100 !!!

100 posts reeds. Wie had dat ooit gedacht ?
Een tweede terugblik op de voorbije vistrip. Voorlopig zonder foto's want die zitten nog op de digitale camera van Paul. Ondertussen zit de eerste superdrukke werkdag er op. 500 mails in tehalen. Waar gaat dit naar toe ?
Een allergie heeft ondertussen toegeslagen. Mijn lichaam jeukt als gek. Daarenboven doen mijn ribben nog steeds pijn van de daglange rit door an congested England and Wales. Een slechte houding in de auto gedurende een schier eindeloze rit. Wie zei al weer dat visreizen leuk waren ?
Het begon al bij het uitrijden van de ferry te Holyhead. De plaatselijke customs hadden geen vertrouwen in deze duistere Belgen en deden ons natuurlijk stoppen. Toen ik zie dat we terug van een vistrip kwamen en enkel doorheen de UK op weg naar huis reden, geloofden de plaatselijke wetsdienaars ons niet. "We were too much too clean to be fishermen", they said. Ik vreesde al een urenlang oponthoud waarbij onze bagage en leden volledig doorzocht werden, maar gelukkig konden we het tij keren. "If they didn't believe us, they could smell our nets and clothes in our bags", we said in return. Als rechtgeaarde hengelaars dragen we immers gedurende onze hengelweek traditioneel hetzelfde kloffie and that smells. Ze lieten ons beiden dan maar verder rijden.
Plots stonden we stil nabij Chester. De zuidelijke autoweg naar Birmingham en London plots afgesloten. Zonder enige aankondiging of omleidingsweg. Duizenden auto's waren plots het zuiden kwijt. Geen communicatie whatsoever. Dit was verdomd nog slechter dan een wegomlegging in België. Op zulke momenten hunker je naar je thuisland.
Dan maar 100 km terug om vervolgens diagonaal door Wales en Engeland te rijden. Veel keuze aan routes was er niet. Er was er maar één. Een meer dan 100 km lange verstopte tweevaksbaan die ons door talloze kleine traditionele stadjes, volgepropt met snelheidsbeperkende borden en flitscamera's, uiteindelijk naar de ring rond Birmingham leidde zodat we de zuidelijke route naar Londen en Dover konden aanvatten. Echt een troosteloze rit naar huis. En natuurlijk werden we geflitst, dit op het moment dat Paul het lumineuze idee had opgevat een snelheidsovertredende  BMW te volgen. Zagen we een flits, dan zouden we vertragen. Het onverwachte gebeurde. Een raadsel voor ons. De snelle BMW werd niet geflitst, wij daarentegen met volle overtuiging en twee flitsen wel. Zouden deze flitscamera's selectief flitsen ? Who knows ?
What kept the spirit high? Muziek natuurlijk !
Op deze reis werd Pink Floyd met een live uitvoering van The Dark Side of the Moon op de cd Pulse herontdekt.
The definitive collection of Steely Dan bleek echte automuziek te zijn, een supermix tussen jazz en rock die de auto makkelijker leek te doen verder glijden.
Natuurlijk mocht in de buurt van Liverpool de blauwe verzamel-cd van The Beatles niet ontbreken, noch For Your Pleasure van Roxy Music, Ziggy Stardust van Bowie, A Life of Surprises van Prefab Sprout and the crazyness van Devo en Zappa.
En als de vermoeidheid toesloeg, waren er nog steeds de ultieme liveregistraties Rock 'n Roll Animal van Lou Reed en in Frankrijk évidemment Gainsbourg Live.
Een visser moet immers bij tijd en wijle een beetje aan zijn muziekcultuur werken natuurlijk.