Jaarafsluiting met dissonant

Veeleer dan ons te laten leiden door stekinformatie op allerlei websites of in hengelsportbladen zoeken we sinds jaar en dag zelf actief naar nieuwe stekken. Trouwens wanneer info over stekken aan het grote  hengelaarspubliek verstrekt wordt, mag je er quasi zeker van zijn dat de beste tijd meestal reeds voorbij is of het op zijn best niet lang meer gaat duren. Eén van de bekende voorbeelden is het trollen met kunstaas op forel op het Veerse meer. Eenmaal de hengelsportauteur, het was Bertus Rozemeijer als ik me niet vergis, zijn artikel over de vangsttactieken van zeer grote forellen op het Veerse meer gepubliceerd had, bracht dit een nooit geziene rush op dit water teweeg. Speciale met downriggers voorziene boten werden als zoete broodjes verkocht. Speciale trollepels voor forel werden uit Canada geïmporteerd. Tal van artikels werden over de nieuwe vorm van forelvissen in de lage landen geschreven. Aan de trailerhelling van De Piet was een uur wachttijd niet abnormaal. Voor zeer grote forellen zou men nimmer nog naar het buitenland moeten. Mis dus. Het heeft welgeteld een jaar geduurd. Het water werd door een meute vissers systematisch van zijn superforellen ontdaan. Waar eens rust was, trolde men in lange kolonnes rondjes.  Onnodig te zeggen  dat ik helemaal niet van dergelijke toestanden gecharmeerd ben.
Met de vergunningen op zak en de grote provincieatlas op de schoot gingen Paul en ik dus op zoek naar nieuwe stekken. Zoals gewoonlijk in Nederland was het terug moeilijk de juiste locaties te vinden. Helemaal zeker zijn, is vaak moeilijk. Plaatsnamen in vergunningen blijken vaak niet overeen te komen met de namen op de kaart, alhoewel de duidelijkheid in de vergunningen varieert tussen hengelverenigingen. Iedere visser in Nederland kent dit probleem wel, beschrijvingen zoals "het viswater langs de Tiendweg, vroeger de treksloot genoemd en in de volksmond bekend onder de naam de wetering van Jan" die zelfs op de kaart niet terug te vinden zijn.

Uiteindelijk kwamen we in een reeks van poldersloten, met helder water tot zo'n 70 cm diep, terecht. Dat er snoek zat mocht blijken op de vier mooie exemplaren die ik op enkel uren aan de roze Foxshad kon vangen. Blijkbaar hadden deze snoeken nog maar weinig kunstaas gezien want ze namen de shad met volle overtuiging. Paul zat het echter niet mee.
In de buurt van stuw zagen we een grote snoek aan de haal gaan. Kans verkeken. Tot mijn grote verwondering keerde de snoek toch terug om mijn shad in één hap te verzwelgen. De dril duurde echter maar een seconde. Tot mijn speld in de bocht doormidden brak. Zomaar. Een nieuwe, door mij steeds geroemde, Berkeleyspeld. Daar was ik toch niet goed van. Een grote snoek kwijt met een, weliswaar van weerhaakoze dreggen voorziene shad, vol in de bek. En een ongeluk komt nooit alleen. Paul wist toch wel deze zelfde snoek opnieuw te haken. Spijtig genoeg schoot hij los vlak voor we de snoek konden landen zodat we hem niet van de haken konden bevrijden.
De dag ging verder met een wrang gevoel. Paul wist een jagende snoek, die we met verschillende soorten kunstaas bestookt hadden, toch nog met een twister te vangen en we verspeelden nog enkele snoeken op een wetering waar, aan de dressuur te zien, wel vaker gesnoekt werd.
Om af te sluiten werd eigenlijk tegen onze principes in nog eens naar de stek der stekken gereden. We proberen immers niet te veel op dezelfde plaatsen te vissen. De vangst van een kanjersnoek met de streamer enkele jaren geleden indachtig tuigde ik ondanks de zeer harde wind mijn streamerhengel op. Het water was er helder genoeg voor. Op de anderhalf uur voor het donker werd, kon ik nog drie kleinere snoeken landen. Mijn laatste aanbeet, niet meer dan het gevoel van vastlopen in kruid, bleek van een grote snoek te zijn die zich na twee seconden van de haak wist te ontdoen.
Met een dissonant kwam aan hengeljaar 2012 een eind.
Luister naar http://www.youtube.com/watch?v=Ntip526E4HY en sluit het oudjaar in schoonheid af, wat ik nu ook ga doen.
Ik zie jullie in 2013 terug.