Voor een nieuwe vorstperiode aanbreekt, nog vlug even poldervissen

Stipt om halfnegen komt Paul, welgezind als altijd, me ophalen. Vlug inladen. Ik probeer me qua bagage steeds tot het minimum te beperken. Naast (warme) kledij, laarzen en proviand heb ik enkel een rugzakje met wat kunstaas (jerkbaits en shads) en 1 alround 30 grams CJW spinhengel mee.
Radio op Nostalgie en we kunnen onze twee uur durende tocht aanvatten.

De wind komt uit het noordoosten en laat dat nu net één van onze minst favoriete richtingen zijn . Als we over de Zeelandbrug rijden, schrikken we wel even. Overal zien we schuimkopjes op de golven, de wind waait minimaal met een kracht van 5 beaufort. 

Rond elf uur starten we met vissen. De temperatuur is niet meer dan één graad boven nul. De ijzige wind doet snel onze handen verkleumen.

De eerste snoek op deze ijskoude dag 

Na een halfuurtje vissen krijgt Paul plots een tik op zin zelfgemaakte tweedelige jerkbait. Hij roept me en ik zie nog net een enorme kolk op de plaats waar zijn jerkbait zich bevond. Dit was zeker geen kleine snoek. Paul probeert nogmaal maar de snoek draait ongeïnteresseerd weg. "Hij heeft er enkel met zijn bek toe tegen getikt" roept Paul naar me. Dit verwondert me niet bij zo'n koud weer.

Een kwartiertje later lacht het geluk me toe. Met een kort schot heeft een behoorlijke snoek mijn knalroze Mann's shad van 15 cm, die ik net onder de oppervlakte viste, dwars genomen. Na een korte dril kan ik de  snoek grijpen en til ik deze mooie vis op het talud. Deze snoek meet ergens rond de 85 cm en heeft voor zijn lengte een zeer brede bek. Na de snoek teruggezet te hebben, vissen we verder maar krijgen geen aanbeten meer.

We besluiten te verkassen naar twee polderwatertjes waar we nog nooit gevist hebben. Op beide waters moeten we na een kwartiertje onze pogingen staken aangezien deze polders verland zijn tot zo'n 25 cm diep. Echt te ondiep om behoorlijk te kunnen vissen.

Dan maar om af te sluiten naar een vertrouwde polder gereden. Pas aangekomen heeft Paul reeds bij zijn tweede worp met een Foxshad een snoekje van rond de 65 cm. Een half uur nadien volg ik met een even grote snoek, opnieuw gevangen op de roze Mann's. 

We snoeken nog een uur verder zonder ook maar enige beweging van vis te zien. Gelukkig weten de vele ganzen, wilde eenden en smienten de verveling te breken. Ondertussen is de temperatuur onder het nulpunt gedaald waardoor de dyneema in de ogen bevriest. Kort voor we gaan stoppen krijg ik plots een aanbeet op groen-oranje Mann's shad in een slootje van zo'n 5 m breed. De snoek verweert zich behoorlijk maar is geen partij voor de stevige spinhengel. Een minuut later ligt een 94 cm lange en slanke snoek op de kant, die even vlug als hij gevangen is, terug gezet wordt. Voor wie weerhaakloos vist, is onthaken immers een fluitje van een cent.

Met 4 snoeken, waaronder twee mooie exemplaren voor de polder, zit onze visdag erop. Bij dit guur weer best een meevaller. Nog een lange tocht naar huis waar een warm vuur en warme drank ons wacht.