang te Meer.