Als het vriest, jagen we op bosduiven - zaterdag

Sinds ik in mijn omgeving met veel miserie te maken gehad heb en zelf al een paar maal behoorlijk en langdurig ziek ben geweest, probeer ik zoveel mogelijk plezier in het het leven te hebben.  Veel aandacht gaat uit naar mijn werk en familie, de rest wordt zoveel mogelijk opgevuld met buitenactiviteiten, waaronder jagen en vissen. Wat niet wil zeggen dat ik op tijd en stond niet van een natuurwandeling en vogelspotten kan genieten. Heel vaak worden natuurbeleving, langs de ene kant en jagen en vissen, aan de andere kant, als volstrekte antipoden gezien, wat ik heel spijtig en totaal onnodig vind. Maar daarover later wel eens wat meer.

Vanuit het jachthutje zie ik de
zon opkomen

Nadat we donderdag nog net geluk hadden met het weer en dus nog net konden vissen, was dit dit weekend niet langer meer het geval. Het zou dus jagen worden. Gelukkig woon ik een deel van Vlaanderen dat nog niet al te bewoond is waardoor jagen nog kan. Aangezien de jacht op bijna alles gesloten of bijna gesloten is, wordt het bosduivenjacht. Een vorm van jacht die ik eigenlijk het liefste doe. Het vergt immers nog al wat kunde om de duiven binnen schot te krijgen om ze vervolgens te kunnen binnenhalen. 

Zaterdagmorgen vroeg stond de thermometer al op min 4.  Niet vissen impliceert jagen. Het vriesweer indachtig had ik vrijdagavond afgesproken met mijn aloude vriend Johan om samen bosduiven te jagen.

Het was nog donker toen ik hem thuis ging ophalen. Vlug nog een koffietje, geweer en materiaal ingeladen en weg waren we. Het weer was middelmatig voor bosduivenjacht. Enerzijds was het droog en de zon scheen, wat goed is, anderzijds was er bijna geen wind, wat niet bevorderlijk is.  

Ik nam plaats in een gecamoufleerd jachthutje nabij enkel hoge knotwilgen, terwijl mijn jachtvriend een 700 m verder op zich in een diepe gracht nestelde.   

Mezelf zo comfortabel mogelijk geïnstalleerd en wachten maar. Bij mij kwam het traag op gang. Een tijd lang hield een bonte specht mij gezelschap totdat na een uurtje, toen de wind begon op te steken, de eerste duiven zich aanmeldden. Tegen de middag had ik negen stuks. Met een tiende exemplaar, dat aangeschoten was en een paar honderd meters verder dood uit de lucht gevallen was (geen uitzondering meer sinds we verplicht werden om het minder goede en minder weidelijke staalhagel te gebruiken),  ging een buizerd ervan door. Regematig zien we,  als er op bosduiven geschoten wordt, dat er buizerds in de buurt zijn om een graantje mee te pikken. Ze zij allesbehalve schuw. En wij hebben er geen enkel probleem mee dat ze verloren geschoten duiven opeten. Het is hun gegund.

Johan die een eind verderop zat, had meer succes dan mij. Hij had op het einde van de sessie 14 stuks zodat we de voormiddag met 23 duiven konden afsluiten.  Keuvelend over natuur en jacht reden we tevreden naar huis met de afspraak zondag op een andere plek terug duiven te jagen.