Mens erger je wel (3) - vermijd frustratie, verzwijg je stek

Het internet is over het algemeen een zegen voor de kunstaasvisser. In een klik vind je immers alle informatie. Weet je niet hoe een tubefly te binden ? Even surfen maar. Aangezien vissen en jagen voor mij een levensstijl is, gaat er dan ook bijna geen enkele dag voorbij dat ik geen halfuurtje op het net doorbreng.
Wat een verschil met vroeger. Toen ik pas gestart was met kunstaasvissen kon ik enkel met veel moeite een boek of een artikel over mijn passie vinden, laat staan over kunstaasvissen in de polder. Meestal werd alleen het vissen met verzwaarde stroomspinners of dikbladige lepels besproken. Hieraan kwam een einde toen ik in Sluis, in het naburige Zeeuws-Vlaanderen, in een tijdschriftenwinkel het helaas reeds geruime tijd ter ziele gegane hengelblad Vissport ontdekte Ik was vlug geabonneerd. Een wereld ging voor mij open. Vooral de artikels van wijlen Kees Ketting kon ik smaken. Ik vond hem veel praktischer aangelegd dan Jan Schreiner.
Ik hield van zijn no nonsense aanpak.

Geen stek te ontdekken hier

Maar internet kan ook een vloek zijn. Ik weet echt niet wat veel hengelaars bezielt om zomaar hun stekken te grabbel te gooien op het internet. Valt hier echt eer van de halen? Want niemand wordt hier echt beter van en zeker niet de visser die zijn stekken publiceert. Het gevolg is duidelijk : eens een stek bekend gemaakt heb je zelf geen stek meer, heb je overbevissing, dressuur en wordt het visbestand gedecimeerd. 

Een groot deel van het succes bij kunstaasvissen heeft rechtstreeks te maken met stekkeuze. Je vangt immers geen snoek of snoekbaars op plaatsen waar er geen zit. Het beste is een stek waar weinig of niet gevist wordt en veel roofvis aanwezig is. Ik besteed veel tijd aan het zoeken naar nieuwe stekken omdat zoeken loont. Het vinden van een goede stek, vaak na veel vruchteloze pogingen, geeft dan ook veel voldoening. Ik zal ook nooit op stekken van een ander vissen. Op de grote Nederlandse meren ben ik dan ook steevast de bootvisser die ergens apart ligt te dobberen. In de polder lopen we altijd alleen.

Je stekken bekend maken, als is het enkel middels een vage aanwijzing of een achtergrondfoto loopt bijna steeds faliekant af. Na vele jaren zoeken en investeren konden wij enkele jaren ongestoord op roofblei vissen totdat een vismaat het echt tijd vond om de vissersgilde te alarmeren en om een artikel te publiceren met daarin enkele achtergrondfoto's. Wat niemand en hij zeker niet kon vermoeden was dat op basis van de foto's de vis- en vangplaatsen zouden bekend worden. Enkele weken na publicatie waren we onaangenaam verrast door de hoeveelheid ons onbekende bootvissers die het op roofblei gemunt hadden. Hoe wisten zij toch de plekken ? Hoe kenden zij toch het te gebruiken kunstaas ? De auteur heeft het hem meer dan eens beklaagd. Maar het was te laat. Weg mooie stekken.

Dit alles klinkt misschien egoïstisch maar vergal je eigen plezier niet. Hou je stekken geheim. Bevis niet de stekken van een ander. Wees geen stekkenpezer. En doe de moeite zelf je eigen stekje te vinden. De voldoening zal des te groter zijn.