Zes-nul in mijn nadeel

Mijn vismaten en ik houden van storm. Hoe harder de wind, hoe beter snoekweer. Zeker als die wind uit het zuidwesten komt.
Toen ik zag dat het woensdag ging stormen uit het zuidwesten was de afspraak met mijn vismaat Paul vlug gemaakt. We zouden in de polder gaan kunstaasvissen op snoek. Streameren zou immers moeilijk zijn. Voor het gemak werd doodaas thuis gelaten. Dat sparen we voor als het echt koud is en de snoeken trager worden. Als het hard waait, is de snoek los en dan steekt het niet zo nauw, denken we graag. Ons kunstaas zouden ze zeker niet voorbij laten gaan.
Dus vandaag op naar dat vergeten Hollands poldertje, waarvan we nog altijd menen dat we het voor ons alleen hebben. Of toch bijna. De plaatselijke veehouder, die na al die jaren nog steeds verbaasd is dat we uit België komen om daar "of all places" te vissen, weet ons toch te bevestigen dat hij op zijn weilanden zelden of nooit vissers ziet. En dat vinden zeker niet erg.

Harde wind, grote poldersnoek

Om elf uur wordt met vissen gestart. We gaan de polder in. Twee buizerds, achterna gezeten door evenveel kolerieke zwarte kraaien, zweven boven de weiden op zoek naar een prooi, net als wij. Een dertigtal smienten zijn verrast door onze aanwezigheid en slaan op de vlucht. Ook de honderden grauwe ganzen die op het weiland aan het foerageren zijn, zien onze aanwezigheid niet zitten en vliegen op. In de verte hoor ik geweerschoten. Een hazenjacht is aan de gang. Maar we zijn hier echter niet om te jagen. Ik knoop er een drijvende rood-witte Bill Lewis Ratl'n'trap, een miskende topper uitermate geschikt voor poldervissen, aan. Paul een 15 cm lange shad. Al na een kwartier dien ik de ratelplug te wisselen. De harde wind maakt het vissen ermee quasi onmogelijk. Steeds slaan de dreggen rond de onderlijn. Ik verwissel voor een geel-groene Strike Pro Babybuster. Na een halfuurtje krijg ik op zes worpen zes aanbeten van dezelfde snoek. De zevende worp krijg ik opnieuw een aanbeet  Hij hangt even, maar is even vlug weer los. Paul heeft ondertussen gewisseld voor een oranje tweedelige Fox Micro Dolphin. Een klein jerkbaitje met een weinig zeggende actie, vind ik. Een kwartiertje later krijg ik op de Babybuster opnieuw een heel lichte aanbeet. Ik sla en zie nog net een snoek van rond de zeventig centimeter los schieten. Zo gaat het bij mij de gehele namiddag door. Ik krijg nog zeker tien aanbeten, enkele van heel mooie snoeken. Helaas, ik krijg geen enkele snoek in handen. Ik breng het niet verder dan twee snoeken die vlak voor het landen de haak weten te lossen. Bij zoveel tegenslag moet ik denken aan het laatste verhaal van Geert Vandeplancke (http://www.fishtic.com/) waarbij hij bij zijn laatste vissessie ook bijna geen snoek kon haken. Maar hij scoort toch nog altijd beter dan ik. Kan ik het niet, Paul kan het des te beter. Met zijn micro Dolphin weet hij bijna al zijn aanbeten te verzilveren. Zes snoeken vangt hij met een kunstaasje dat ik tot vandaag nooit aan mijn onderlijn zou gehangen hebben. Maar nu wel. De laatste snoek van de dag is net geen meter. Hij vangt haar op dezelfde plek waar ik verleden jaar een exemplaar van 92 cm ving. Zou het dezelfde zijn ? Met een twintigtal aanbeten en zes effectief gevangen snoeken sluiten we dag af. Mooi toch ? Goed gedaan Paul. En dat meen ik. Al doet de nul wel een heel klein beetje zeer.