Apocalyps

Het moet niet altijd snoekbaars zijn

Mijn boot lag reeds drie weken werkloos in de haven te dobberen wegens Ierlandtrip en terug te veel wind om te vissen. Wat is dat toch met die wind de laatste jaren ? Zeldzaam zijn de rustige dagen geworden.
In ieder geval hoog tijdom samen met Nico nog eens de rivier op te gaan. Na een kwartiertje schoonmaken, in dit geval groene aanslag en bladeren verwijderen, konden we gisteren het water op.
Er liep een beetje stroming. Het zicht was beperkt door laaghangende bewolking en een dichte mist waaruit aanhoudend een druilerige regen viel. De dieptemeter/gps gaf een watertemperatuur van 15,5 C graden aan. Nog steeds hoog genoeg om een kans te maken op roofblei.
Na een half uurtje werpen met kleine plugjes bleek de roofblei op de ons bekende stekken niet huis te zijn.
Dan maar gevertikaald. Binnen het uur hadden we een moddervette snoekbaars van rond de 65 cm, een babysnoekbaarsje en een baars, om af te sluiten met een bot. Deze laatste gaf een keiharde aanbeet om daarna een beetje in de stroom rond te fladderen.
Ondertussen kreeg ik het steeds kouder. Een vluchtige controle leerde me dat mijn dik neopreen jacket van het merk Bronco, gekocht in Amerika bij Merrick Tackle in Shandaken, New Yersey en 99 % waterproof, zijn belofte niet kon waar maken. Mijn neopreen vest had meer van een gigantisch zeemvel en was volledig van water doordrongen,evenals ik. Ik was nat tot op mijn vel. Gezond is anders. Gelukkig had ik nog een tweede pullover bij mij zodat ik het toch nog enigszins warm kreeg. Maar een lekker warm gevoel was er niet meer bij.
We waren steeds verder gevaren, toen plots het zo donker als de nacht werd. Het zicht werd beperkt tot enkele meters door de plots neerkletterende regen. Alsof dit nog niet genoeg was begon het plots heel hard te waaien tegen de stroming in, waardoor er heel hoge korte golven ontstonden. Niet echt een probleem om te varen, maar vissen was op het randje. Er hing een onwezenlijke sfeer. Zo beelde ik me het vissen gedurende de apocalyps in. En dat net op he togenblik dat we al trollend grote baars na grote baars begonnen te vangen. De teller stond reeds op zeven stuks en daar bleef het spijtige genoeg bij. Het vissen werd te moeilijk en te riskant zodat we dienden te stoppen. Volgende week wellicht een herkansing.